Eκανα τη σκέψη πριν μπούμε στους προημιτελικούς: «Σ’ αυτό το Μουντιάλ, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι οι τερματοφύλακες». Φυσικά, συμφωνώ απόλυτα με όσους, στην πορεία, το χαρακτήρισαν «Μουντιάλ των γκολκίπερ».
Μπορεί τα γκολ να πέφτουν βροχή, μπορεί να βρισκόμαστε πολύ κοντά στην κατάρριψη του ρεκόρ επίτευξης γκολ, που κατέχει η διοργάνωση του 1982, έχω όμως την αίσθηση ότι από αυτούς τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα θυμόμαστε περισσότερο κάποιους σπουδαίους τερματοφύλακες.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα δούμε στους ημιτελικούς και στον τελικό, δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν ο Μέσι μας πετάξει τα μάτια έξω και αναδειχτεί ΜVP, πράγμα, που, κατά βάθος, πιστεύω, δεν ξέρουμε αν του κλέψει τον τίτλο ο Ρόμπεν ή κάποιος άλλος, πάντως μέχρι αυτή τη στιγμή την παράσταση έχουν κλέψει οι γκολκίπερ. Ο Νόιερ, που παίζει για δύο, καλύπτοντας άνετα και τη θέση του λίμπερο, ο σχεδόν ανίκητος Νάβας, ο ήρεμος Κουρτουά, ο απίστευτος Αμερικάνος ο Χάουαρντ, ακόμη και ο… άσος που τράβηξε προχθές από το μανίκι ο Φαν Χαλ, κερδίζοντας στα πέναλτι την πρόκριση από την Κόστα Ρίκα.
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι πολλές ομάδες τα πήγαν περίφημα απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους, επειδή κυρίως διέθεταν πολύ καλούς τερματοφύλακες. Εμείς σηκώσαμε ανάστημα και διεκδικήσαμε πρόκριση στους 8… χωρίς καν τερματοφύλακα. Αν το καλοσκεφτούμε, ο χειρότερος παίκτης της Εθνικής Ελλάδας, συνολικά, ήταν ο Καρνέζης. Ο οποίος στο παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα καταδίκασε την ομάδα, στην κυριολεξία, με το κοροϊδίστικο γκολ που δέχτηκε και με την ανυπαρξία του στα πέναλτι.
Σκεφτείτε να είχαμε κάτω από τα γκολ ποστ, για παράδειγμα, τον Νάβας. Ημασταν ικανοί να αποκλείσουμε τους Ολλανδούς και να βρισκόμασταν τώρα στους τέσσερις, μαζί με Βραζιλία, Αργεντινή και Γερμανία, για να τρελαθεί όλος ο πλανήτης. Πολύ δεν ήθελε. Διότι εμείς από τον τερματοφύλακά μας δεν πήραμε απολύτως τίποτε…
Κατά τα άλλα, τα τρία μεγάλα φαβορί και ένα από τα πιο υπολογίσιμα αουτσάιντερ (η Ολλανδία) είναι οι ομάδες που έφτασαν στους τέσσερις. Το πέτυχαν χάρη στη δυναμικότητα και το βάρος της φανέλας τους, αλλά χάρη και στην… πρόνοια της «κλήρωσης» να αποτρέψει μια αναμέτρηση Βραζιλίας – Αργεντινής πριν τον μεγάλο τελικό.
Πιο εμπορικοί ημιτελικοί δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Από το μεγάλο πάρτι της τετράδας λείπουν μόνο η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά δεν ήταν δυνατό να χωρέσουν όλοι. (Δεν λέω ότι λείπει και η Αγγλία, γιατί αυτή δεν είναι ποτέ εκεί…)
Ετσι, όλα πήγαν μια χαρά για τη ΦΙΦΑ, η οποία, συν τοις άλλοις, θα έχει να υπερηφανεύεται για το ότι συνέτριψε το ρεκόρ του μουντιαλικού τζίρου, με τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα εισιτήρια, τους χορηγούς και τις πωλήσεις διαφόρων προϊόντων.
Ποιοι θα πάνε τελικό; Μεγάλη συζήτηση. Πάντως, τον πιο δημοφιλή συνδυασμό Βραζιλία – Αργεντινή δεν τον θεωρώ προσωπικά και τον πιθανότερο. Ενας από τους δύο Ευρωπαίους, (ίσως και οι δύο), πιστεύω ότι έχει τύχη να είναι φιναλίστ.
Η Γερμανία είναι πάντα Γερμανία και δεν ξέρω κατά πόσο η Βραζιλία θα είναι Βραζιλία χωρίς τον Νειμάρ. Δίνω πολλές πιθανότητες στους Γερμαναράδες, μολονότι δεν θέλω να κερδίζουν ούτε στα φιλικά.
Η Αργεντινή έχασε τον Ντι Μαρία, αλλά έχει σημαία της τον κορυφαίο άσο όλων των εποχών. Ο Μέσι μπορεί να πάρει οποιοδήποτε ματς μόνος του, ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω την ποιότητα της νεανικής Ολλανδίας, η οποία διαθέτει, μακράν του δευτέρου, τον πιο αξιόλογο προπονητή, τον Λουίς Φαν Χαλ.
Πάντως, αν τυχόν περάσουν Βραζιλία και Αργεντινή, προβλέπω έναν τελικό με λίγη μπάλα και άφθονο ξύλο…
