Βορράς εναντίον Νότος. Η διαχρονική και ατελείωτη μάχη μεταξύ δύο κόσμων τόσο διαφορετικών και παράλληλα το ίδιο παθιασμένων. Κάπως έτσι μπορεί να περιγράφει με λίγα λόγια το ντέρμπι μεταξύ του Δικέφαλου και του αιώνιου εφήβου.
Το κάθε ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα έχει τη δική του ιστορία, με το καθένα απ’ αυτά να διατηρεί τις δικές του ιδιαιτερότητες. Η αρπαγή του Κούδα, η επί 21 χρόνια απόρθητη για τους ερυθρόλευκους Τούμπα, τα παιχνίδια των Σερρών, ο θάνατος του αείμνηστου Γκιούλα Λόραντ, αλλά και η μετέπειτα παράδοση των Πειραιωτών στο σπίτι του Δικεφάλου είναι μόνο κάποια στοιχεία που έχουν καταστήσει το συγκεκριμένο παιχνίδι ως ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, ντέρμπι της Ελλάδας.
Πολλά από αυτά τα παιχνίδια δεν έκριναν την τύχη του Πρωταθλήματος, αλλά πάντα στις μάχες μεταξύ των δύο ομάδων κυριαρχούσε το πάθος, η δύναμη, η θέληση, όπως και οι… καυτές κερκίδες. Το συγκεκριμένο ντέρμπι, είναι ο αγώνας που περιμένουν με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία και αγωνία οι φίλοι του ΠΑΟΚ κάθε χρόνο και αυτό που ξεχωρίζουν τα… παλικάρια απ’ τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές.
Διαχρονικά, στη συνείδηση ιδιαίτερα των μεγαλύτερων σε ηλικία οπαδών του Δικεφάλου, ο Ολυμπιακός έχανε ήδη από τα Τέμπη… ενώ μεταξύ των παρεών, δεν έλειπαν και τα στοιχήματα για το πόσα γκολ θα «φάνε» οι ερυθρόλευκοι στην Τούμπα. Η αλήθεια είναι, πως για δύο δεκαετίες ο Ολυμπιακός συμβιβαζόταν με την ήττα, βγάζοντας από το μπλοκάκι του στην αρχή της χρονιάς τους 3 βαθμούς της νίκης από το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τυχαία και η ατάκα του Τάσου Μητρόπουλου προς τους συμπαίκτες του, πως όποιος είναι πραγματικός «μάγκας» θα πρέπει να το αποδείξει στην Τούμπα.
Το metrosport.gr συνομίλησε τετ-α-τετ με τρεις φίλους του ΠΑΟΚ, οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν «μπαρουτοκαπνισμένοι» στα ντέρμπι της ομάδας τους και του Ολυμπιακού, ρωτώντας τους τι τους έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη από αυτά τα παιχνίδια, στην πάροδο των χρόνων.
Τέλης: «Τα συνθήματα για τον Ορφανό και ο θάνατος του Λόραντ»
Tα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό είχαν πάντα τη δική τους αίγλη και τη δική τους σημασία ανεξαρτήτως της βαθμολογικής θέσης των δύο ομάδων. Εγώ θα ήθελα να πω δυο λόγια για την περίοδο 1979-1981.
Τον Μάρτιο του 1979 κερδίσαμε με 2-0, με δύο γκολ του Ορφανού. Το δεύτερο ήταν ένα πολύ όμορφο γκολ, ο Ορφανός δέχτηκε σέντρα, σήκωσε τη μπάλα με το στήθος και την πέρασε με ψηλοκρεμαστή κεφαλιά πάνω από τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού. Την επόμενη μέρα καθώς ήταν περίοδος Αποκριάς, εφημερίδα της πόλης (η Θεσσαλονίκη στα αθλητικά της), είχε γράψει «πέρασε κι από την Τούμπα το Τριώδιο. Ο Ολυμπιακός ντύθηκε ομάδα, ενώ κάποιος περίεργος ντύθηκε διαιτητής», αφού για μια ακόμα φορά η διαιτησία ήταν ερυθρών αποχρώσεων.
Την επόμενη χρονιά ο Ορφανός έφυγε με μεταγραφή στον Ολυμπιακό. «Υπαίτιος» για τη μεταγραφή του παίκτη θεωρήθηκε ο Παντελάκης, λόγω και της γνωστής κόντρας με τους οργανωμένους και όχι μόνο. Το αποτέλεσμα ήταν να αποθεωθεί ο Ορφανός από τον κόσμο μας φορώντας τη μισητή κόκκινη στολή μέσα στην Τούμπα, με το σύνθημα «ποιος ποιος, ο Κώστας Ορφανός».
Το 1981 είναι το παιχνίδι που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων, γιατί άφησε την τελευταία του πνοή στο γήπεδο ο μεγάλος Γκιούλα Λόραντ. Ο ΠΑΟΚ είναι σαφώς καλύτερος, ο Κωστίκος στο πρώτο ημίχρονο κερδίζει πέναλτι και το χάνει. Τελικά κερδίζουμε 1-0 με πολύ όμορφο γκολ του Βασιλάκου στο δεύτερο μέρος. (πάλι κρέμασμα του τερματοφύλακα, με λόμπα αυτή τη φορά). Δεν έχουμε ιδέα τι έχει γίνει, είχαμε καταλάβει μόνο μια αναταραχή κάποια στιγμή στον πάγκο και τον Φίλη (Απόστολος Φίλης, ο αναπληρωματικός μας τερματοφύλακας) να είναι τη μοιραία στιγμή όρθιος και να χειρονομεί. Αργότερα αφού είχαμε φύγει από το γήπεδο, φίλος που συναντήσαμε στο δρόμο μας είπε τι συνέβη.
Γρηγόρης: «Η παράδοση και οι Σέρρες»
Ανεξάρτητα με το τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο του Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός ήταν «πελάτης» μας στην Τούμπα. Συγκεκριμένα έκανε 23 χρόνια για να πάρει τη δεύτερή του από την περίοδο 1969-1970, αφού σε 21 παιχνίδια μέτρησε 19 ήττες, ενώ δύο φορές ήταν τυχερός και κατάφερε να φύγει με την ισοπαλία.
Στα περισσότερα παιχνίδια ήμουν παρών και Σίγουρα ένα από αυτά που θα θυμάμαι για πάντα ήταν αυτό του Οκτώβρη του 1986. Είχαμε μπει πολύ καλά στο γήπεδο και προηγηθήκαμε γρήγορα με 3-0. Το ματς τελείωσε με 4-1, ενώ τα γκολ τα είχαν βάλει οι Μπανιώτης, Σκαρτάδος, Αλεξανδρίδης και Παπαϊωάννου. Παρά το θριαμβευτικό σκορ, είχαμε πλούσιο «θέαμα» και στις κερκίδες αφού υπήρξε τεράστια ένταση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πλήθος κόσμου έφυγε από τη θύρα 4 και υπήρξαν συμπλοκές και εντός του αγωνιστικού χώρου, μέχρι και τη καταπακτή, μπροστά στη θύρα 3.
Τρία χρόνια πριν και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 1983, είχαμε υποδεχτεί τον Ολυμπιακό στο γήπεδο των Σερρών, λόγω τιμωρίας της Τούμπας. Η παράδοση καλά κρατούσε και οι φιλοξενούμενοι έφυγαν από το γήπεδο έχοντας εισπράξει 4 γκολ (4-0). Το παιχνίδι έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, λόγω του εκπληκτικού γκολ του Κούδα, το οποίο είναι ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχω δει στη ζωή μου, καθώς ο «Μεγαλέξανδρος» σκόραρε με εκπληκτικό βολ πλανέ (το συγκεκριμένο γκολ δεν έχει καταγραφεί από τον τηλεοπτικό φακό). Λαός και ομάδα χόρευαν στη βροχή, καθώς στο συγκεκριμένο ματς, ίσως να «φάγαμε» το περισσότερο νερό που έχουμε φάει ποτέ σε παιχνίδι.
Σίγουρα δεν γίνεται να ξεχάσεις και το δεύτερο παιχνίδι που έγινε στις Σέρρες τον Δεκέμβριο του 1987. Η ομάδα έπιασε απίστευτη απόδοση, διασύροντας τον Ολυμπιακό με 6-1, αποτέλεσμα που καθιστά τη συγκεκριμένη ήττα του, ως τη μεγαλύτερη στην ιστορία του. Δύο γκολ είχε βάλει ο Μπορμπόκης και από ένα οι Μαυρομάτης, Σίγγας, Μπανιώτης και Μπάνον.
Κώστας: «Η φλεγόμενη Τούμπα, το pyro show και η αρχή της εξυγίανσης»
Το πρώτο παιχνίδι που έζησα έντονα ήταν αυτό της περιόδου 2005/2006 με τον ΠΑΟΚ να βρίσκεται σε τέλμα λόγο της διαχείρισης του Γιάννη Γούμενου. Οι σύνδεσμοι είχαν προχωρήσει σε αποχή, όμως το γήπεδο είχε πολύ κόσμο. Ο Δικέφαλος προηγήθηκε νωρίς με τον Σικαμπάλα, αλλά ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη με 1-2. Το παιχνίδι σημαδεύτηκε από την κακή διαιτησία του Μπριάκου, αλλά και τα επεισόδια που ξέσπασαν στη θύρα 4, με τους οπαδούς μας να βάζουν φωτιά τα καθίσματα, διαμαρτυρόμενοι μ’ αυτόν τον τρόπο και για τη θέσπιση της Super League, η οποία ήρθε στη ζωή μας από τη νέα χρονιά, χωρίς ωστόσο να δούμε βελτίωση στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Ακόμα ένα παιχνίδια που θα θυμάμαι για πάντα, αν και δεν ήταν στα πλαίσια του Πρωταθλήματος, ήταν ο ημιτελικός του Κυπέλλου το 2014, λόγω του pyro show που δημιουργήσαμε πριν την έναρξη. Τα νεύρα από την καθυστέρηση του εναρκτήριου λακτίσματος, όσο και από τις ατελείωτες καθυστερήσεις που υπέδειξε ο Μάνταλος στο δεύτερο ημίχρονο, καταλάγιασε η ιστορική πρόκριση που πήρε η ομάδα.
Τέλος, σίγουρα δε μπορώ να ξεχάσω τον έτερο ημιτελικό που έγινε δύο χρόνια μετά. Η ομάδα μπήκε καλύτερα και προηγήθηκε με 1-0. Η τουλάχιστον τραγική διαιτησία του Παπά, οδήγησε στην είσοδο των οπαδών μας στον αγωνιστικό χώρο, ενώ η ομάδα αποσύρθηκε στα αποδυτήρια και έπειτα από εντολή του Ιβάν Σαββίδη δεν ξαναβγήκε στον αγωνιστικό χώρο, ενώ παράλληλα δεν πήρε μέρος ούτε στον επαναληπτικό. Αυτή η στάση της ομάδας αποτέλεσε την αφορμή για την ολική ανατροπή στο χώρο του ποδοσφαίρου και υπήρξε σταθμός για την εξυγίανση, παρά τις ποινές που δέχτηκε η ομάδα.
0
