Κουσούρια που έγιναν «αγαπημένες» … συνήθειες στο δικέφαλο. Ιδιαίτερα, από την στιγμή που το ταμείο είναι «συν» και ο μεγαλομέτοχος δεν έδειξε- μέχρι στιγμής τουλάχιστον- να κολώνει μπροστά σε «προκλήσεις» και σε κινήσεις φιλόδοξες αλλά και ουσίας. Όσο και αν αυτές ξεπερνούσαν τα όρια μιας λογικής δαπάνης και προσλάμβαναν σε μερικές περιπτώσεις διαστάσεις επίδειξης οικονομικής ισχύος.
Ο Ιβάν Σαββίδης, εκεί που «ξεχώριζε» ότι υπήρχε κάτι το οποίο ήταν ικανό να «ανεβάσει» το πρεστίζ της ομάδας του (προφανώς και το δικό του), όσο ακριβό και αν ήταν, προχωρούσε αποφασιστικά στην απόκτησή του βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη. Χαρακτηριστική η περίπτωση του περιβόητου Στέφενς, όπως και κάποιες άλλες που αφορούσαν καλοπληρωμένες δανεικές βεντέτες, μηδενικής- όπως αποδείχθηκε- προσφοράς.
Οι απρόβλεπτες μεγάλες κινήσεις, οι οποίες ενθουσίαζαν είχαν απαραίτητα την σφραγίδα του παρορμητικού χαρακτήρα του Ιβάν. Σαφέστατα όμως βρισκόντουσαν έξω από έναν ορθολογικό και σοβαρά μελετημένο μεταγραφικό σχεδιασμό. Όπως επίσης, ήταν μακριά από μια συντονισμένη προσπάθεια που απαιτούσε η ανασυγκρότηση και η αναστήλωση του νέου ΠΑΟΚ.
Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι αυτές οι θεαματικές κινήσεις δεν έβλαψαν. Άσχετα αν δεν ωφέλησαν και δεν προσέφεραν ουσία. Κάποιες άλλες όμως απαράδεκτες καταστάσεις, οι οποίες επισημάνθηκαν στο διάστημα της μεταγραφικής δραστηριότητας των δυο προηγουμένων ετών, δυστυχώς προκαλούν σοβαρές ανησυχίες στον κόσμο την στιγμή που τις βλέπουν να επαναλαμβάνονται και στην φετινή χρονιά (αρρυθμίες, υπαναχωρήσεις, ολιγωρίες και αδέξιες παρεμβάσεις ασχέτων που είχαν σαν συνέπεια να χαθούν φερέλπιδες παίκτες και αξιόλογοι μεταγραφικοί στόχοι).
Δίπλα στις «μεγάλες» κινήσεις λοιπόν και οι «μικρές», οι οποίες συνήθως συνοδεύονται από κωμικοτραγικές ασυνεννοησίες, παιδαριώδεις συμπεριφορές και ταπεινωτικές ήττες. Όλα όσα, δηλαδή, στα δυο προηγούμενα χρόνια προκάλεσαν προβλήματα στην προετοιμασία της ομάδας. Και όλα όσα ο κόσμος τα συγχωρούσε, γιατί πίστευε ότι ήταν αποτέλεσμα απειρίας … της «νέας κατάστασης». Η επανάληψη, όμως, αυτής της μεταγραφικής ακαταστασίας και αβεβαιότητας, ανησυχεί βαθύτατα τον ΠΑΟΚτσή και τον καθιστά άκρως επιφυλακτικό. Προσπαθεί βέβαια καλοπροαίρετα, να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει και τι κρύβεται πίσω από αυτήν την σύγχυση και την ακαταστασία. Και το κυριότερο, ποιος έχει το μεγαλύτερο μερτικό ευθύνης. Στις ανησυχίες του, προσθέτει και τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, τις αναβολές και τις αναποφασιστικότητες (βλ. περιπτώσεις Αναστασιάδη, Γκαρσία). Έχει τις εμπειρίες του από τη διετία που πέρασε, την ομολογία του μεγαλομετόχου ότι «έγιναν λάθη στο παρελθόν, τα οποία και δεν πρόκειται να επαναληφθούν». Δυσκολεύεται, όμως, να κατανοήσει πως και σήμερα συμβαίνουν αρκετά από αυτά τα μεγάλα λάθη.
Η σημερινή μεταγραφική δραστηριότητα, περισσότερο με ένα ριψοκίνδυνο «τζογάρισμα» και λιγότερο με έναν σοβαρό και τεκμηριωμένο σχεδιασμό. Υπάρχουν και άλλα «εκφυλιστικά», τα οποία έχουν πάρει την «σκυτάλη» από τα προηγούμενα. Ο ΠΑΟΚτσής αποδέχεται και κατανοεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ο Ζήσης Βρύζας και ο Άγγελος Αναστασιάδης στην προσπάθειά τους. Δυσκολίες οι οποίες προκύπτουν μέσα από το στρεβλό μοντέλο διοίκησης και τον πειραγμένο δίαυλο επικοινωνίας Ροστόφ- Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν επιχειρούμε να καταθέσουμε άποψη για τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους. Το ποιος είναι ο Ρουμάνους διεθνής Ράτς, το γνωρίζουμε. Το τι σημαίνει Γκολάσα ασφαλώς και μένει να το αποδείξει ο ίδιος. Από κει και πέρα, εκείνο που καίει- ζεματάει στην κυριολεξία- είναι με ποιο τρόπο και σε πόσο χρόνο θα καλυφθούν όλα τα υπόλοιπα κενά και οι μεγάλες εκκρεμότητες που υπάρχουν. Η απόσταση Ροστόφ - Θεσσαλονίκη, όπως προαναφέραμε, είναι μεγάλη. Όπως το ίδιο μεγάλη , είναι και η ζημιά που μπορεί να προκληθεί, αν συνεχιστούν οι «καθυστερήσεις», οι «απουσίες» και οι ανεξήγητες «αναβολές»