Λες και ήθελαν να μας βουλιάξουν στη θλίψη, λες και ήθελαν να μας ταπεινώσουν. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ δίδαξαν στο Ανφιλντ αγάπη για την ομάδα, στήριξη και, ταυτόχρονα, πολιτισμό. Μας έμαθαν ότι μπορείς να είσαι “καυτός” οπαδός, χωρίς να είσαι κάφρος. Να κάνεις το γήπεδό σου ακαταμάχητη έδρα χωρίς να ανάβεις ούτε αναπτήρα και χωρίς να πετάς ούτε μια τρίχα στο τερέν. Το οποίο τερέν απέχει ένα μέτρο μόνο από τους πρώτους οπαδούς στην κερκίδα. Χωρίς να μεσολαβούν κάγκελα και δίχτυα.
Δεν είναι, βέβαια, η εικόνα του Ανφιλντ στο ματς με την Μπαρτσελόνα το μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση. Ανάλογη είναι η ατμόσφαιρα και ίδιος είναι ο πολιτισμός που επικρατεί σε όλα τα γήπεδα όλων των μεγάλων ομάδων σε όλη την Ευρώπη. Εμείς, στο Ελλαδιστάν εξακολουθούμε, σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, να λέμε ότι δεν μας αρέσει αυτή η εικόνα και προτιμούμε τη δική μας. Κι έτσι έχουμε καταντήσει να διοργανώνουμε τελικό Κυπέλλου χωρίς θεατές.
Δεν είναι θέατρα αυτά τα γήπεδα, ούτε μέγαρα μουσικής, όπως θέλουν να λένε ορισμένοι. Οι γηπεδούχοι ωθούνται πάντα από την αύρα των οπαδών και καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι γίνονται αυτές οι συγκλονιστικές ανατροπές. Οι ανατροπές δεν γίνονται σχεδόν ποτέ από τους φιλοξενούμενους. Γίνονται σχεδόν πάντα από τους γηπεδούχους; Αυτό και μόνο αποδεικνύει τη δύναμη της έδρας, μια δύναμη που παίρνει μεγαλύτερη αξία στην εκτίμηση όλων μας ακριβώς επειδή ποτέ δεν εκφράζεται με καφρίλα από αγριάνθρωπους.
Είτε θέλουμε, είτε όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι απέχουμε πολύ από την οπαδική αντίληψη των φιλάθλων των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων. Και γι’ αυτό δεν μας φταίει καμία κυβέρνηση, κανένας υπουργός, καμία Αστυνομία και κανένας από τους αστείους νόμους που συνθέτουν το αθλητικό δίκαιο. Το ξερό μας το κεφάλι φταίει που δεν εννοεί να μας αφήσει να προχωρήσουμε.
Εμείς δίνουμε το δικαίωμα στην κάθε κυβέρνηση και τον κάθε υπουργό να αφήνουν τα γήπεδα άδεια και να καρατομούν τις ομάδες μας σε περίπτωση επεισοδίων. Εμείς τους δίνουμε το έρεισμα να απαγορεύουν τις μετακινήσεις οπαδών ακόμη και εντός της ίδιας πόλης. Και εμείς επίσης ευθυνόμαστε για την παθογένεια από την οποία πάσχουν όλες οι ΠΑΕ να μην τολμούν να τα βάλουν με τους λίγους ταραξίες.
Είναι κρίμα να αναζητούμε ακόμη λύσεις στην Ελλάδα για τα αυτονόητα. Για εκείνα που έπαψαν προ πολλού να απασχολούν τους Ευρωπαίους. Περιμένουμε από τις ομάδες μας να γίνουν σπουδαίες και τρανές, αλλά εμείς επιμένουμε να είμαστε χουλιγκανάκια. Μεγάλη ομάδα χωρίς μεγάλο κόσμο δεν υπάρχει. Αλλά η έννοια του «μεγάλος κόσμος» έχει αλλάξει προ πολλού. Μόνο εμείς δεν θέλουμε να το καταλάβουμε κι ας παίρνουμε μαθήματα συνεχώς από την τηλεόραση παρακολουθώντας αγώνες Μουντιάλ, Γιούρο, Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ και όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (9/5)
