Δυσκολεύτηκε ο Δικέφαλος για να «υποτάξει» τον…αφιονισμένο (για ευνόητους και ειδικούς λόγους) Πανιώνιο. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στο χθεσινό παιχνίδι φάνηκαν από το ξεκίνημα.
Το πρώτο «μήνυμα» ήρθε άμεσα και αστραπιαία από τον Δελφάκη (διαιτητής περιορισμένων δυνατοτήτων, αλλά και απόλυτα αφοσιωμένος στο «σύστημα» κι επίλεκτο μέλος της ερυθρόλευκης «κομπανίας» της ΚΕΔ). Ο «γείτονας» (από την Αρκαδία)…του κυρίου Μποροβήλου διαιτητής έδειξε από την αρχή αποφασισμένος να τηρήσει την καθιερωμένη πλέον διαδικασία του ψαλιδίσματος των ελπίδων του ΠΑΟΚ και της αποκαθήλωσης του από την πρώτη θέση της βαθμολογίας. Θέση η οποία ως γνωστών ανήκει…(γκαγκστερικό δικαιώματει) σε άλλη ομάδα. Το δολοφονικό τάκλιν του Μητρόπουλου με το καλησπέρα στο βραδινό παιχνίδι…και η απίστευτη απάθεια (;) που έδειξε ο Αρκάς ρέφερι για όλους όσους γνωρίζουν το χώρο της διαιτησίας, αλλά και όσα συμβαίνουν σε επίπεδο εξαρτήσεων μεταξύ συλλόγων και διαιτητών δεν αποτελούσε ένα απλό «μήνυμα», αλλά αυτή την ίδια την επιβεβαίωση του φόβου για όσα πιθανολογούσαν όλοι ότι θα ακολουθήσουν. Και αυτό αποδείχθηκε επίσης πολύ σύντομα με το πέναλτι – φάντασμα που ανακάλυψε ο κύριος Δελφάκης στην βουτιά του Κολοβού, όσο και με τα αλλεπάλληλα εξωφρενικά προστατευτικά σφυρίγματα για τους Αθηναίους σε ολόκληρη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Ο Αναστασιάδης και οι παίκτες του με τα όποια προβλήματα που είχαν σε συνδυασμό και με τις αποφάσεις του επικίνδυνου ρέφερι, αγχώθηκαν και βραχυκυκλώθηκαν. Η κερκίδα άναψε σαν δαδί.
Στην επανάληψη ο Δελφάκης μετά τα όσα παρανοϊκά και απαράδεκτα διέπραξε στο πρώτο ημίχρονο συμβουλευόμενος προφανώς κάποιους έμπιστους επανήλθε επιδιώκοντας να εξισορροπήσει την κατάσταση και με την ελπίδα ο αγώνας να τελειώσει ομαλά. Άλλαξε κάπως συμπεριφορά κι έτσι η απασφαλισμένη χειροβομβίδα που είχε αφήσει στη σέντρα με το τελευταίο σφύριγμα του πρώτου σαρανταπενταλέπτου…«ξεχάστηκε» και έμεινε εκτός αγωνιστικού χώρου δίχως να ενεργοποιηθεί. Θα μου πείτε γιατί επικεντρώνω το σχόλιο μου σε έναν ανίκανο και «στιγματισμένο» ρέφερι; Απλά γιατί είναι αυτός που έδωσε ένα σωρό δικαιώματα και υποψίες για ένα ακόμη «στήσιμο». Αυτό όχι απλά πέρασε από το μυαλό μου σαν υποψία αλλά το έβλεπα να αναδύεται σαν σκληρή πραγματικότητα μέσα από τα τόσα και τόσα που βιώνουμε στο χώρο. Επίσης μπορείτε να μου υποβάλλετε το ερώτημα, γιατί αφού ήταν αποφασισμένος δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αποφεύγοντας να δώσει το πέναλτι του Παπαδόπουλου. Θα μπορούσε να κλείσει και σε αυτή την περίπτωση τα μάτια του. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι περισσότερο απλή από όσο φαντάζεστε. Ο Δελφάκης όπως προαναφέραμε ενημερωμένος για τα «πεπραγμένα» του πρώτου ημιχρόνου, φοβισμένος από τις εκδηλώσεις της κερκίδας δεν είχε το κουράγιο να πνίξει μια περίπτωση που συγκρινόμενη με την αντίστοιχη του πρώτου ημιχρόνου (θέατρο Κολοβού), ήταν ένα μαρς πέναλτι. Μετά το 3-2 γρήγορα επανήλθε στα συνηθισμένα εκνευριστικά και μεροληπτικά σφυρίγματα του, στριμώχνοντας τον ΠΑΟΚ μέσα στην περιοχή του και δίνοντας επικίνδυνα και ανύπαρκτα φάουλ. Πιθανότατα δεν του δόθηκε και η μεγάλη ευκαιρία για κάτι πιο θεαματικό. Ίσως να μέτρησε σε αυτό όχι μόνο η εξέλιξη του αγώνα και η ροή και οι φάσεις που δημιουργήθηκαν, αλλά επιπρόσθετα και ο φόβος να αποφύγει σκληρές συνέπειες από μια παρόμοια νέα κακουργηματική συμπεριφορά.
Μετά από όλα όσα βιώνει ο ΠΑΟΚ από τη στιγμή που τον πλησίασε ο Ολυμπιακός βαθμολογικά, σε επίπεδο διαιτησίας, προκύπτει θέμα έλλειψης αποφασιστικότητας και επάρκειας της διοίκησης της ΠΑΕ. Η οποία όχι απλά αδυνατεί να προστατεύσει την ομάδα από τους «καμικάζι» που εξακολουθεί να ορίζει ο Μπριάκος στα παιχνίδια της (Παππάδες, Αρετόπουλοι, Καλογερόπουλοι και άλλοι που βρίσκονται… στον δρόμο για την Κέρκυρα και την Τρίπολη), αλλά επιπρόσθετα πλην αυτής της ανικανότητας της παρουσιάζει και την εικόνα μιας ιδιαίτερα αφελής και ερασιτεχνικής τακτικής σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα. Αν τη γλίτωσε προχθές ο ΠΑΟΚ με τον Παππά, κι έγινε το ίδιο και χθες (λόγω φόβου, ατολμίας και ανικανότητας του Δελφάκη), «αύριο» υπάρχει περίπτωση να πληρώσει ακριβό τίμημα για αυτή την ασυγχώρητη και παιδαριώδη άποψη που έχει και την οποία διατηρεί για το «βόθρο» της ΕΠΟ και για τον «στάβλο» της ΚΕΔ.
Όσο για την εμφάνιση της ομάδας; Με δύο λόγια. Δεν ικανοποίησε. Είχε κάποιες εξάρσεις κι έδειξε κατά διαστήματα μια ορθόδοξη ποδοσφαιρική συμπεριφορά και τακτική. Ιδιαίτερα σε ένα μικρό κομμάτι του β΄ μέρους και μετά τις αλλαγές κι όταν ο επιτελικός Γκολάσα - μοναδικός όπως αποδείχθηκε μπουκαδόρος της ομάδας – «τρύπησε» το νεοσμυρνιώτικο αμυντικό τείχος κι έφερε τις λίγες ευκαιρίες της νίκης. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το ξεχωριστό πάθος των κ.κ Κολοβού (συμφωνημένου παίκτη του Ολυμπιακού), Ιμπαγάσα (πρώην παίκτη του Ολυμπιακού) και Λαμπρόπουλου (υποψηφίου για τον Πειραιά). Από τον βραχυκυκλωμένο και αγχωμένο ΠΑΟΚ (όχι μόνο από τα σφυρίγματα του Δελφάκη αλλά και από τα δικά του λάθη) αξίζει να αναφερθεί η πολύτιμη παρουσία και «συνεισφορά» του κατεψυγμένου για ένα ολόκληρο γύρο Ιτάνζ.