Η δουλειά έγινε. Σε μια έδρα που παραδοσιακά δυσκολεύεται, ο ΠΑΟΚ πέρασε με ένα επαγγελματικό διπλό. Θα μπορούσε να είναι και πιο άνετο αν η άμυνα λειτουργούσε καλύτερα στα στημένα (για την ακρίβεια αν το προσωπικό μαρκάρισμα του Μάτος στον Σουάρεθ ήταν αποτελεσματικό ή αν κάποιος συμπαίκτης του κάλυπτε τον Βραζιλιάνο όταν σηκώθηκε και δεν βρήκε την μπάλα με το κεφάλι στον αέρα).
Η αποτυχία για δέκατο σερί ματς να διατηρηθεί το μηδέν παθητικό, προκάλεσε μάλιστα και μια αλλαγή στο πλάνο του Αμπέλ Φερέιρα στην άμυνα σε κόρνερ: θα εγκαταλειφθεί το μαν του μαν και θα εφαρμοστεί η ζώνη.
Ωστόσο, ακόμη και αυτή η αδυναμία δεν εμπόδισε τον ΠΑΟΚ να διατηρήσει το αήττητο για ένα ακόμη ματς (41 συνολικά) και επίσης να ισοφαρίσει ένα εντυπωσιακό ρεκόρ με 20 παιχνίδια εκτός έδρας χωρίς ήττα. Όλα αυτά στο Πρωτάθλημα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ο Δικέφαλος έδειξε και πάλι στην πράξη ότι διαθέτει την τεχνογνωσία του πρωταθλητισμού. Θυμηθείτε πόσοι περίμεναν στη γωνία για να στήσουν τον ΠΑΟΚ και τον Φερέιρα στον τοίχο πριν από τα ματς με την ΑΕΚ και τον Αστέρα.
Όλοι αυτοί βλέπουν τώρα τον Πορτογάλο και τους παίκτες του να πάνε ενισχυμένοι σε ηθικό και αυτοπεποίθηση στην διακοπή του Πρωταθλήματος και να έχουν την ευκαιρία, με ηρεμία, να διορθώσουν αδυναμίες που υπάρχουν στο παιχνίδι τους.
Δεν αρκεί πλέον στον ΠΑΟΚ απλά η νίκη!
Τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν ακριβώς μετά τη λήξη του αγώνα. Υπάρχει ένα ακόμη που έρχεταιι να εξαχθεί από τη συνέντευξη τύπου του Αμπέλ Φερέιρα. Ποιο είναι αυτό; Ότι όλα τα παραπάνω δεν αρκούν στον προπονητή του ΠΑΟΚ. Τον νοιάζει η ομάδα του να νικά και να κυνηγά την κορυφή με τον δικό της, ελκυστικό τρόπο.
Φανέρωσε τον προβληματισμό του όταν έθεσε δημοσίως ένα ερώτημα προς τους ποδοσφαιριστές του: "Προτιμάτε να παίζουμε κυριαρχικά και να κυνηγάμε και δεύτερο γκολ ή να δίνουμε την μπάλα στον αντίπαλο και να αμυνόμαστε για να κρατήσουμε αποτέλεσμα;".
Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται όλο αυτό, προσωπικά, όμως, μου μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό. Μιλάμε για έναν κορμό παικτών που επί δύο χρόνια είχε αποδεχθεί τον τρόπο παιχνιδιού Λουτσέσκου με τον οποίο ο ΠΑΟΚ τα σάρωσε όλα. Αυτό το ισορροπημένο στυλ ποδοσφαίρου είχε γίνει αγαπημένη συνήθεια για ποδοσφαιριστές όπως ο Μάτος, ο Βαρέλα, ο Κρέσπο, ο Μαουρίσιο, ο Ελ Καντουρί, ακόμη και ο Πελκας. Και όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες, "έξις (σ.σ. συνήθεια), δευτέρα φύσις". Δεν γίνεται να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Η μετάβαση από την εποχή Λουτσέσκου, σ' αυτή του Φερέιρα, χρειάζεται χρόνο και το ζητούμενο είναι να γίνει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Πιθανόν κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν είναι μικρή απώλεια το Europa League, προσωπική μου άποψη, ωστόσο, είναι ότι ο αποκλεισμός από την Σλόβαν μάλλον ήταν παρεπόμενο της χαμένης στις λεπτομέρειες μάχης με τον Άγιαξ.
Καλό είναι να δούμε λίγο πιο μακροπρόθεσμα το όλο θέμα. Το ότι τον ΠΑΟΚ πλέον τον νοιάζει οι νίκες να συνοδεύονται και με μοντέρνο ποδόσφαιρο είναι ένα μεγάλο άλμα εξέλιξης και θα το πιστωθεί στο μέλλον.
Υ.Γ. 1. Απόδειξη ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο (διατηρώντας όμως το DNA νικητή που τον χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια) είναι και το γεγονός ότι οι καλύτεροι παίκτες του είναι τρεις νεαροί. Ο Γιαννούλης, ο Λημνιός και ο Σφιντέρσκι. Είναι αυτοί που τώρα χτίζουν ποδοσφαιρικό χαρακτήρα και προφανώς απορροφούν πιο γρήγορα τη φιλοσοφία του νέου προπονητή τους.
Υ.Γ 2 Η δήλωση σεβασμού του Γιαννούλη για τον Βιεϊρίνια είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο Κατερινιώτης μπακ βαδίζει σε σίγουρο δρόμο εξέλιξης σε παίκτη πρώτης γραμμής.