Ενώ «κυλάει» η δεύτερη αγωνιστική των ομίλων, μπορούμε να πούμε ότι το Μουντιάλ έγινε από ενδιαφέρον έως και συναρπαστικό. Φαίνεται οι περισσότερες ομάδες χρειάστηκαν κάποιες λίγες μέρες προσαρμογής. Και ενώ άλλες δεν προσαρμόστηκαν ποτέ, όπως η Ισπανία και η Αγγλία, κάποιες άρχισαν να συνέρχονται, όπως η Ουρουγουάη και η Ελλάδα και κάποιες άλλες επιβεβαίωσαν ότι είναι ικανές να κάνουν την έκπληξη, προσφέροντάς μας πολύ όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές. Στην τελευταία κατηγορία περνούν δικαιωματικά η Χιλή, η Κόστα Ρίκα, η Γαλλία και η Ολλανδία, οι τέσσερις δηλαδή ομάδες που έως σήμερα έχουν κλέψει τις εντυπώσεις. Μαζί τους, το Ιράν, που, κόντρα στην Αργεντινή, παρέδωσε μαθήματα αντιμετώπισης ανώτερου αντιπάλου, με καταπληκτική άμυνα και εξαιρετική εφαρμογή αντεπιθέσεων, αλλά και η Γκάνα, που «έσκασε» με τα τρεξίματά της τη Γερμανία, που πετούσε φωτιές μπροστά και λίγο έλειψε να ταπεινώσει τα «πάντσερ» με έναν θρίαμβο που θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής έκπληξη.
Γράφει ο Στέλιος Γρηγοριάδης
Για τη Χιλή και την Κόστα Ρίκα εμείς οι Ευρωπαίοι λίγα πράγματα ξέραμε και οι περισσότεροι ποτέ δεν τις είχαμε δει στα προκριματικά του Μουντιάλ. Ούτε καν για την Κολομβία και το Μεξικό είχαμε ιδέα. Τα βλέμματά μας είναι πάντα στραμμένα στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Αλλωστε, οι ώρες που παίζουν οι αμερικάνικες ομάδες μεταξύ τους καθιστούν απαγορευτική την παρακολούθηση των αγώνων από τους Ευρωπαίους. Οποιος, λοιπόν, «μελετήσει» εκ των υστέρων την πορεία τόσο της Κόστα Ρίκα όσο και της Χιλής τα δύο τελευταία χρόνια θα βγάλει εύκολα το συμπέρασμα ότι καθόλου τυχαία δεν είναι η εντυπωσιακή παρουσία τους στα τελικά του Μουντιάλ. Οπως δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις της Γαλλίας, που είπε «αντίο» οριστικά στον -μετά Ζιντάν εποχής- κακό εαυτό της, αλλά και της νεανικής Ολλανδίας, που σφύζει από ταλέντο και ενθουσιασμό.
Νομίζω ότι η Γαλλία, η Ολλανδία και, φυσικά, η Γερμανία, θα είναι οι αξιοπρεπείς εκπρόσωποι της Ευρώπης σ’ αυτό το Μουντιάλ και οι ομάδες που ίσως αμφισβητήσουν τα θεωρητικά φαβορί, τη Βραζιλία δηλαδή και την Αργεντινή, αλλά και οι ομάδες που έχουν τα φόντα να ανακόψουν τον φρενήρη ρυθμό της Χιλής, της Κόστα Ρίκα, ακόμη και της Κολομβίας ή του Μεξικού, που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητοι αντίπαλοι. Η Ισπανία έφυγε νωρίς στην πιο αρνητική έκπληξη της διοργάνωσης, από τους Αγγλους δεν περίμενα έτσι κι αλλιώς τίποτε περισσότερο, οι Ιταλοί δείχνουν «λίγοι» και οι Πορτογάλοι δεν ξεφεύγουν από τον γενικό κανόνα που τους θέλει πρωταγωνιστές πριν αρχίσουν οι αγώνες και κομπάρσους μετά την έναρξή τους. Ρώσοι, Βέλγοι και Κροάτες δεν είναι ασήμαντοι, δεν είναι όμως και σπουδαίοι.
Από Ασία μεριά δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο, πέρα από τους πεισματάρηδες Ιρανούς, από την Αφρική, όμως, ίσως έχουμε ένα τουλάχιστον αουτσάιντερ που θα κατορθώσει να προχωρήσει στους 16, ακόμη και στους 8 ή παραπέρα. Γκάνα; Νιγηρία; Ακτή Ελεφαντοστού; Θα δούμε. Πάντως, όσα φοβερά και τρομερά βλέπουμε στη δεύτερη αγωνιστική προδιαθέτουν για μια ακόμη πιο χορταστική συνέχεια.
Το άμεσο ζητούμενο για εμάς τους Ελληνες είναι αν θα κάνει προκοπή η δική μας Εθνική. Ξέρουμε όλοι ότι είναι από τις πιο βαρετές ομάδες του Μουντιάλ, θα μας ευχαριστήσει ωστόσο η πρόκριση από τους ομίλους και η είσοδος στους 16, με την ελπίδα να πάμε και στους 8. Θεωρητικά «άπιαστο» όνειρο βάσει της αγωνιστικής εικόνας αυτής της ομάδας, αλλά αν η άμυνα «κρατήσει» και το «άστρο» του Σάντος αρχίσει να λάμπει πάλι, όλα είναι πιθανά. Αλλωστε, κακά τα ψέματα: Ποδόσφαιρο δεν παίζουμε, αλλά αν δεν κάνουμε σαχλαμάρες, όπως με την Κολομβία, πολύ δύσκολα μπορεί να μας νικήσει οποιοσδήποτε αντίπαλος. Κι αν δεχτούμε ότι στο ποδόσφαιρο «μετράει» πάνω απ’ όλα το αποτέλεσμα, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ατού. Εστω κι αν το αξιοποιούμε στο γήπεδο μόνο με τη αμυντική λειτουργία και όχι με τη συνολική, όπως έκαναν οι Γκανέζοι απέναντι στους Γερμανούς και οι Ιρανοί απέναντι στους Αργεντίνους…
