Φυσιολογικά ήρθε η χθεσινή συντριβή για την Εθνική Ελλάδας. Πολύ απλά, σ' αυτό το ματς η τύχη έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αλλά φρόντισε να υπρετήσει την καλύτερη ομάδα. Βοήθησε την Κολομβία να φτάσει σε μια νίκη που την εδικαιούτο, ενώ η Ελλάδα όχι...
To άστρο του Φερνάντο Σάντος και των διεθνών μας δεν έλαμψε ούτε για μια στιγμή στο πρώτο ημίχρονο. Η Εθνική μας προδόθηκε νωρίς - νωρίς από ένα καπρίτσιο της τύχης, βρέθηκε πίσω στο σκορ με το άδοξο αυτογκόλ του Μανωλά και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την προσφιλή τακτική του "ανταρτοπόλεμου. Από τη στιγμή που "χάλασε" το πολυαγαπημένο 0-0, ήμασταν υποχρεωμένοι να κρατήσουμε μπάλα, να την κυκλοφορήσουμε σωστά, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες και να ισοφαρίσουμε.
Αυτό, όμως, ήταν δύσκολο. Γιατί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ομάδας δεν προσφέρονται για παιχνίδι κατοχής και κυριαρχίας. Φάνηκε ξεκάθαρα και χθες. Είχαμε δύο πολύ καλές ευκαιρίες σε ισάριθμα σουτ του Κονέ, μας άξιζε να ισοφαρίσουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν καταφέραμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο, να αναπτυχθούμε σωστά και να διασπάσουμε την άμυνα των Κολομβιανών, οι οποίοι, από τη στιγμή που προηγήθηκαν, προσπάθησαν με συντηρητικό μοτίβο να διατηρήσουν την πρωτοπορία τους και να μη ρισκάρουν παίζοντας φουλ επίθεση. Ετσι, έμεινε το 1-0 και οι διεθνείς μας πήγαν στα αποδυτήρια προβληματισμένοι σχετικά με το ποιος θα είναι ο τρόπος που θα βρουν για να σκοράρουν. Το ίδιο φυσικά και ο Σάντος. Ο οποίος, πάντως, δεν θεώρησε σκόπιμο να κάνει καμία αλλαγή, λες και ήταν ενθουσιασμένος από την εικόνα της ομάδας και τη λειτουργία της στο διάστημα των πρώτων 45 λεπτών.
Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου δεν άλλαξε τίποτε. Ισα - ίσα που η ελληνική άμυνα πρόσφερε ένα ακόμη δώρο στους Κολομβιανούς, που, από το πουθενά, κατόρθωσαν να προηγηθούν με 2-0, αμέσως μετά την πρώτη αλλαγή του Σάντος, που έστειλε τον Σαλπιγγίδη στον πάγκο και τον Φετφατζίδη στον αγωνιστικό χώρο. Με δύο γκολ διαφορά, όμως, έπρεπε να αλλάξουν κι άλλα πράγματα. Τότε ο Σάντος είδε επιτέλους την ανυπαρξία του Γκέκα, ο οποίος... φρόντισε να χάσει και ένα γκολ που δεν χάνεται, σημαδεύοντας εξ επαφής με το κεφάλι το οριζόντιο δοκάρι. Πέρασε στη θέση του τον Μήτρογλου, αλλά άφησε τον Κονέ να είναι ο μόνος παίκτης που θα μπορούσε να περάσει μια πάσα της προκοπής.
Υπ' αυτές τις συνθήκες θα ήταν πολύ δύσκολο να αποφύγουμε το μοιραίο. Από τη μια πλευρά η ανικανότητά μας και από την άλλη η κακοτυχία επέβαλαν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να ανατραπεί μόνο με ένα θαύμα στο τελευταίο 20λεπτο. Θαύματα όμως δεν γίνονται πολύ συχνά στο ποδόσφαιρο και για να γίνουν θα πρέπει κι εσύ να είσαι σε θέση να τα προκαλέσεις. Η Εθνική χθες ήταν και άτυχη, ήταν όμως και σχεδόν ανύπαρκτη δημιουργικά, απέναντι μάλιστα σε μια Κολομβία η οποία δεν έπεισε ότι είναι κάποια σπουδαία ομάδα. Κι ας πέτυχε και ένα πολύ ωραίο τρίτο γκολ στις καθυστερήσεις, όταν οι δικοί μας παίκτες είχαν εντελώς "ρετάρει"...
Τώρα πλέον απαγορεύεται να χάσουμε άλλο ματς. Πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε μία νίκη, ίσως και δύο, αν θέλουμε να προκριθούμε. Για να κάνουμε νίκες, όμως, πρέπει να παίξουμε ποδόσφαιρο και να στείλουμε την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Θα μπορέσουμε; Θα φανεί. Πάντως, η εικόνα μας στο χθεσινό παιχνίδι δεν επιτρέπει ιδιαίτερη αισιοδοξία...