Η αλήθεια είναι ότι και χωρίς να είχε πραγματοποιηθεί η προχθεσινή ανοιχτή συγκέντρωση των φίλων της οικογένειας τού Ηρακλή, την οποία δρομολόγησε ο κ. Καράογλου, πάλι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Λίγο πολύ είναι γνωστό ποιοι επιχειρηματίες φίλα προσκείμενοι στην ομάδα, εξακολουθούν να έχουν διάθεση να συνεισφέρουν οικονομικά ώστε ο Ηρακλής να κάνει restart. Οπότε θα μπορούσε να υπάρξει το ίδιο αποτέλεσμα και μέσα από μία κλειστή συνάντηση συγκεκριμένων ανθρώπων. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ στη Β’ Περιφέρειας Θεσσαλονίκης, πιστώνεται την πρωτοβουλία του που και είχε ως στόχο ο Ηρακλής να βγει από το αδιέξοδο.
Το ζήτημα βεβαίως δεν έχει να κάνει με τη διαδικασία αλλά με το αποτέλεσμα. Τόσο ο Ηρακλής, όσο και οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική ομάδα όταν βρίσκεται στα δύσκολα την ίδια διαδικασία ακολουθεί, προκειμένου να βρει διάδοχη διοικητική λύση. Απ’ ότι φαίνεται όμως “μνηστήρες” για επαγγελματικές ομάδες δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Συνήθως μόνο κάτι περίεργοι τύποι απροσδιορίστου προέλευσης και επιχειρηματικής δράσης, χτυπάνε κάποιες πόρτες έχοντας δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Εδώ ο ιδιοκτήτης της Δόξας Δράμας που έχει την ΠΑΕ με μηδενικά χρέη, αδειοδοτημένη και “μαξιλάρι” το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο και δεν μπορεί να βρει αξιόπιστο ενδιαφερόμενο για να του δώσει τα κλειδιά της ομάδας.
Για όσους είναι υποψιασμένοι, δηλαδή για τους περισσότερους, δεν αποτελεί έκπληξη ούτε η μετά Τομ Παπαδόπουλου εποχή στον Ηρακλή, ούτε η αδιαφορία που υπάρχει για την εξαγορά των ΠΑΕ που βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης, από φερέγγυους επιχειρηματίες. Πριν από δύο δεκαετίες οι οικονομικά ισχυροί παράγοντες του ποδοσφαίρου “σφάζονταν” για να γίνουν ιδιοκτήτες μίας ΠΑΕ. Υπήρχαν πάντα αντιπολιτευτικές φωνές οι οποίες ή δρομολογούσαν διοικητικές εξελίξεις ή υποχρέωναν τους ιδιοκτήτες να δημιουργήσουν αξιόπιστη αγωνιστικά ομάδα.
Πλέον οι φίλαθλοι κάνουν την ανάγκη φιλότιμο, μπροστά στο πιθανό διοικητικό αδιέξοδο κι αυτό πιστεύω ότι ζημιώνει τις ομάδες. Το χειρότερο είναι ότι όταν φεύγουν οι ιδιοκτήτες αφήνουν πίσω τους μεγάλα χρέη που αποτρέπουν σοβαρούς επιχειρηματίες να ασχοληθούν με τις ορφανές ομάδες. Ή όποιος με κίνητρο την άγνοια ή τον υπερενθουσιασμό τελικώς μπει στον χορό στην ουσία επιχειρεί ένα απονενοημένο εγχείρημα. Οι πιο πρόσφατες περιπτώσεις; Αυτές του Θανάση Παπαδόπουλου και του Δημήτρη Γουλιέλμου.
Τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα. Μία επαγγελματική ομάδα δεν μπορεί όταν εκπέμπει SOS να σωθεί με φιλεύσπλαχνες πράξεις και ευεργεσίες των φίλων της. Αυτές είναι χρήσιμες πράξεις για τις εκκλησίες. Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ακριβό σπορ για όποιον θέλει να ασχοληθεί και ακριβότερο σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που αντιμετωπίζεται ως πολιορκητικός κριός και όχι ως μία επιχειρηματική προσπάθεια. Το δεύτερο είναι το μεγαλύτερο μικρόβιο για τις ελληνικές ΠΑΕ και το οποίο δημιουργεί “αρρωστημένες” αθλητικές εταιρείες οι οποίες συνήθως τσακίζονται στα βράχια. Οσο για το κράτος; Σφυρίζει αδιάφορα, όταν δεν ενθαρρύνει με τις πολιτικές του τις παρανομίες.
focus
Ιστορικά το θέμα της διαιτησίας είναι αυτό για το οποίο γίνεται όλος ο καυγάς στην ΕΠΟ. Και χθες στην Ε.Ε της Ομοσπονδίας υπήρξε ακόμη μία επιβεβαίωση. Οσο για τους τοποτηρητές ΦΙΦΑ/ΟΥΕΦΑ απλώς… κοιτούσαν. Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, που λέει και το τραγούδι.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
