Πριν από μερικούς μήνες, σε έρευνα που παρουσίασε η CareerCast, ιστότοπος που εξειδικεύεται στις καριέρες, δημοσιοποίησε την 26η ετήσια έκθεσή του για την αξιολόγηση 200 επαγγελμάτων, με κριτήρια τις απολαβές, τις προοπτικές, τον περιβαλλοντικό παράγοντα, το στρες και τις σωματικές απαιτήσεις.
Σύμφωνα με το BusinessInsider, τη 200η και 199η θέση καταλαμβάνουν ο ξυλοκόπος και ο ρεπόρτερ εφημερίδας αντιστοίχως στον κατάλογο με τα χειρότερα επαγγέλματα του 2014 . Ομολογώ ότι απόρησα για τη χαμηλή κατάταξη της συμπαθούς επαγγελματικής τάξης των υλοτόμων. Πίστευα, ότι ακόμη και οι εξαιρετικά σκληρές εργασιακές συνθήκες με τον υψηλότατο κίνδυνο τραυματισμού και θανάτου εν ώρα εργασίας, στο ζύγι θα έγερναν μπροστά στην απαξίωση ενός δημοσιογράφου ο οποίος εκτιμάται ότι έχει χειρότερες προοπτικές ακόμη κι από έναν σωφρονιστικό υπάλληλο.
Αν και η έρευνα πραγματοποιήθηκε λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς πρακτικές, εντούτοις, στην Ελλάδα θα επιβεβαιωνόταν πλειστάκις. Διαβάζοντας μόνο τα χθεσινά πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου καταλαβαίνει κανείς τη διαδρομή της διαπλοκής. Το ίδιο και οι ηλεκτρονικές ιστοσελίδες. Μπορεί εύκολα να κατανοήσει κάποιος για ποιο λόγο μια αποκάλυψη που εμπλέκει παράγοντες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, διαιτητές και στελέχη του ποδοσφαίρου (συγ)καλύπτεται πίσω από το πέπλο της αμφιβόλου νομιμότητας. Να δεχτεί κανείς και τις όποιες επιφυλάξεις των νομικών για να μην δημοσιοποιηθούν ονόματα, θιγούν υπολήψεις, καταστραφούν καριέρες. Μήπως, όπως με την ομερτά καταστρέφονται συνειδήσεις; Γιατί είναι βέβαιο, ότι με την ευκολία που ένας πλούσιος Πακιστανός … Φαταούλ, λαδώνει, δωροδοκεί, απειλεί και ποδηγετεί αποφάσεις πειθαρχικών οργάνων, αύριο θα ζητήσει την εξαργύρωση της βοήθειας που απλόχερα παρέχει στα διαλυμένα εκδοτικά συγκροτήματα. Ας μη γελιόμαστε… Η κρίση διέλυσε τη φούσκα του επαγγέλματος αφήνοντας πίσω «νεκρή φύση». Και οι λίγες φωνές αντίστασης ή αντίδρασης κατά το παρελθόν, αντιμετωπίστηκαν με χλεύη είτε ως γραφικότητες εξαιτίας της ξεκάθαρης αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να επιβάλει δικαιοσύνη.
Η Ελλάδα δεν έφτασε στο σημείο ακόμη να αποδίδει εύσημα στους θαρραλέους. Το mediaκό σύστημα αγωνίζεται να κρατήσει τις παλιές σαθρές δομές του, στέκοντας με αλαζονεία δίπλα κι όχι απέναντι από την εξουσία. Η κοινή γνώμη, αδυνατεί να επιβραβεύσει ατρόμητους δικαστές κι εισαγγελείς γιατί θυμάται την ατιμωρησία του παρελθόντος. Δεν έχει πειστεί ακόμη, όχι για τις ειλικρινείς προθέσεις πέντε ονοματαίων, αλλά για την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης να πιάσει στα δίχτυα της τα μεγάλα ψάρια κι όχι τις αθερίνες. Και γι αυτό το λόγο είναι μπερδεμένη ανάμεσα στο τι θέλει να διαβάσει και τι θα πρέπει να διαβάσει. Δεν έχει επιλέξει ακόμη αν αυτό που ζητά είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη, ή έναν Φαταούλ και για τη δική του ομάδα. Όταν το ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, τότε είναι βέβαιο, ότι και ο δημοσιογράφος θα ξέρει τι να γράψει. Και όχι τι είναι βολικό και αρεστό να γράψει. Μέχρι τότε, ας μην αναρωτιόμαστε για τη δημοσιογραφική ομερτά και για Πακιστανούς μεγιστάνες. Ούτε γιατί η απαξίωση ενός δημοσιογράφου είναι μεγαλύτερη από ενός οδοκαθαριστή το έργο του οποίου σε κάθε περίπτωση εκτιμάται καθημερινά.