Ενας νεαρός από τη Θεσσαλονίκη σήκωσε στον ουρανό τους Ελληνες, τη στιγμή που κάποιοι μειωμένης ηθικής αντίστασης μεγαλόσχημοι συνεπικουρούμενοι από μια δημοσιογραφική τσογλανοπαρέα, επιμένουν να τους ρίξουν στα τάρταρα.
Κώστας Σλούκας το όνομά του. Αποφοίτησε από τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη. Σπουδαίος καλαθοσφαιριστής ο μικρόσωμος Σαλονικιός, με διεθνή αναγνώριση και με χρυσοφόρα επαγγελματικά συμβόλαια στη χώρα του εμμονικού και αθεράπευτα ψυχασθενούς ψευτο-σουλτάνου. Αυτό το παλικαράκι μόνο του, είχε τη λεβεντιά να σηκώσει ψηλά το κεφάλι και να δώσει “απάντηση” για λογαριασμό όλων των Ελλήνων στα όσα μέχρι τώρα εμετικά και ανιστόρητα διακινούσε σε παγκόσμιο επίπεδο ο παρανοϊκός Χιτλερίσκος σε βάρος της πατρίδας μας. Ο μικρός ως… δέρας αλλά γίγαντας σε υψηλό φρόνημα αρνήθηκε να προσκυνήσει τον χαχόλο νεοναζί. Δεν λογάριασε τίποτε. Ούτε τα χρυσά συμβόλαια που του προσφέρουν οι Τούρκοι ούτε τις αντιδράσεις τους, πολύ περισσότερο και τις πιθανές (μάλλον σίγουρες) μεθοδεύσεις απαξίωσης του από την τερατώδη προπαγάνδα ενός καθεστώτος ανελεύθερου και επικίνδυνα αυταρχικού. Ο Κώστας Σλούκας τους έφτυσε όλους. Μπασκετικά θα λέγαμε, ότι έκανε τη μεγαλοπρεπέστατη τάπα της ζωής του.
Στη μεγάλη επετειακή γιορτή των νεο-Τούρκων οι οποίοι βαρύνονται με δυο γενοκτονίες (των Αρμενίων και των Ελλήνων Ποντίων) δεν ακούμπησε τη σημαία τους. Σε μια ιστορική τους εκδήλωση στέλνοντας το δικό του προσωπικό μήνυμα. Ενα μήνυμα που εδώ και πολύ καιρό θα έπρεπε να το έχουν στείλει οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Για να αντιληφθείτε πώς αντέδρασαν οι Τούρκοι διαβάστε την ανάρτηση του Σεμίχ Ερντέν, διεθνή Τούρκου καλαθοσφαιριστή: “Σλούκα, δεν θα τρως ψωμί χωρίς να σέβεσαι τον ιδρυτή μας! Θα δείχνεις σεβασμό στον πρόγονο μας, τον οποίο σέβονται σε όλο τον κόσμο”. Είχε λοιπόν ο Κωστάκης όχι μόνο το κουράγιο αλλά και το τεράστιο κίνητρο για αυτή τη θαρραλέα πράξη του. Αγάπη για την πατρίδα και χρέος να υπερασπιστεί τα ιερά και όσια της. Αυτό το παιδί από την Μακεδονία, στο σχολείο που πήγε, είχε δασκάλους πραγματικούς και όχι απολειφάδια ιδεολογικών αγκυλώσεων. Στην γιορτή για τον Κεμάλ, ένιωσε την ανάγκη να πει αυτό που είχε κρυμμένο μέσα στην ψυχή του.
Συγχρόνως ήταν και μια απάντηση σε κάποιους εθνοκτόνους αμνήμονες απάτριδες. Δεν ξέρω αν επιπρόσθετα είχε και κάποιο πόνο για τον χαμό ενός προγόνου του από την Ποντιακή Γενοκτονία. Οι Ελληνες, οι απανταχού της γης Ελληνες, του σφίγγουν το χέρι και του φιλάνε τη ψυχή. Το χρειαζόμασταν όλοι! Τη στιγμή που βιώνουμε εντός και εκτός συνόρων, μύριες προκλήσεις και ταπεινώσεις. Στα εθνικά μας θέματα, υφιστάμεθα αφόρητες πιέσεις και ανεχόμαστε από κάποιους μασκαράδες που παίζουν ζάρια στις πλάτες μας, αλλά και στην πλάτη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με τον καραγκιόζη Αμερικάνο, τον κουτοπόνηρο Ρώσο που ακολουθεί τα βήματα του Λένιν που κουβάλησε με κασέλες το χρυσάφι για να ενισχύσει την οργάνωση του στρατού των νεο-Τούρκων δίνοντας τους την ισχύ για να ξεκληρίσουν γενιές ολόκληρες.
Στο πλευρό λοιπόν του Χιτλερίσκου, οι δυο υπερ-δυνάμεις. Να τον χαίρονται! Οσο για τα εντός επικράτειας, δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα. Τα όσα ζούμε εδώ, ιδιαίτερα και πιο συγκεκριμένα στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η περίπτωση του Σάββα Θεοδωρίδη αυτή καθ’ αυτή είναι από μόνη της μια ολόκληρη και σκοτεινή ιστορία. Η οποία ασφαλώς δεν επικεντρώνεται μόνο στον ιδιαίτερο ψυχισμό του γραφικότατου τύπου.
Το βάθος και η προέκταση της, οδηγεί σε άλλου είδους σκέψεις που αφορούν αποκλειστικά τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν τον αφελή επίτιμο, αυτοί που μέχρι χθες τον προειδοποιούσαν και τον είχαν συμβουλεύσει να απομακρυνθεί από τον σύλλογο, προσάπτοντας του υπαινιγμούς για πιθανό Αλτσχάιμερ. Επιπρόσθετα, περίεργη είναι και η αδιαφορία του γιου του, ενός ισχυρού παράγοντα στην κορυφαία ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Αναρωτιέται και με το δίκιο της η κοινή γνώμη: δεν βλέπει; δεν ακούει; δεν διαβάζει; δεν πληροφορείται τίποτε από όλα όσα αφορούν τον πατέρα του; Δεν νιώθει την ανάγκη να τον προστατέψει;
Υ.Γ. Με τον ιδρυτή των Εκπαιδευτηρίων Βαγγέλη Μαντουλίδη, ήμασταν συμφοιτητές και στενοί φίλοι. Είμαι σίγουρος πως από εκεί ψηλά θα καμαρώνει για ένα “δικό” του παιδί.
ΥΓ2: Αλήθεια, στο Ολυμπιακός-Ατρόμητος, κανείς δεν είδε τίποτε περίεργο; Ούτε και ο κύριος Αυγενάκης; Η ομάδα του Ατρομήτου κατέβηκε με εφεδρείες. Σχεδόν με σύνθεση ανάγκης.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
