Το έχει ξαναζήσει το σενάριο. Γιάννινα, Νέα Σμύνη και, χθες, Λιβαδειά. Η διαφορά είναι ότι απέναντι στην ομάδα του Νίκου Καραγεωργίου δεν εδικαιούτο το παραμικρό. Και, για να είμαστε ακριβείς, ούτε η προσπάθεια ήταν τέτοια, που να έδινε το δικαίωμα σε κάτι καλύτερο. Ο Αρης έπεσε... ολόκληρος στην “παγίδα” του αντίπαλου τεχνικού, καθώς τέτοιας μορφής παιχνίδια είναι ειδικότητά του.
Οι παίκτες του Λεβαδειακού έκαναν απλά πράγματα στο γήπεδο. Σημάδευαν -σταθερά- τον Μαρκόφσκι, θέλοντας να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ο Μπάσα δεν είναι ο κλασικός στόπερ. Μία φάση, όπως είπε και ο Σάββας Παντελίδης, ήταν αρκετή για να καθορίσει τη ροή του αγώνα. Οι γηπεδούχοι κατάφεραν να σκοράρουν (έχουν τη δεύτερη χειρότερη επίθεση στο Πρωτάθλημα), γύρισαν στην άμυνα και παραχώρησαν γήπεδο στους Θεσσαλονικείς.
Από την άλλη, οι “κιτρινόμαυροι” μεσοεπιθετικά δεν είχαν να προσφέρουν κάτι. Ο Γκαρσία βρισκόταν (και πάλι) σε άλλο γήπεδο, ο Τόνσο προσπάθησε λίγο μόνο στο πρώτο ημίχρονο και ο Κορχούτ βρέθηκε σε μέτρια μέρα, καθώς αντιμετωπίστηκε σωστά. Οσο για τον Λάρσον, ο οποίος μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο, περιορίστηκε στο να δοκιμάσει δύο φορές τα πόδια του.
Η κατοχή της μπάλας δεν δίνει νίκες (το ξέραμε και όταν ήταν ο Ερέρα στον πάγκο), αν δεν συνοδεύονται από τελικές προσπάθειες. Και ο Αρης δεν κατάφερε να σκοράρει απέναντι στη δεύτερη χειρότερη άμυνα του Πρωταθλήματος, δεν κατάφερε να αγχώσει -στο ελάχιστο- ομάδα, η οποία προσπαθεί να σωθεί. Εφόσον στόχος είναι η Ευρώπη, τότε τέτοια 90λεπτα τα “καθαρίζεις” νωρίς.
Ο μεταγραφικός αστερισμός, στον οποίο κινείται η ΠΑΕ, αποτελεί ευκαιρία ανάκαμψης, αλλά όλοι μαζί δεν γίνεται να δημιουργήσουν σύνολο από τη μια μέρα στην άλλη. Η τεχνική ηγεσία πρέπει να “μοντάρει” πρώτα το υπάρχον σύνολο και μετά να ενσωματώσει τους νέους.
Το γεγονός είναι πως ο Αρης έχει χάσει τον βηματισμό του, διανύοντας παρατεταμένη περίοδο αγωνιστικής αστάθειας. Kάτι που καταλαβαίνουν όλοι, εξ' ου και οι αποδοκιμασίες, πριν και μετά τη λήξη της αναμέτρησης στη Λιβαδειά.