Μάλλον λειτούργησε αποπροσανατολιστικά το εκρηκτικό πρώτο επίσημο ημίχρονο του ΠΑΟΚ με τον Αγιαξ στην Τούμπα, όπως και η διαιτησία του Πόοσουν στο Αμστερνταμ για το ποια είναι η πραγματική αγωνιστική κατάσταση του ΠΑΟΚ. Όχι ότι δεν ήταν πραγματικά ελκυστικός ο Δικέφαλος σε εκείνο το παιχνίδι ή δεν αδικήθηκε κατάφωρα από τον Αγγλο ρέφερι στη ρεβάνς.
Όμως, υπήρξαν και ορισμένα “σημάδια” στα οποία δόθηκε από λίγη ως ελάχιστη σημασία. Δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε για να επιχειρηθεί να διορθωθούν ή τουλάχιστον να “μακιγιαριστούν” κάπως για να μην στοιχίσουν.
Από τα φιλικά ακόμη παιχνίδια, ο ΠΑΟΚ έδειχνε ότι έχει πρόβλημα στις στημένες φάσεις, ότι γενικότερα η ανασταλτική λειτουργία του δεν είναι αυτή που πρέπει για ομάδα που θέλει να διακριθεί στην Ευρώπη. Παράλληλα, πέρα από κάποια εκρηκτικά, όχι μεγάλα διαστήματα, “φώναζε” ότι δεν έχει και τις απαραίτητες δυνάμεις για να παίξει κρίσιμα ματς με ένταση, σε υψηλό τέμπο, έτσι ώστε να μπορέσει να στριμώξει ομάδες που τον περιμένουν στην άμυνα (όπως η Σλόβαν) χωρίς να απειληθεί στα μετόπισθεν. Ίσως αυτή η έλλειψη δυνάμεων, μάλιστα, να αποτελεί την εξήγηση και στο γιατί έγιναν τα λάθη συγκέντρωσης όπως τα ονόμασε ο Φερέιρα. Αν δεν νιώθεις σωματικά έτοιμος, δεν μπορείς να έχει και νοητική συγκέντρωση.
Η λάμψη του Αγιαξ και της κόντρας που πραγματικά του έβαλε ο ΠΑΟΚ “θόλωσε” τη συνολική εικόνα και οδήγησε σε λανθασμένα συμπεράσματα τους ανθρώπους της ομάδας και κυρίως τον προπονητή της. Τον νεαρό και χωρίς πάρα πολλές εμπειρίες προπονητή της που, η αλήθεια είναι, έβγαλε απειρία στη διαχείριση των τεσσάρων ευρωπαϊκών αγώνων.
Αν κανείς μελετήσει ένα προς ένα τα επίσημα παιχνίδια που έδωσε αυτό το καλοκαίρι ο ΠΑΟΚ, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν αρκετά ερωτηματικά σε επιλογές που έκανε ο Πορτογάλος κόουτς. Ας δούμε μόνο το ζευγάρι αγώνων με τη Σλόβαν. Η επιλογή του να “ανοίξει” ο ρυθμός στο πρώτο παιχνίδι στην Μπρατισλάβα στοίχισε ένα καθοριστικό γκολ στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης, ενώ και χθες υπήρξαν ερωτηματικά: Γιατί επιλέχθηκε ο ευπαθής Ελ Καντουρί, ενώ ο Μίσιτς είχε δείξει πολύ καλά δείγματα γραφής με τον Παναιτωλικό (και τα επανέλαβε και χθες) και γιατί ο κόουτς του ΠΑΟΚ προτίμησε να κλείσει τόσο νωρίς τις αλλαγές του με τον Κροάτη να μπαίνει αντί του Εσίτι στο 64’ και έτσι δεν υπήρχε διαθέσιμη λύση στο πρόβλημα που παρουσιάστηκε με τον Αουγκούστο στο τελευταίο 20λεπτο.
Φυσικά, ακόμη κι έτσι ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είχε προκριθεί. Είχε 30 τελικές, 72% κατοχή μπάλας και ατυχία σε διάφορες φάσεις. Αν, όμως, μείνει σ[ αυτά θα οδηγηθεί και πάλι σε λάθος δρόμο. Δεν θα δει την πραγματική αλήθεια που “φωλιάζει στις επιλογές του καλοκαιριού.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ο ΠΑΟΚ πιάστηκε απροετοίμαστος στη φυγή του Λουτσέσκου. Είναι μάλλον αδιανόητο που δεν είχε πάρει τα μηνύματα του Ρουμάνου ότι δεν ήταν ικανοποιημένος και το μυαλό του ταξίδευε ήδη στην Αραβία. Φυσικά, η αντικατάστασή του δόθηκε με μία πολύ πειστική απάντηση απ΄τον Σαββίδη που πήρε έναν ανερχόμενο Πορτογάλο προπονητή. Αν υπάρχει ένα λάθος αυτό έχει να κάνει με το ρίσκο σε ό,τι αφορά στον στόχο του Champions League, ο οποίος ήταν άμεσος και απαιτούσε μία ομάδα μονταρισμένη. Ο Φερέιρα είχε διαφορετική φιλοσοφία από τον Λουτσέσκου, δεν είχε μεγάλη εμπειρία και το πολύ βασικό δεν βρήκε και κανέναν πολύ έμπειρο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι δίπλα του για να τον καθοδηγήσει. Ο πιο έμπειρος σ΄ αυτή την ομάδα είναι ο Δημήτρης Σαραϊδάρης που κάνει άψογα τη δουλειά του, σε άλλο όμως τομέα.
Αυτό το ρίσκο δεν βγήκε στον ΠΑΟΚ, δεν σημαίνει όμως ότι ο Φερέιρα είναι κακός προπονητής ή ότι έπαψε να υφίσταται η λογική του project στο οποίο επέλεξε να επενδύσει ο Δικέφαλος. Ο Φερέιρα παραμένει ένας κόουτς με πολύ μοντέρνες ιδέες, ένας προπονητής με υψηλές προδιαγραφές που, όμως, χρειάζεται στήριξη, υπομονή και πίστωση χρόνου. Παράλληλα, χρειάζεται και κάποιο έμπειρο ποδοσφαιράνθρωπο δίπλα του για να τον καθοδηγήσει σωστά.
Μπορεί να πικράνω αρκετούς, αλλά για τον ΠΑΟΚ αποτελεί μεγάλη απώλεια η φυγή του Λούμπος Μϊχελ που δεν λειτουργούσε απλά και μόνο ως αθλητικός διευθυντής.
Κι αν ζητά κανείς κάποιο παράδειγμα για του λόγου το αληθές, ας ανατρέξει στην δύσκολη νύχτα του αποκλεισμού από την Έστερσουντ και πώς ο Σλοβάκος είχε πείσει τον Σαββίδη να βγάλει από το μυαλό του τις σκέψεις για απομάκρυνση του Λουτσέσκου. Τη συνέχεια την γνωρίζετε όλοι...
Υ.Γ. Υπάρχει και ένα παράδειγμα ότι τώρα ο Φερέιρα αρχίζει να μαθαίνει την ομάδα. Το βρίσκουμε στα πρόσωπα των Σφιντέρσκι και Μϊσθτς που αρχίζουν και παίρνουν-δικαιολογημένα-περισσότερο χρόνο, στέλνοντας το μήνυμα ότι ο Πορτογάλος έχει αρχίζει να σκαλίζει σε βάθος το ρόστερ του.