Εγκληματική αφέλεια; Υπερβολική αυτοπεποίθηση; Λάθος τακτική προσέγγιση και προετοιμασία; Οποια ανάγνωση κι αν επιλέξει κανείς για την εικόνα που παρουσίασε ο Αρης απέναντι στον Ολυμπιακό το μόνο βέβαιο είναι πως θα μπορέσει να εντοπίσει υπερβολικά πολλές ομοιότητες με την εποχή του Πάκο Ερέρα.
Είναι σαφές, επίσης, ότι η ευθύνη αυτού του πισωγυρίσματος ανήκει στον Σάββα Παντελίδη. Ο 53χρονος τεχνικός πρόδωσε τις ίδιες του τις αρχές με την ενδεκάδα που παρέταξε στο «Καραϊσκάκης» και η αφέλεια που παρουσίασε η ομάδα του στον τρόπο αντιμετώπισης του ματς, ήταν αυτή που συνετέλεσε τα μέγιστα, ώστε οι «κιτρινόμαυροι» να μοιάζουν να γύρισαν το χρόνο πίσω και να παρουσιάσουν εικόνα ανάλογη με εκείνη που είχαν στο παιχνίδι του πρώτου γύρου με αντίπαλο την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ήταν αυτό που ώθησε τον Παντελίδη να παίξει στο «Γ. Καραϊσκάκης» το... χαρτί του Γιάννη Φετφατζίδη στην ενδεκάδα, ωστόσο -στην πράξη- η έμπνευση αποδείχθηκε ατυχέστατη. Κι αυτό διότι ο βραχύσωμος μεσοεπιθετικός μοιάζει να βρίσκεται σε μια φάση της καριέρας του τέτοια, που περισσότερο θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του και λιγότερο την ομάδα του. Ο Αρης, όμως, δεν είναι κέντρο... αποκατάστασης και δεν μπορεί να περιμένει κανέναν Φετφατζίδη να βρει τα πατήματά του και να μπορεί να κάνει τα βασικά, όπως δηλαδή να πλασάρει σωστά από τα δύο μέτρα ή να αφήνει τις εκτελέσεις στατικών φάσεων σε συμπαίκτες του που έχουν ήδη φροντίσει να αποδείξουν την αξία τους σε αυτές...
Δεν είναι, όμως, μόνο ο Φετφατζίδης. Προς θεού! Ο Αρης δεν έχασε (μόνο) γι’ αυτό. Εχασε γιατί ο τεχνικός του επέμεινε στη χρησιμοποίηση ενός σχήματος που του βγήκε μεν απέναντι στη δυσκίνητη και αργή ΑΕΚ, ωστόσο δεν μπορούσε να συμβεί το ίδιο και απέναντι στον Ολυμπιακό. Οσο φιλότιμος, για παράδειγμα, κι αν είναι ο Γιουνές, είναι σαφές πως δεν μπορεί να βοηθήσει αμυνόμενος με τον τρόπο που επιλέγει να το κάνει ο Αρης, αλλά ούτε και να βγει γρήγορα στο transition, όπως επιλέγει, επίσης, ο Αρης. Και, προφανώς, αυτό δεν είναι θέμα του Τυνήσιου, αλλά της έλλειψης αξιόπιστων λύσεων, εν τη απουσία του Ντιγκινί.
Συν τοις άλλοις, το γεγονός ότι η επιλογή Βαλεριάνου στο δεξί άκρο της άμυνας στο παιχνίδι με την ΑΕΚ βγήκε (δεδομένου ότι η ΑΕΚ έπαιζε με τον... κανένα από την αριστερή πλευρά), ήταν αυτονόητο πως δεν σήμαινε πως θα βγει και σήμερα. Παίζοντας (ξανά) με το ανάποδο πόδι, έχοντας ελάχιστες βοήθειες κι έχοντας να αντιμετωπίσει σε πολλές περιπτώσεις δύο και τρεις παίκτες του Ολυμπιακού, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα αμυντικά, έχοντας συμμετοχή στα γκολ, αλλά και τις περισσότερες ευκαιρίες των γηπεδούχων.
Από κει και πέρα, ακόμη κι αν επιλέξει κανείς την (θετική) ανάγνωση της... ατυχίας, που σίγουρα υπήρξε, δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός βρήκε τρία γκολ από κόντρες, δεν μπορεί κανείς να βγάλει από το μυαλό μου ότι περισσότερο ο Αρης έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του. Κι αν κανείς διαφωνεί, τον παραπέμπω στη φάση του 1’ (!) όπου ο Ποντένσε βρέθηκε αφύλακτος στον άξονα της μεγάλης περιοχής και ο Κουέστα έσωσε την ομάδα του με εξαιρετική επέμβαση. Αν δεν είναι αυτό σημάδι (εγκληματικής) αφέλειας, τότε τι;
Και να ‘ταν μόνο αυτό... Τα σημάδια απουσίας αγωνιστικής ταυτότητας και «παιδικής χαράς» ήταν πολλά περισσότερα... Θέλετε ότι το πρώτο μέρος ολοκληρώθηκε 2-0 με τις τελικές προσπάθειες 3-6; Θέλετε το τακουνάκι του Βαλεριάνου που έφερε το τέταρτο γκολ; Θέλετε το γεγονός ότι ο Αρης ολοκλήρωσε εκτός έδρας ντέρμπι με απολογισμό οκτώ (!) φάουλ εν αντιθέσει με τα 14 των γηπεδούχων;
Απ’ όπου και να το πιάσει, λοιπόν, κανείς το παιχνίδι, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο Αρης οφείλει να το βγάλει άμεσα από τη μνήμη του και να προχωρήσει παρακάτω... Κι αν κάποιος πίστεψε, βάσει της εικόνας στα τελευταία παιχνίδια, ότι η επιστροφή στην Ευρώπη είναι εξασφαλισμένη, τότε είναι βέβαιο ότι πρέπει να τραβηχτούν μερικά... αυτιά και ο Αρης να επιστρέψει στην εικόνα αυτοθυσίας που έβγαζε στο πρόσφατο αήττητο σερί του. Το «θα πεθάνουμε στο γήπεδο στα έξι παιχνίδια που απομένουν για το τέλος» του Παντελίδη είναι μια καλή αρχή, που μένει να «βγει» και στην πράξη. Οψόμεθα...
