Εν μέσω αποδοκιμασιών -χλιαρές ή έντονες, μικρή σημασία έχει- αποχώρησε η ομάδα του Αρη από τον αγωνιστικό χώρο, ενώ τα… άκουσαν επίσης Κωστένογλου και διοίκηση! Παρά την κατάκτηση των τριών πολύτιμων βαθμών κόντρα στον Κισσαμικό και το γεγονός ότι η διαφορά από την δεύτερη θέση της βαθμολογίας «ψαλιδίστηκε» στο μείον έξι, οι κιτρινόμαυροι κατάφεραν για μία ακόμη φορά να βάλουν δύσκολα στον ίδιο τους τον εαυτό.
Να παίξουν με την φωτιά μέχρι το τέλος. Με την κατώτερη τού μετρίου απόδοση που έπιασαν στο β’ ημίχρονο, σ’ ένα παιχνίδι μάλιστα που ξεκίνησε με τον πλέον αισιόδοξο τρόπο ότι θα εξελίσσονταν σ’ ένα εύκολο μεσημέρι, ανάγκασαν τον κόσμο να μείνει όρθιος στις μύτες των ποδιών του μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Οσο κι αν οι φίλαθλοι προσπάθησαν με τη φωνή τους να παρασύρουν τους ποδοσφαιριστές του Αρη στον ρυθμό τους, τόσο περισσότερο πανικός και ανασφάλεια έβγαινε στο γήπεδο. Το συναίσθημα με το οποίο αποχώρησαν οι περισσότεροι από το «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν ήταν χαράς για τη νίκη. Ηταν περισσότερο ανακούφισης για «τέλος καλό, όλα καλά». Η αντίδρασή τους είναι απολύτως δικαιολογημένη. Όπως και τα ερωτήματα που τέθηκαν σε πολλά «πηγαδάκια» και τα οποία αφορούν τη συνέχεια της προσπάθειας να ανατραπεί η κατάσταση.
Διότι, εάν ο Αρης εμφανίζει αυτή την εικόνα στην έδρα του και κόντρα σε ομάδες που απέχουν πολύ από τη δική του ποιότητα και παλεύουν για τη σωτηρία τους, εύλογα δημιουργείται το ερώτημα: πώς θα καταφέρει να ξεπεράσει τα δύσκολα εμπόδια που θα εμφανίζονται από εδώ και πέρα μακριά από την έδρα του; Το πρόβλημα που υπάρχει είναι εμφανές. Το ζητούμενο είναι αν ο Νίκος Κωστένογλου προλαβαίνει να αλλάξει την κατάσταση βελτιώνοντας την εικόνα του Αρη, έστω στο 50%. Βέβαια δεν είναι μόνο θέμα προπονητή, αλλά και της κακής νοοτροπίας των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι κάθε αγωνιστική θα πρέπει να κοιτιούνται στον καθρέπτη και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Διότι καλές οι δηλώσεις και η έκκληση προς τον κόσμο για μαζική συμπαράσταση στην προσπάθειά τους, αλλά με τέτοια εικόνα όχι μόνο δεν τον πείθουν, αλλά συνεχώς τον απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο από κοντά τους.