Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλός στο Ηράκλειο. Κέρδισε γιατί διαθέτει ορισμένους παίκτες με προσωπικότητα, τον Μπίσεσβαρ και τον Μάτος που με μια ενέργειά τους μπορούν να αλλάξουν τη ροή ενός αγώνα. Και, μάλιστα, να το κάνουν όταν ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ο Σουριναμέζος είναι τόσο… κουλ στο παιχνίδι του που μπορεί να παγώνει και το πάθος και τη θερμή ατμόσφαιρα των αντιπάλων, ενώ ο Βραζιλιάνος έχει το... βλέμμα του τρελού και έναν απίστευτο συγχρονισμό στο άλμα.
Έχουμε μπει πλέον στην τρίτη σεζόν που οι δύο αυτοί παίκτες αγωνίζονται στον ΠΑΟΚ. Εκείνοι που τους επέλεξαν θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι και η ομάδα τυχερή γιατί αποτελούν το παράδειγμα, για τους υπόλοιπους, του χαρακτήρα που πρέπει να έχουν για να αγωνίζονται σε μια ομάδα του επιπέδου του ΠΑΟΚ.
Ειδικά όταν έχουν την ποιότητα που διαθέτει ο Ζαμπά, ο οποίος δείχνει ότι αποτελεί ένα διαμάντι που τωρα περνά από επεξεργασία.
Κάτι απασχολεί το μυαλό του Πασχαλάκη
Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι με τον ΟΦΗ μας έδωσε έναν-κακό-λόγο να ασχοληθούμε και πάλι με τον Πασχαλάκη. Η ενέργειά του μετά το γκολ του Μάτος μοιάζει ακατανόητη για τον χαρακτήρα του όπως τον γνωρίσαμε πέρυσι. Όλη την προηγούμενη σεζόν βλέπαμε εναν πολύ προικισμένο τερματοφύλακα με μια πολύ γλυκιά τρέλα.
Φέτος, όμως, πέρα από τα δεδομένα προσόντα του, μας δίνει και κάποιες συμπεριφορές ακατανόητες. Δεν ξέρω αν έχει επηρεαστεί από την μεταγραφολογία όλου του καλοκαιριού γύρω από το όνομά του, αν η δικαιολογημένη συζήτηση γύρω από το νέο συμβόλαιό του του δημιουργεί έξτρα πίεση να (απο)δείξει πράγματα. Αυτό που εμφανίζει, όμως, τελευταία φανερώνει ένα αποπροσανατολισμένο παλικάρι που θα είναι πραγματικά πολύ μεγάλο κρίμα να μην συνεχίσει στον δρόμο που εχει μπει από πέρυσι. Θα είναι τεράστια αδικία προς τον ίδιο του τον εαυτό αν συνεχίσει να πέφτει σε “φθηνές” συμπεριφορές όπως αυτή στο “Γεντί Κουλέ”.
Ο Λουτσέσκου πρέπει να αφήσει έξω από τα αποδυτήρια την αδικία
Δεν θα ήταν δυνατό, εξάλλου, να μην συμπεριλάβουμε στο παρόν άρθρο και την επιμονή του Λουτσέσκου να αναφέρεται με σκληρό τρόπο στην διαιτησία. Άδικα θα αναρωτηθεί κανείς; Όχι, ειδικά από τη στιγμή που οι αφορμές είναι τόσο χοντρές. Ούτε το γκολ του Άκπομ που ακύρωσε ο Καμπούρης, ούτε το πέναλτι πάνω στον Ζαμπά που έγινε μπροστά στα μάτια του Αλεξέα είναι φάσεις που μπορείς έτσι απλά να τις προσπεράσεις.
Όμως από ένα σημείο και μετά πρέπει και ο προπονητής του ΠΑΟΚ να προβληματιστεί τι στ' αλήθεια κερδίζει η ομάδα του να είναι εκνευρισμένος στον πάγκο και το ίδιο να συμβαίνει με συνεργάτες του και παίκτες. Αυτό που προέχει είναι να προστατεύσει ό,τι έχει χτίσει μαζί με τους παίκτες του. Αυτή την πολύ καλή ομάδα που έκανε όλη την Ελλάδα να ομολογήσει (άλλοι κρυφά και άλλοι φανερά) ότι ο ΠΑΟΚ διαθέτει μακράν το καλύτερο σύνολο και παίζει το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Και αυτός ο προβληματισμός πρέπει να μπει έντονα τώρα που ακολουθούν παιχνίδια ιδιαιτέρως κρίσιμα όπως αυτά με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό.
Το πρόβλημα με τη διαιτησία είναι δουλειά για την διοίκηση. Είναι προφανές ότι η αλλαγή στην ΚΕΔ και στην διοίκηση της ΕΠΟ δεν έφτανε. Το παρασκήνιο είναι πολύ πιο χοντρό και απαιτεί στοχευμένες κινήσεις.
Σε πρώτη φάση, όπως αποδείχθηκε και με την επιλογή Μπορμπαλάν στον τελικό Κυπέλλου, οι ξένοι διαιτητές είναι το μοναδικό σωσίβιο για να επιπλεύσει το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το πότε θα βρεθεί ένα μεγάλο καράβι για να φτάσει σε ήρεμα νερά είναι μια άλλη, μεγάλη, κουβέντα.
