Το τι είδους ποδόσφαιρο παίζεται στο Κόπα Αμέρικα είναι ένα θέμα. Το άλλο είναι τι είδους ομάδα… κατάντησε η Εθνική Αργεντινής, που αποτελεί (πάλι) την αρνητική έκπληξη.
Θυσιάζοντας αρκετές μεταμεσονύχτιες ώρες για να παρακολουθήσω ματς, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν κάποιος θέλει να ευχαριστηθεί ποδόσφαιρο, προτιμότερο είναι να πέσει για ύπνο. Γιατί το ποδόσφαιρο που παίζουν οι Νοτιοαμερικάνοι είναι αρκετά περίεργο και πολύ διαφορετικό από το ευρωπαικό.
Πρώτα – πρώτα, ζήτημα είναι αν παίζουν “καθαρά” 30 λεπτά. Τα υπόλοιπα 60 ξοδεύονται στην κλωτσοπατινάδα, τους τραυματισμούς, τη... χαλλλαρή και πολύ συχνή χρήση του VAR και τις… ατελείωτες συζητήσεις. Συζητήσεις μεταξύ των αντιπάλων παικτών, συζητήσεις μεταξύ των παικτών και του διαιτητή.
Συζητήσεις πριν την εκτέλεση του πέναλτι, πριν την εκτέλεση του φάουλ, πριν την εκτέλεση του κόρνερ, όταν βγαίνει η κόκκινη κάρτα, όταν βγαίνει η κίτρινη, ακόμη κι όταν η μπάλα βγαίνει πλάγιο άουτ. Δεν έχουν τον Θεό τους οι άνθρωποι. Πιο πολύ μιλάνε παρά παίζουν. Και βλέπεις ότι αυτό είναι “μπολιασμένο” στις νοοτροπία όλων. Ολων των παικτών όλων των χωρών και όλων των διαιτητών που προέρχονται φυσικά από τις ίδιες χώρες.
Κατά τα άλλα, υπάρχουν πολλοί παίκτες που ενώ στις ευρωπαικές ομάδες στις οποίες αγωνίζονται έχουν εντελώς διαφορετική αγωνιστική συμπεριφορά και υπηρετούν το σύνολο, εκεί θέλουν ο καθένας από μία μπάλα μόνος του. Στρατηγική μηδέν, οργάνωση μηδέν, τα συστήματα πάνε περίπατο και ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει και έλλειμμα σοβαρών προπονητών. Κι αν τυχόν “πέσεις” πάνω σε κάποιον πραγματικά ενδιαφέροντα αγώνα σαν αυτούς που συνηθίσαμε να βλέπουμε στην Ευρώπη, έρχονται να τον “χαλάσουν” κι αυτόν οι συνεχείς διακοπές από την κλωτσιά που πάει σύννεφο και από το ακατάσχετο κουβεντολόι κάθε φορά που σφυρίζει ο διαιτητής.
Ακόμη, μολονότι μιλάμε για λάτιν ποδοσφαιριστές, είναι ελάχιστοι οι δεξιοτέχνες που ξεχωρίζουν. Προσωπικά, θαύμασα μόνο τον Χάμες Ροντρίγκες κι εκείνος που με ικανοποίησε απόλυτα σε σχέση μ’ αυτά που περίμενα να δείξει ήταν ο Εντινσον Καβάνι. Και οι δύο παίζουν, πολλά χρόνια τώρα, στην Ευρώπη. Τυχαίο; Οχι, φυσικά. Διότι αν προσέξετε καλά θα διαπιστώσετε ότι οι 9 στους 10 παίκτες που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο Κόπα Αμέρικα, είναι παίκτες που αγωνίζονται σε ευρωπαικές ομάδες.
Ενας ενδεικτικός καθρέφτης της εικόνας που σχημάτισα είναι το θέαμα που παρουσιάζει η Αργεντινή, μία από τις κορυφαίες, παραδοσιακά, δυνάμεις του αμερικανικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Από τους παίκτες αυτής της ομάδας αν βγάλεις τις φανέλες και φορέσουν άλλα χρώματα δεν θα μοιάζουν ούτε με τη… Νικαράγαουα.
Eίναι μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς ηθικό, χωρίς νεύρο, χωρίς καν αξιόλογους παίκτες. Τρώνε ξύλο αδιαμαρτύρητα, χωρίς να αντιδρούν για να βγάλουν κι αυτοί λίγο πάθος, δεν δείχνουν να ξέρουν ποια φανέλα φορούν, δεν μπορούν καν να λειτουργήσουν έτσι ώστε να υποστηρίξουν τον Μέσι για να βγάλει εκείνος το φίδι από την τρύπα.
Οσο για τον “μάγο”, αφήστε το. Ο άνθρωπος δεν είναι απλώς έξω από τα νερά του, είναι εντελώς σε άλλο κόσμο. Πρέπει να νικήσει τους αντιπάλους του, που τον δέρνουν αλύπητα, πρέπει να νικήσει και τους συμπαίκτες του, που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν μαζί του. Δεν γίνεται. Κι έχεις και τον προπονηταρά τους που αφήνει, με την Παραγουάη, εκτός ενδεκάδας τον Αγουέρο και τον Ντι Μαρία, λες και διαθέτει καλύτερους.
Είναι κωμικοτραγική η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Αργεντινή. Αλλά περισσότερο απ’ όλα μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχουν φλόγα μέσα τους οι πιο πολλοί παίκτες για να ξεπεράσουν την αγωνιστική μετριότητά τους. Μια μετριότητα που εξηγείται αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι χρησιμοποιούνται περισσότεροι παίκτες που αγωνίζονται στη Λατινική Αμερική και λιγότεροι που αγωνίζονται στην Ευρώπη.
Πρόβλεψη: Περιμένω επικράτηση Ουρουγουάης, ή Χιλής, ή Κολομβίας και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα φτάσει τελικό η Βραζιλία, γιατί έχει κι αυτή τις δικές της σύγχρονες παθογένειες.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (22/6)