Οποιαδήποτε πρόσωπα κι αν διοικούσαν τον Α.Σ. Άρη, απ’ αυτά που παρελαύνουν από τις διοικητικές καρέκλες τα τελευταία χρόνια, η απόφαση για τον επενδυτή θα ήταν βαριά και ασήκωτη. Άποψη μου είναι ότι ο Ερασιτέχνης έχει χάσει τις ισχυρές του δομές εδώ και πολλά χρόνια και απλώς οι διοικήσεις του προκρίνονταν προκειμένου να εξυπηρετούν άμεσα ή έμμεσα τις εξελίξεις στον ποδοσφαιρικό Άρη.
Μ’ αυτά τα δεδομένα είτε η διοίκηση προκρίνει τη λύση του κ. Κάλας, είτε αυτή του κ. Όλιβερ, τίποτε δεν πείθει ότι θα αποτυπώνει την επιθυμία της οικογένειας του συλλόγου. Θα είναι μία απόφαση προϊόν της ανάγκης να αποφορτιστεί η ένταση και όχι λύση με προοπτική για την οποία θα έπρεπε να ζυγιστούν όλες οι παράμετροι.
Κατ’ αρχάς η πλευρά του κ.Κάλας κατέθεσε μία πρόταση χωρίς να προσκομίσει οικονομικές εγγυήσεις και με θεωρητικολογίες περί των πλάνων του. Ακόμη υποσχέθηκε την δημιουργία ΠΑΕ με το ελάχιστο κατά τον νόμο μετοχικό κεφάλαιο ( περίπου 360.000 ευρώ) ενώ δεν έκανε κουβέντα για την υπογραφή μνημονίου με τον Α.Σ. Άρη. Σε αντίθεση με την πλευρά των Ισπανών που υπόσχονται άμεσα 700.000 ευρώ, δέχονται την επιστασία στη διαχείριση των οικονομικών και ζητούν δημιουργία ΠΑΕ με μετοχικό κεφάλαιο τα 4 εκ. ευρώ.
Προφανώς η πλευρά του κ. Κάλας που εκφράζεται ουσιαστικά από τον αδερφό του κ. Καλαϊτζίδη, για τον οποίο εκτιμάται ότι λειτουργεί με κύριο κίνητρο τον ρεβανσισμό για την απόλυση του, θεωρεί τον Άρη ομάδα «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνεται». Διαφορετικά θα έπρεπε να κάνει μία περισσότερο αξιόπιστη πρόταση προσκομίζοντας όλες τις απαραίτητες εγγυήσεις, στοιχεία συνεπακόλουθα του επιχειρηματικού του κύρους.
Οι υποψήφιοι επενδυτές κάνουν την δουλειά τους και επιχειρούν να ελέγξουν τον Άρη με τους όρους που κρίνουν συμφέροντες γι’ αυτούς. Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεται το θέμα η διοίκηση του Α.Σ. Άρη.
Σ’ έναν σύλλογο γεμάτο υγεία, με ισχυρή βάση μελών που θα λειτουργούσε δημοκρατικά, τα πράγματα θα ήταν απλά. Η διοίκηση θα έκανε ενδελεχή έρευνα για τους υποψηφίους, θα προσκόμιζε το πόρισμα στην γ. συνέλευση των μελών του συλλόγου και θα ζητούσε να ψηφίσουν την καλύτερη.
Σ’ έναν Άρη όμως που έχει γκρεμισθεί ο ιστός του συλλόγου, όπου κυριαρχούν τα παρεάκια και επιβάλλεται η άποψη εκείνου που φωνάζει δυνατότερα κάτι τέτοια πράγματα αποτελούν πολυτέλεια.
Γι’ αυτό η διοίκηση του ερασιτέχνη δεν είναι ελκυστική για τις εμβληματικές προσωπικότητες του συλλόγου και αυτοί οι οποίοι διοικούν είναι ανίσχυροι να πάρουν αποφάσεις που επιβάλλει το συμφέρον της ομάδας και μόνο.
