Σύνηθες το φαινόμενο. Ούτε οι αποχρώσες ενδείξεις, ούτε και αυτές ακόμη οι αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, για σοβαρές παραβατικές πράξεις στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως εγκληματικές επιθέσεις σε βάρος διαιτητών, κατάφεραν μέχρι τώρα να οδηγήσουν σε ολοκληρωμένες δικαστικές διερευνήσεις και το κυριότερο στις τιμωρίες των φυσικών και ηθικών αυτουργών.
Η σύμπτωση όμως ότι αυτές οι διερευνήσεις οδηγούν μονίμως σε αδιέξοδα, όταν αιωρείται ο φόβος ή η υποψία ότι μπορεί να φέρουν στην επιφάνεια μεγάλα ονόματα παραγόντων και συλλόγων και ως εκ τούτου οι συνέπειες για αυτούς να είναι επώδυνες, παύει να είναι σύμπτωση και μεταλλάσσεται σε μια θεσμική φοβία και ατολμία χωρίς προηγούμενο. Ιδιαίτερα όταν αφορούν συγκεκριμένους μεγαλόσχημους παράγοντες στο χώρο του ποδοσφαίρου και τους «μεγάλους» συλλόγους που εκπροσωπούν. Οι στοχοποιημένοι εμπρησμοί (περίπτωση Κωνσταντινέα), όπως και οι εγκληματικές επιθέσεις με στόχο το λιντσάρισμα διαιτητών (περίπτωση Τζήλου) είναι δύο από τις πλέον χαρακτηριστικές υποθέσεις που αφορούν την ιδιαίτερη προσέγγιση και στη συνέχεια και δικαστική διαχείριση που άφησαν και που αφήνουν πολλά ερωτηματικά στην κοινή γνώμη.
Στην πρώτη περίπτωση έγιναν έρευνες που πήραν χρόνο και οι οποίες δεν κατέληξαν όμως πουθενά! Η υπόθεση που μιλούσε από μόνη της, όπως και τα στοιχεία σύνδεσης φυσικών και ηθικών αυτουργών ήταν σχεδόν κραυγαλέα και ως ένα σημείο και αυταπόδεικτα, κατέληξε ύστερα από καιρό… στο αρχείο. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη και όπως όλα δείχνουν δεν θα είναι η τελευταία φορά για κάτι τέτοιο. Ο φούρνος του Καλαματιανού διαιτητή ανατινάχθηκε και από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα. Στην κοινή γνώμη της μεσσηνιακής πόλης (αλλά και στην πανελλήνια) οι πάντες είναι πεπεισμένοι ότι το έγκλημα συνδέεται ολοφάνερα και άρρηκτα με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι διωκτικές όμως αρχές το αποδομούν και το αρχειοθετούν.
Οι φυσικοί αυτουργοί είναι αόρατοι, το ίδιο και οι ηθικοί. Δυστυχώς υπάρχει ο ίδιος φόβος και για το νέο απεχθέστατο και εγκληματικό περιστατικό με την απόπειρα λιντσαρίσματος του Θεσσαλού διαιτητή, παρά το γεγονός ότι εδώ έχουμε τη σύλληψη δύο εκ των φυσικών αυτουργών αλλά και την περίεργη απόδραση του τρίτου (ενώ ήταν γνωστός και ταυτοποιημένος). Και αυτός ο φόβος υπάρχει γιατί διαπιστώνεται μια πρωτοφανής βραδύτητα στην προσπάθεια να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες αλλά και μια περίεργη σιωπή που αποσκοπεί στη «συγκάλυψη» ενόχων, με συνέπεια να μην δίνονται στη δημοσιότητα τα στοιχεία που αφορούν τους ηθικούς αυτουργούς και τα οποία στοιχεία είναι γνωστά στις δικαστικές αρχές.
Άλλωστε από διαρροές προφανώς διέρρευσαν ο ρόλος και το όνομα του ενεχόμενου διοικητικού στελέχους μεγάλης (πολύ μεγάλης θα λέγαμε) ΠΑΕ. Το όνομα του παράγοντα δόθηκε με τα αρχικά του, ενώ του συλλόγου που εκπροσωπεί και ως εκ τούτου αυτή η εκπροσώπηση με τη συμμετοχή του, δημιουργεί προϋποθέσεις υποβιβασμού του συλλόγου δεν αναφέρθηκε ποτέ και προφυλάσσεται σαν επτασφράγιστο μυστικό. Αυτή η τακτική σε συνδυασμό με τους ρυθμούς χελώνας που κινούνται οι διαδικασίες, προκαλούν την υποψία ότι και σε αυτή την περίπτωση πιθανότατα να έχουμε την επανάληψη της αντίστοιχης περίπτωσης Κωνσταντινέα.
Με τη μόνη διαφορά – επαναλαμβάνουμε - ότι εδώ υπάρχουν βέβαια οι δύο φυσικοί αυτουργοί που έχουν συλληφθεί και που με την ποινή τους πιθανότατα θα ξεχρεώσουν τα πάντα, διευκολύνοντας τους δικαστές να αφήσουν στην άκρη τους ηθικούς αυτουργούς και τις ευθύνες της μεγάλης ΠΑΕ. Αλήθεια υπάρχει ελπίδα να δούμε ποτέ κάποιο άφοβο και άτεγκτο δικαστή που θα αρνηθεί να συμβιβαστεί με το φόβο απέναντι σε μεγάλα ονόματα και μεγάλους συλλόγους; Και θα αποδώσει δικαιοσύνη χωρίς να περάσει ποτέ από το μυαλό του και τη συνείδηση του να ενταφιάσει ή να συγκαλύψει τόσο κραυγαλέα εγκλήματα.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (10/6)
