Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις μετά από ένα τέτοιο θρίλερ; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτό που μένει είναι η πίκρα, η απογοήτευση, το «γιατί ρε, γαμώτο» που αναφώνησαν οι περισσότεροι μετά το τελευταίο σφύριγμα του Ιρλανδού διαιτητή στην παράταση... Εχω την αίσθηση, όμως, ότι ο Αρης κέρδισε σήμερα. Κέρδισε, για να είμαι πιο ακριβής, πολλά περισσότερα από τη χαμένη πρόκριση...
Δεν θα κρύψω ότι αδυνατούσα να αντιληφθώ όλες τις προηγούμενες ημέρες που βασίζεται η σιγουριά που έβγαζαν ο Παντελίδης, οι ποδοσφαιριστές, αλλά και όλος ο περίγυρος της ομάδας για την ανατροπή. Εχοντας στο μυαλό την τρικυμία στο Μόλντε, είχα την αίσθηση πως τα θεμέλια του φετινού Αρη σείστηκαν για τα καλά και πως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από το 3-0 της ήττας.
Μέσα σε μία εβδομάδα, όμως, όλα άλλαξαν. Δεν ξέρω αν η μεταμόρφωση οφείλεται στη... μεταφυσική και το «Κλεάνθης Βικελίδης» έβαλε το... χεράκι του για να δούμε όσα είδαμε, όμως όποιος παρακολούθησε το παιχνίδι είμαι βέβαιος ότι αδυνατούσε να καταλάβει πως οι Νορβηγοί πήραν τέτοιο σκορ στην έδρα τους.
«Είναι αδύνατον» θα σκεφτόταν κανείς, βλέποντας τον Αρη να κάνει μια χαψιά τη Μόλντε, να υποχρεώνει τους ποδοσφαιριστές της σε παιδικά λάθη, να σφίγγει τον κλοιό γύρω τους και να φέρνει το παιχνίδι εκεί ακριβώς που το ήθελε, όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, πηγαίνοντας στα αποδυτήρια με το 2-0 υπέρ του και με αέρα... πρόκρισης, τον οποίο του χάριζε η απίστευτη αποτελεσματικότητα και το απύθμενο πάθος των Δεληζήση, Ρόουζ και Σάσα, η ευφυΐα του Ντιγκινί και η σπάνια πάστα του Φετφατζίδη.
Ο Αρης είχε φέρει το παιχνίδι εκεί ακριβώς που το ήθελε και στο 2ο ημίχρονο βγήκε από τα αποδυτήρια σαν ένας άλλος μποξέρ που περιμένει να ρίξει νοκ-άουτ τον αντίπαλό του. Τα έκανε όλα σωστά. Αμύνθηκε με πάθος και δύναμη, οι παίκτες του έβγαιναν συνεχώς πρώτοι στην μπάλα, έψαξε το γκολ με τις βέλτιστες προϋποθέσεις, σήκωσε την μπάλα όταν διέκρινε τον πανικό που διασπείρεται στην άμυνα της Μόλντε.
Σκεφτείτε τις ευκαιρίες... Στο 50’ ο Κόρχουτ, ένα λεπτό αργότερα ο Ροζ σε κενή εστία από τα δύο μέτρα, στο 59’ ο Σάσα, στο 67’ ο Ντιγκινί σε κενή εστία από τα τρία μέτρα, στο 83’ ο Ιντέγε, προτού στο 84’ ο Γάλλος στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Ο Αρης πέτυχε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο και μπορούσε να έχει «τελειώσει» την υπόθεση-πρόκριση από την κανονική διάρκεια. Και σκεφτείτε, επίσης, αν και πήρε μεγάλα ρίσκα, δεν «αισθάνθηκε» παρά μόνο δις τη Μόλντε (σ.σ. ομάδα που δημιουργεί κατά μ.ο. είκοσι και πλέον τελικές στο πρωτάθλημα Νορβηγίας, την κατάκτηση του οποίου διεκδικεί με μεγάλες αξιώσεις).
Θα ήταν παράλειψη να μην σταθούμε και στη φοβερή διαχείριση από πλευράς Παντελίδη. Εν μέσω μιας ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε και κάθε άλλο παρά θετική ήταν για τον ίδιο και τους συνεργάτες, ο Ελληνας τεχνικός που είχε χαρακτηρίσιε τη ρεβάνς «το σημαντικότερο ματς της καριέρας του» έμεινε ψύχραιμος, έκανε εκπληκτική διαχείριση, κράτησε δύο αλλαγές στην παράταση και διέσυρε προπονητικά τον Μόε, αναγνωρίζοντας και διορθώνοντας τα λάθη του πρώτου παιχνιδιού στη Νορβηγία.
Το μόνο που έλειψε από τον Αρη ήταν η τύχη. Το ένα... κλικ του Δεληζήση έγινε γκολ για τη Μόλντε, που έπεσε από τον Λευκό Πύργο και βρήκε πορτοφόλι, γέρνοντας πια εντυπωσιακά την πλάστιγγα υπέρ των φιλοξενούμενων. «Ολα τελείωσαν» σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Κι όμως, οι ποδοσφαιριστές του Αρη δεν το έβαλαν κάτω. Τριπλή ευκαιρία στο 109’ με Ροζ, Τόνσο και Μπάσα, ασύλληπτη ευκαιρία του Γιουνές στο 113’ και για... κερασάκι στην τούρτα η χαμένη ευκαιρία του Δεληζήση στο 116’. Αν έμπαινε ένα... Αν...
Το τελευταίο σφύριγμα του Ιρλανδού διαιτητή γέμισε άπαντες με πλούσια συναισθήματα. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που άφησαν γρήγορα τις κερκίδες του «Κλεάνθης Βικελίδης». Εμειναν εκεί, να χειροκροτήσουν την τιτάνια προσπάθεια των ποδοσφαιριστών και του Σάββα Παντελίδη, αναγνωρίζοντας πως οι τελευταίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σβήσουν τη «μουτζούρα» της προηγούμενης εβδομάδας. Διόλου υπερβολή το να υποστηρίξει κανείς ότι ο Αρειανός ένιωσε σήμερα ξανά υπερήφανος για την ομάδα του και μέσα σε λίγα 24ωρα την «συγχώρεσε» που τον πλήγωσε τόσο βαθιά την περασμένη Πέμπτη.
Εν κατακλείδι, το τεράστιο «γιατί» της εμφάνισης στη Νορβηγία να μείνει χαραγμένο για πάντα, ωστόσο ο Αρης κέρδισε σήμερα ξανά το δικαίωμα να πιστέψει στο πλάνο, κέρδισε ποδοσφαιριστές (βλέπε Σάσα, Κόρχουτ), κέρδισε την πίστη των ποδοσφαιριστών σε μια ανατροπή που ισοδυναμούσε με ποδοσφαιρικό θαύμα και, τέλος, κέρδισε τον σεβασμό όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας...
Υ.Γ. Τα όσα έγιναν στη Νορβηγία, ο λόγος που η ομάδα έγινε άνω-κάτω χωρίς προφανή λόγο και αιτία, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί κάπως... χαμένη, ας προβληματίσουν αυτούς που πρέπει...
Υ.Γ. 2 Δεν γνωρίζω αν υπάρχει «κάρμα» στο ποδόσφαιρο... Αυτό που γνωρίζω είναι πως η παρουσία του Δεληζήση στην ενδεκάδα του Αρη προσφέρει στο σύνολο πολλαπλάσια πράγματα από όσα ενδεχομένως να της αφαιρεί η έλλειψη ποιοτικών χαρακτηριστικών και παραστάσεων του στο υψηλό επίπεδο...
