Ηταν πολύ σημαντική για τον Άρη η νίκη του κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης.
Ήταν ένα τρίποντο από αυτά που δεν τα παίρνει εύκολα μια ομάδα, όταν κάνει ένα τόσο κακό δεύτερο ημίχρονο, σαν αυτό που έκαναν οι "κίτρινοι" με τους Αρκάδες, και ο αντίπαλος τους χάνει τόσες κλασικές ευκαιρίες.
Ο Αρης έπαιξε με την φωτιά και ήταν πολύ τυχερός που δεν κάηκε.
Γι' αυτό και θα πρέπει, ασφαλώς, ο Ενινγκ και οι παίκτες του να χαίρονται τη νίκη τους, όμως, από την άλλη πλευρά οφείλουν και να προβληματιστούν πολύ σοβαρά για την εντυπωσιακή - προς το χειρότερο - μεταμόρφωσή τους από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο.
Ένα ματς που φαινόταν, με την απόδοση που είχε στο πρώτο ημίχρονο, ότι μπορεί πολύ εύκολα να το τελειώσει ο Αρης, πολύ εύκολα θα μπορούσε να το χάσει στο δεύτερο ημίχρονο αν δεν είχε την τύχη μαζί του.
Αφήστε που λόγω όλης αυτής της πίεσης ήρθε και η αποβολή του Εμαν, η οποία άφησε τον Άρη με τον... εξής ένα τερματοφύλακα, τον νεαρό και άπειρο Τσιλιγκίρη, εκθέτοντας ακόμη περισσότερο την διοίκηση για τον τραγικό σχεδιασμό ως προς τους κίπερς της ομάδας.
Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Άρη, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν το πλήρωσε, είναι η αστάθεια, οι μεταπτώσεις στην απόδοσή του.
Καλοί είναι, λοιπόν, οι 10 βαθμοί στα 4 τελευταία ματς, όχι όμως αρκετοί για να κρύψουν την προαναφερθείσα αδυναμία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει την ζημιά.
