Μια πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε επίπεδο εθνικών ομάδων, μετά την κατάκτηση του Euro του 2004. Αν το συνειδητοποιήσουν αυτό οι Ελληνες διεθνείς θα αποκτήσουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να νικήσουν απόψε . Αν όχι, η Ακτή Ελεφαντοστού θα περάσει θριαμβευτικά στην επόμενη φάση.
Εχω την εντύπωση ότι με δεδομένες τις πολύ συγκεκριμένες αγωνιστικές αδυναμίες αυτής της ομάδας, που είναι σίγουρα η πιο... βαρετή της διοργάνωσης, πολλά θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο έτοιμοι ψυχολογικά θα εμφανιστούν οι παίκτες της. Ποτέ δεν πίστεψα ότι το πάθος και η πίστη στο αποτέλεσμα αρκούν για να φέρουν την επιτυχία. Το κυριότερο είναι να έχεις ποιοτική ομάδα, που να μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο για να “λυγίσει” τον αντίπαλο. Ομως, πολλές φορές, αυτή η ίδια ομάδα, η Εθνική Ελλάδας, έδειξε ότι ξέρει να αξιοποιεί τις εξαιρέσεις του κανόνα. Και το πέτυχε χάρη στο ελληνικό φιλότιμο, την αυταπάρνηση, την κατάθεση ψυχής πάνω στο χόρτο και... από ολίγη έως άφθονη τύχη, βεβαίως. Τι να κάνουμε; Αυτά είναι τα βασικά προσόντα μας, αυτά πρέπει κάθε φορά να επιστρατεύουμε και ο παράγοντας τύχη να στέκεται στο πλευρό μας.
Το ερώτημα είναι πώς θα πάει η μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Δύσκολη η απάντηση για μια ομάδα που δεν έχει ακόμη κατορθώσει να σκοράρει μετά από 120 λεπτά. Αλλά στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται. Και αυτογκόλ μπαίνουν και ένα γκολ από στημένο σε ανύποπτη στιγμή μπορείς να βάλεις και ο αντίπαλος μπορεί να σου δώσει τη δυνατότητα να τον “χτυπήσεις” με μια ολιγωρία ή ένα προσωπικό λάθος κάποιου παίκτη του. Το θέμα είναι να καταφέρουν οι διεθνείς να επιβάλουν στο παιχνίδι τις συνθήκες που θα τους βολεύουν. Να μαρκάρουν καλά, να τρέξουν πολύ, να πιέσουν και να δημιουργήσουν ευκαιρίες. Κι όταν έρθουν αυτές οι ευκαιρίες (δεν είναι δυνατόν να μην έρθουν) πρέπει να μη “στραβωθούν” για να τις χάσουν, όπως ο Γκέκας, για παράδειγμα, στο παιχνίδι με την Κολομβία.
Σε τελική ανάλυση, ο Ελληνας φίλαθλος θέλει να δει προσπάθεια. Να δει τους παίκτες να τα δίνουν όλα και να τιμούν τη φανέλα. Κανείς δεν θα τους κατηγορήσει και δεν θα τους ειρωνευτεί εάν χάσουν μετά από ένα καλό παιχνίδι. Εάν χάσουν με κατεβασμένα χέρια, έχουν να ακούσουν πολλά. Και από “ήρωες” μετά τον αγώνα με την Ιαπωνία, θα γίνουν πάλι “άχρηστοι” και δικαιολογημένα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ούτε η Ακτή Ελεφαντοστού, ούτε η Ιαπωνία, ούτε καν η Κολομβία, ανήκουν στα μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Δεν ξέρω γιατί, μάλλον από διαίσθηση και μόνο, πιστεύω στη νίκη. Πιστεύω σε μια νίκη με το... αγαπημένο 1-0, που θα έρθει με την ψυχή στο στόμα, αλλά που θα δώσει σε όλους μας μεγάλη χαρά. Σήμερα είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που έχει ο Ελληνας για να νιώσει υπερήφανος. Μία από αυτές του προσφέρει το ποδόσφαιρο...
