Απορώ πως οι αρμόδιοι αποφασίζοντας μια οποιαδήποτε απαγόρευση προσέλευσης φιλάθλων φιλοξενουμένων σε ομάδες της ίδιας πόλης και μάλιστα σε αγώνα ζωής και θανάτου για μια από τις δυο, στην προκειμένη περίπτωση του Ηρακλή, νομίζουν πως θα τους εμποδίσουν.
Αντιθέτως τους εξοργίζουν, τους φανατίζουν και τους ωθούν σε απονενοημένα ρεσάλτα Οι κυανόλευκοι φίλαθλοι και όχι μόνο οι οπαδοί λοιπόν, παρά την απαγόρευση του Βασιλειάδη, όπως ήταν αναμενόμενο, κατέκλυσαν κυριολεκτικά τον χώρο πέριξ του γηπέδου απαιτώντας εν χορώ να τους επιτρέψουν την είσοδο. Φυσικά η αστυνομία εκτελώντας τις διαταγές του «πεφωτισμένου γενειοφόρου ανδρός», δεν τους έκανε το χατίρι και εκείνοι επέλεξαν τη μόνη λύση που τους απέμενε, την πίεση. Ετσι με τον τσαμπουκά τους απέδειξαν πόσο δίκαιο είχε ο Σιμωνίδης όταν έλεγε «ανάγκα και οι θεοί πείθονται». Διότι όταν σε μια δύσκολη κατάσταση, υπάρχει μία μόνο διέξοδος, και οι πιο ανυποχώρητοι αναγκάζονται να την ακολουθήσουν.
Και στην περίπτωση, υπερισχύοντας η σωφροσύνη μάλλον, μπρός τον κίνδυνο ανώφελων επεισοδίων επιτράπηκε η είσοδος των κυανόλευκων φιλάθλων. Αυτοί υποστήριξαν, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν την ομάδα τους και φυσικά χάρηκαν τη νίκη. Μια νίκη δίκαιη εν πολλοίς και άσχετα αν ο Ηρακλής δεν έπιασε απόδοση άκρως εντυπωσιακή. Απλά παίζοντας μυαλωμένα και επιθετικά, δεν άφησε αφενός τα περιθώρια στον Απόλλωνα να εκμεταλλευτεί τον παράγοντα έδρα και αφετέρου ήταν εκείνος που κέρδισε τα εύσημα, συγκριτικά πάντα, στο Α΄ ημίχρονο όταν έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα είχε δοκάρι με τον Παπαδόπουλο, τρεις κλασικές ευκαιρίες σε αντίθεση με τον Απόλλωνα ο οποίος μόνο στο 75’ και πριν ο Περόνε πετύχει το «χρυσό» γκολ στο 84΄, είχε δοκάρι από απόκρουση του Καχριμάν με τον Μπρίτο.
Θέτω πάντως να τονίσω κάποια πραγματάκια. Mε την εμφάνιση των κυανόλευκων στον αγώνα της Πέμπτης και άσχετα με το αποτέλεσμα ο Μαρσέλο Τροΐζι έδειξε πως διαθέτει κότσια, διορατικότητα και κυρίως ευελιξία στις κινήσεις τακτικής, την οποία μετέβαλλε ανάλογα με την εξέλιξη του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια δηλαδή, σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο Ρόκα, ουδέποτε ακολούθησε κατά γράμμα το σύστημα με το οποίο είχε αρχίσει το παιχνίδι, ούτε «κατσάδιαζε» τους παίκτες σε περίπτωση που του χαλούσαν την… «γεωμετρία». Αντίθετα εκνευριζόταν αφάνταστα όταν διαπίστωνε πως αυτοί, όπως είχαν συνηθίσει, φύλαγαν τα ρούχα τους για να ‘χουν τα μισά, αμυνόμενοι. «Μπροστά» τους φώναζε, «μπροστά». Χθες λοιπόν είδαμε έναν Ηρακλή, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, αποφασισμένο να χτυπήσει το παιχνίδι στα ίσα, με αιχμή του δόρατος στην επίθεση τον άνθρωπο-γκολ που ακούει στο όνομα Εμάνουλ Περόνε. Τον παίκτη που τον Ιούνη κλείνει τα 36 του κι είναι σαν τα χρόνια να παραμερίζουν με σεβασμό και να του χαρίζουν δυνάμεις προς τιμή της ακατάβλητης ψυχής του.
Χθες αφού μόχθησε με το σύνηθες πάθος του ( δέχθηκε μάλιστα και κάρτα) όταν του δόθηκε η ευκαιρία (84’) απέδειξε για πολλοστή φορά πως δεν χαρίζει κάστανα. Σκόραρε και χάρισε στον Ηρακλή το τρίποντο που τόση ανάγκη είχε. Ετσι, αν και η βαθμολογική κατάσταση δεν άλλαξε δραματικά υπέρ των κυανόλευκων, ο Μανώλης με τον τρόπο του άφησε στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας, που τόσα κακά ελευθέρωσε τελευταία για τον Ηρακλή, την Ελπίδα. Την Ελπίδα να σωθεί (άκουσον, άκουσον) τουλάχιστον πολεμώντας γιατί τα μαντάτα του παρασκηνίου δεν είναι χαρμόσυνα και τόσο…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (1/4)
