Λέω και γράφω εδώ και πάρα πολλά χρόνια ότι και η νομοθεσία αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις πρόβλημα στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της βίας.
Και το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προβλέψεις στους νόμους, οι οποίες θα καλύπτουν ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα και θα περιορίζουν τον κίνδυνο για... παραθυράκια ή κενά τα οποία επιτρέπουν σε αυτούς που κάνουν αξιόποινες πράξεις να ξεφεύγουν.
Είναι θέμα, επίσης, η έλλειψη της απαιτούμενης αποφασιστικότητας όσων εμπλέκονται στην διαδικασία για την απονομή της δικαιοσύνης, τα στραβά μάτια που κανουν, οι... εκπτώσεις, ανάλογα με το ποιο είναι το κόμμα στο οποίο ανήκουν, ποια είναι η ομάδα την οποία υποστηρίζουν, ποιος είναι ο φίλος τους.
Τα λέω όλα αυτά με αφορμή όσα διαβάζω ότι σκοπεύει να συμπεριλάβει ο υφυπουργός Αθλητισμού, στην ενότητα για την καταπολέμηση της βίας, στο νομοσχέδιο που ήδη βρίσκεται σε διαβούλευση.
Διότι δεν μου αρκεί να ξέρω ότι προβλέπεται "η δυνατότητα συλλογής, επεξεργασίας και αξιοποίησης του υλικού και των δεδομένων που καταγράφονται με οποιοδήποτε τεχνικό μέσο εντός και εκτός αθλητικών εγκαταστάσεων", αν ο νόμος δεν διασφαλίζει την λειτουργία αυτών των μέσων.
Γιατί, τι νόημα θα έχει να υπάρχει αυτός ο νόμος, αν δεν προβλέπει ταυτόχρονα ότι οι κάμερες θα λειτουργούν υποχρεωτικά σε όλα τα γήπεδα? Δεν θα έχει κανένα νόημα και οι αξιόποινες πράξεις θα συνεχίσουν να γίνονται μεν, δεν θα αποδεικνύονται δε, επειδή ο νομοθέτης έκανε μισή δουλειά.
Η αθλητική βία θα αντιμετωπιστεί μόνο όταν το νομικό οπλοστάσιο θα είναι πληρέστατο, τα εργαλεία για την απόδειξη της αξιόποινης πράξης σε λειτουργία, οι ποινές συγκεκριμένες και όλοι οι εμπλεκόμενοι θα κάνουν σωστά την δουλειά τους.
Αλλιώς, κάθε τρεις και λίγο θα φτιάχνουμε νόμους αλλά το πρόβλημα θα παραμένει και θα μεγαλώνει...
