Ο Γιώργος Λυσσαρίδης, το εκρηκτικό δίδυμο και η μάχη με το κατεστημένο...

Ο Γιώργος Λυσσαρίδης αποτελεί κόσμημα ήθους για την αθλητική Θεσσαλονίκη και όχι μόνο.

Τον γνωρίζω από περασμένες...δεκαετίες, τότε που είχε στα χέρια τους τις τύχες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Ξεχώριζε επειδή όταν οι άλλοι κραύγαζαν εκείνος μετριοπαθής από τη φύση του μιλούσε ήρεμα και απαντούσε με έργα. Το δίδυμο που είχε συνθέσει με το alter ego του, τον εκρηκτικό Διονύση Ψωμιάδη θύμιζε δυναμίτη αποτελεσματικότητας. Εκείνος σχεδίαζε με χαμόγελο και ο Νιόνιος απαιτούσε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι. Τέτοιο δίδυμο δεν έχει ξαναπεράσει από την ηγεσία της ΕΠΣΜ κι ούτε θα περάσει στο μέλλον.

Όλα αυτά τα γράφω γιατί χθες στην εκπομπή φιλοξένησα τον Λυσσαρίδη. Όταν του τηλεφώνησα ήξερα ότι έπρεπε να προετοιμαστώ για σκληρή διαπραγμάτευση με επιχειρήματα. Αποφεύγει τη δημοσιότητα όπως ο διάβολος το λιβάνι κι όταν δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να πει, το εγχείρημα μοιάζει καταδικασμένο στη γέννηση του. Μάλλον είχε ξυπνήσει ευχάριστα χθες το πρωί, γιατί είναι αλήθεια η ευγένεια του υπερίσχυσε των φυσικών του αντιστάσεων. Ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Συμφώνησε, δεν έβαλε ατζέντα στην κουβέντα και λίγο αργότερα τα λέγαμε στον αέρα του Αθλητικού Μετρόπολις.

Όσοι τον άκουσαν και τον ξέρουν θα πρέπει να επιβεβαίωσαν την πάγια διαπίστωση τους: ο Λυσσαρίδης αποτελεί παρακαταθήκη και μεγάλη κληρονομιά. Θα ήταν ευχής έργο αν ο Ιβάν Σαββίδης τον είχε πείσει και είχε αποδεχθεί την πρόταση να ηγηθεί της νέας εποχής στον ΠΑΟΚ. Αν αμφιβάλω για κάτι είναι το ύφος του. Ταιριάζει με την επαναστατική ιδιοσυγκρασία της ιδέας του ΠΑΟΚ και του κόσμου του; Είναι ένα ερώτημα. Πολλές φορές όμως τα ετερώνυμα έλκονται! Ο Λυσσαρίδης δεν θα έσκυβε το κεφάλι, δεν θα άκουγε την Αθήνα, τα κέντρα των αποφάσεων, δεν θα έριχνε λευκή πετσέτα στην αιώνια κόντρα με εκείνους που εκφράζουν το αγωνιστικό κατεστημένο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορούσε να παίξει το ρόλο της γλάστρας. Εκεί θα υπήρχε πρόβλημα....

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΖΟΣ