Οσα διαπιστώσαμε μετά το παιχνίδι του Αρη με τον Λεβαδειακό ο Πάκο Ερέρα τα ήξερε, τα είχε δει πολύ νωρίτερα. Ότι δηλαδή ο Αρης παρουσίασε ένα μέτριο αγωνιστικά πρόσωπο, συγκριτικά με τα δύο 90άλεπτα που προηγήθηκαν, δεν ήταν… συνεπής στο γρήγορο και κυριαρχικό ποδόσφαιρο που έπαιξε κόντρα σε Λαμία και Λάρισα, όπως επίσης και ότι παρουσίασε προβληματική αμυντική λειτουργία, επιτρέποντας στον αντίπαλο να βγάλει «καθαρές» φάσεις.
Πόσο πιο ξεκάθαρος να γίνει λέγοντας… «θα μπορούσα να πω ότι είμαι χαρούμενος, αλλά δεν είμαι». Αυτό που μετράει προφανώς και είναι το αποτέλεσμα. Ο Αρης πάει με τη… φόρα του πρωτοπόρου και την ψυχολογία τού 3 στα 3 για να δοκιμαστεί στα Γιάννινα, κόντρα σε μια ομάδα που έχει σε μεγάλες ποσότητες αυτό που λείπει από τους κιτρινόμαυρους. Ομοιογένεια και τον ίδιο προπονητή για χρόνια. Η συνέχεια περιλαμβάνει το πρώτο ΠΑΟΚ-Αρης, μετά από καιρό και ακολουθεί το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, επίσης αντίπαλος ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των ομάδων της πρώτης ταχύτητας του πρωταθλήματος.
Αυτό το σετ αγώνων βάζει τον Αρη για πρώτη φορά φέτος να δοκιμαστεί στα δύσκολα και να μετρήσει τις αντοχές του. Μπαίνει στην περίοδο όπου οι απαιτήσεις αυξάνονται και δεν αρκούν μόνο κάποια καλά διαστήματα για να πάρεις αυτός που θέλεις. Ούτε καν η ατομική ποιότητα, την οποία το κιτρινόμαυρο ρόστερ διαθέτει μπόλικη (βλ. Γκάμα, Γκαρσία, Ντιγκινί κ.α.). Τώρα θα μετρήσει το σύνολο, το οποίο θα κληθεί να διαχειριστεί ο προπονητής. Ξέρει και έχει την εμπειρία να αντιμετωπίσει καταστάσεις. Εκανε επίσης κατανοητό πως υπάρχουν τομείς του παιχνιδιού (π.χ. σταθερότητα) στους οποίους χρειάζεται βελτίωση.
Αλίμονο βέβαια αν μία ομάδα με 19 μεταγραφές και μόλις 12 εβδομάδες… ζωής, δεν χρειαζόταν. Η αύξηση των απαιτήσεων όμως θα δείξει και το πραγματικό επίπεδο ποιότητας κάθε παίκτη του ρόστερ, καθώς είναι δεδομένο ότι ο Πάκο Ερέρα θα χρειαστεί περισσότερες λύσεις από αυτές που βρίσκονται το βασικό σχήμα.