Ο χαρακτηρισμός «κυρίαρχος» μάλλον είναι ο μοναδικός αντιπροσωπευτικός του αγώνα που έγινε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» καθώς αν ο Αρης έχει πλέον κάθε δικαίωμα να καθίσει (έστω για λίγες ώρες) πάνω στις δάφνες της επιτυχίας και της προόδου του, ενώ η ΑΕΚ μάλλον θα πρέπει να ανάψει μια λαμπάδα καθώς γλίτωσε έναν πραγματικό εφιάλτη.
Γιατί το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι ρεαλιστικό α) της εικόνας του αγώνα β) των ευκαιριών που δημιούργησαν οι δύο ομάδες και γ) του επιπέδου ενέργειάς του. Αν ο Αρης αξιοποιούσε τις μισές από τις κλασικές ευκαιρίες που είχε, προφανέστατα η ΑΕΚ θα έπρεπε να αναζητήσει στα… κατάστιχα της ιστορίας της, ποιες είναι οι πιο βαριές ήττες της.
Το σπουδαιότερο (εκτός του αποτελέσματος) είναι ότι ο Αρης κέρδισε ένα παιχνίδι με χαρακτηριστικά ευκολία και φεύγοντας από το γήπεδο, ενδεχομένως, πολλοί να ψιθύρισαν ότι τα δύο γκολ ήταν πολύ λίγα. Κι η επιθετική λειτουργία συνδυάστηκε με την εξαιρετικά αντίστοιχη αμυντική γιατί αν αναζητήσει κανείς φάση που να χρειάστηκε ο Κουέστα, δεν θα βρει ούτε μία. Η ΑΕΚ έχει να παρουσιάσει δύο σουτ του Λιβάια που κόντραραν σε σώματα και μερικά γεμίσματα της απελπισίας.
Σε ατομικό επίπεδο, είναι λογικό να εστιάζουν τα φώτα στους σκόρερ (σ. σ. Λάρσον, Ροζ) ή σ’ έναν αρτίστα της μπάλας όπως είναι ο Ματέο Γκαρσία, τούτο όμως θα αδικήσει άλλους παίκτες όπως λόγου χάρη τον Ντιγκινί αλλά και τον Βαλεριάνο. Ο τελευταίος, στα… γεράματα, απέδειξε ότι στο ποδόσφαιρο είναι τουλάχιστον ανούσιο να επικεντρώνουμε σε θέσεις γιατί ο αριστεροπόδαρος αμυντικός έπαιξε στη δεξιά πλευρά, δεν εκτέθηκε ούτε σε μία φάση και μάλιστα κατάφερε να μετατρέψει σε πλεονέκτημα το μειονέκτημά του.
Πάμε στο δια ταύτα. Για τον Αρη, αυτή η νίκη τον διατηρεί στον στόχο της 4αδας γιατί αυτός οριοθετήθηκε μετά τα τελευταία διαδοχικά αποτελέσματα. Δεν έχει την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί με τον θεσμό του Κυπέλλου, αλλά να εξασφαλίσει (αυτό που δικαιούται), την έξοδο στην Ευρώπη, όσο το δυνατόν το συντομότερο.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/3)