Είχα μια εποικοδομητική (off the record εννοείται, λόγω της ελληνικής απαγόρευσης) κουβέντα πριν από λίγο καιρό με Έλληνες επαγγελματίες διαιτητές και πραγματικά αναρωτήθηκα για ακόμη μια φορά αν είναι κι αυτοί θύματα μιας αρρωστημένης κατάστασης που βιώνουμε στην Ελλάδα ή αν λόγω της ελλιπούς εκπαίδευσης για την οποία δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά και της ανοχής που δείχνουν πολλές φορές (εδώ δυστυχώς ευθύνονται) δικαίως δέχονται πολλές φορές τα «πυρά» των Ελλήνων φιλάθλων.
Και τα ερωτήματα που έθεσα (και συνεχίζω να θέτω) είναι απλά:
Γιατί μετά την επίθεση στον κατά τη γνώμη μου κορυφαίο Ελληνα διαιτητή, τον Θανάση Τζήλο, οι Ελληνες διαιτητές (μετά από μια πολύ μικρής διάρκειας αποχή) συνεχίζουν να σφυρίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα;
Γιατί δεν έκαναν κάτι πιο καθοριστικό και ρηξικέλευθο ώστε να πιέσουν περισσότερο και συνδικαλιστικά να δυναμώσουν σε τέτοιο βαθμό ώστε να σταματήσουν όλοι να τους βλέπουν ως εύκολα θύματα; Να αποκτήσουν δηλαδή… οντότητα και προσωπικότητα, να οχυρωθούν και να πουν «ως εδώ» στους Ελληνες παράγοντες, που εκμεταλλευόμενοι την όποια δύναμη έχουν στην ΕΠΟ προσπαθούν να τους επηρεάσουν (εμμέσως ή αμέσως ή και απειλώντας καμια φορά, δυστυχώς), μην καταλαβαίνοντας ότι κάνουν κακό στο ίδιο τους το προϊόν; Γιατί οι διαιτητές δεν καταγγέλλουν τι τους λένε και πώς τους απειλούν; Κάποια στιγμή δεν πρέπει να γίνει ένα ξεκίνημα; Ας σταματήσουν ό,τι γίνεται να το επιτρέπουν με τη στάση τους.
Και ένα δεύτερο ερώτημα: Μήπως πρέπει να αντιδράσουν, να απαιτήσουν και να πάρουν θέση και σε κάτι άλλο; Στην αξιοκρατία και στον τρόπο με τον οποίο βαθμολογούνται; Στον τρόπο που εκπαιδεύονται; Είναι για παράδειγμα απορίας άξιον πώς γίνεται ο Κομίνης, ο διαιτητής που κατά τεκμήριο έκανε τη χειρότερη δυνατή διαχείριση στο ντέρμπι τίτλου της 11ης Μαρτίου του 2018, να σφυρίζει τα περισσότερα παιχνίδια την επόμενη σεζόν.
Μία κίνηση που εκτιμώ ότι μόνο προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης της διαιτησίας δεν ήταν. Γιατί, πολύ απλά, χωρίς να έχω κάτι προσωπικό με τον Θεσπρωτό ρέφερι, όταν μετά από ένα τέτοιο λάθος επιβραβεύεται με έναν τέτοιο τρόπο, τι μήνυμα περνά στους Ελληνες διαιτητές; Τι καταλαβαίνουν οι νέοι διαιτητές μέσα από αυτό; Και δυστυχώς δεν μιλάμε για το μόνο λάθος… Βέβαια εδώ η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στους κρίνοντες, οι οποίοι υποτίθεται πως θα πρέπει να είναι άτεγκτοι και να μην χρειάζεται να ισορροπούν συνεχώς ανάμεσα στους δύο πόλους.
Ως προς την αξιολόγηση, επίσης, κάτι πολύ σημαντικό. Δυστυχώς στην Ελλάδα κανείς δεν μαθαίνει τον βαθμό που πήρε ο διαιτητής κάθε αγώνα (μόνο από κάποιες διαρροές) και απλά καταλαβαίνει ότι υπάρχει τιμωρία γιατί κάνει να σφυρίξει 3 ματς (πολλές φορές επανέρχεται πολύ πιο γρήγορα). Στο NBA για παράδειγμα, μετά από κάθε αγώνα, σε επαγγελματιά πρότυπα, υπάρχει report που δίδεται στη δημοσιότητα με τη βαθμολογία του κάθε διαιτητή και των λαθών του. Προφανώς στις ΗΠΑ ξέρουν όλοι να προστατεύουν πολύ καλύτερα το προϊόν τους. Τους προφυλάσσουν, τους αξιολογούν ανοιχτά και γιατί όχι να τους αφήνουν να μιλάνε και καμια φορά. Με αυτόν τον τρόπο στη συνείδηση των φιλάθλων περνάει ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι που αν κάνουν λάθος, δε θα είναι σκόπιμο. Ή κι αν είναι, θα πάνε σπίτι τους, πολύ απλά διότι το προϊόν έχει μεγαλύτερη αξία.
Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ορισμένοι πρόεδροι των ΕΠΣ ήθελαν και θέλουν να έχουν λόγο στην αξιολόγηση των διαιτητών (όπως είδαμε και στην πρόσφατη Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ) πολύ απλά για να έχουν λόγο ύπαρξης (και όχι μόνο). Ξεβολεύονται προφανώς αν η αξιολόγηση έρχεται απευθείας από μια ανεξάρτητη αρχή (αν διαιτησία επιτέλους γίνει επαγγελματική). Θέλουν να είναι μέσα στα στενά τους όρια για να την ελέγχουν και να λογοδοτούν. Το θεωρούν, ενδεχομένως, εν μέρει, τσιφλίκι τους. Ως πότε όμως οι διαιτητές θα το δέχονται; Μήπως το πρόβλημα της διαιτησίας είναι η έλλειψη προσωπικότητας και όχι ικανότητας; Ακόμη και με την εφαρμογή του Var, που φυσικά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, η προκατάληψη στον Ελληνα φίλαθλο θα παραμείνει αν δεν γίνει επιτέλους από τα ίδια τα «θύματα», μια μικρή «επανάσταση»… Αρκεί να το θέλουν και να μην αποδειχθεί ότι διακατέχονται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Θεωρώ ότι σε αυτή τους την επιθυμία, εφόσον υπάρχει, μπορεί να τους βοηθήσει -έτσι δείχνει τουλάχιστον- και η παρουσία Περέιρα.
