Από το κακό στο χειρότερο! Ο Ηρακλής έχει μπει από χθες σε νέα φάση. Η σταθερά του Νίκου Παπαδόπουλου αποτελεί παρελθόν. Και ήταν η μοναδική που υπήρχε. Που μπορεί πλέον να ακουμπήσει κανείς; Με την ομάδα στον βυθό της βαθμολογίας και τον Σπύρο Παπαθανασάκη «φαντομά» να κρύβεται στην Αθήνα ο Ηρακλής μοιάζει να βρίσκεται στο έλεος του Θεού.
Στα 2,5 χρόνια του στον πάγκο ο Παπαδόπουλος μπορεί να υπερηφανεύεται για την άνοδο και την καθιέρωση του Ηρακλή στην Σούπερ λίγκα με την παραδοχή ότι κατά διαστήματα έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Το σημαντικότερο όμως βρίσκεται αλλού. Κράτησε όρθια την ομάδα στα δύσκολα, συσπείρωσε τους παίκτες, έκλεισε την πόρτα των αποδυτηρίων στα προβλήματα, μπήκε μπροστά, ταυτίστηκε με την οικογένεια του Ηρακλή. Κάποιες στιγμές έβαλε και τα δάκρυα. Κάτι που δύσκολα το συναντάς σε επαγγελματίες προπονητές.
Το γιατί έφυγε είναι απλό: έσκασε! Δεν άντεχε άλλο να παλεύει μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων. Τις αντοχές του τις είχε ξεπεράσει προ πολλού. Το ερώτημα είναι αν ήθελαν να τον κρατήσουν… Ο Καγιούλης προσπάθησε να τον μεταπείσει μιλώντας του στο τηλέφωνο από την Γερμανία. Θα μπορούσε να τον συναντήσει πρόσωπο με πρόσωπο, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του ζητήσει να μείνει, όμως προτίμησε να φύγει στη Γερμανία και να μιλήσει με τον προπονητή τηλεφωνικά. Λάθος. Εκτός κι αν ήταν συνειδητή η επιλογή του. Τότε όμως τα πράγματα αλλάζουν γιατί έτσι δείχνει ότι δεν καιγόταν να τον κρατήσει…
Το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα; Η κατάσταση είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Ο Γιάννης Αμανατίδης που διαδέχεται τον Νίκο Παπαδόπουλο δεν διαθέτει προπονητική εμπειρία, δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα στο πρωτάθλημα, είναι άγνωστο πώς θα τον υποδεχθούν αύριο οι παίκτες όταν χθες αποχαιρέτησαν με δάκρυα στα μάτια τον προκάτοχο του. Ο Αμανατίδης αναλαμβάνει δύσκολη αποστολή. Με το καλημέρα πέφτει στα βαθιά. Χωρίς σωσίβιο.
Άκουσα τον Νικο Καγιούλη να μου μιλάει χθες στην εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση για την επόμενη μέρα. Είναι άγνωστο από πού την αντλεί. Αν δεν ξέρει κάτι περισσότερο από όλους εμάς, τότε η αισιοδοξία του είναι επικίνδυνη. Πρωτίστως για τον Ηρακλή…
