Το πώς θα εξελιχθεί ο μεγάλος τελικός του Μουντιάλ άρχισε να φαίνεται από νωρίς: Οποιος σκοράρει θα σηκώσει την κούπα. Οντως, έτσι έγινε. Ο Γκέτσε ήταν ο παίκτης που έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και η Γερμανία στέφθηκε για τέταρτη φορά παγκόσμια πρωταθλήτρια, απέναντι σε μια Αργεντινή που ήθελε, που είχε την ευκαιρία, αλλά δεν μπόρεσε. Και δεν μπόρεσε γιατί ούτε στη «μητέρα των μαχών» ανταποκρίθηκε σύμφωνα με την αξία του ο υπέρλαμπρος αστέρας της, ο Μέσι. Και γιατί το «δεύτερο βιολί», ο Ντι Μαρία, έμεινε εκτός μάχης, τραυματισμένος.
Εξι στιγμές, έξι φάσεις, έκριναν τον τελικό. Το χαμένο τετ α τετ του Ιγκουαίν, που σούταρε σαν ερασιτέχνης και η κεφαλιά του Σούρλε στο αριστερό κάθετο δοκάρι του Ρομέρο, ήταν οι μεγάλες στιγμές του πρώτου ημιχρόνου. Μία για κάθε αντίπαλο. Αλλά το γκολ του Ιγκουαίν, που σωστά δε «μέτρησε» και η «μπούκα» του Μέσι, που έφτασε δίπλα στο κάθετο δοκάρι, γύρισε την μπάλα, αλλά δε βρέθηκε κανείς συμπαίκτης του να τη σπρώξει στα δίχτυα του Νόιερ, έγειραν την πλάστιγγα των εντυπώσεων υπέρ των Αργεντινών. Οι Γερμανοί είχαν σχετική υπεροχή, κυκλοφόρησαν καλύτερα την μπάλα, έδειχναν να «πατάνε» πιο γερά στον αγωνιστικό χώρο, αλλά οι Αργεντινοί ήταν εκείνοι που απείλησαν περισσότερο, μολονότι οι χαφ δεν μπορούσαν να προωθήσουν το παιχνίδι και ο Μέσι έγινε κάτοχος της μπάλας μόνο πέντε–έξι φορές. Ηταν αρκετές για να κάνει αισθητή την παρουσία του, λίγες, όμως, για έναν ηγέτη, που όλοι περίμεναν να επιδιώξει μεγαλύτερη συμμετοχή στο ματς στο δεύτερο ημίχρονο.
Και, ναι, παραλίγο θα γινόταν ο ήρωας του τελικού, αμέσως μετά την έναρξη του δεύτερου 45λεπτου. Αλλά, ενώ βρέθηκε απέναντι στον Νόιερ, έστω από πλάγια, δεν κατάφερε να σημαδέψει σωστά την απέναντι γωνία. Στις μεγάλες στιγμές, η Αργεντινή είχε πλέον το προβάδισμα με 2-1. Με δύο κλασικές ευκαιρίες, έναντι ενός «στημένου» της Γερμανίας. Και ενώ το παιχνίδι κυλούσε προς το τέλος χωρίς τη σπουδαία φάση, η προσοχή είχε στραφεί στον σούπερ σταρ, που άρχισε μετά το 60’ να νιώθει ενοχλήσεις. Δύο φορές, παρ’ όλα αυτά, «τρύπησε» την άμυνα των Γερμανών, δείχνοντας ότι, έστω και «λαβωμένος», είναι ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Στην απέναντι πλευρά, ένας απίστευτος Λαμ. Ενας αρχηγός με τα όλα του, ένας παικταράς ακούραστος, για όλες τις δουλειές, που διακρίθηκε ακόμη και ως οργανωτής, περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίκτη του.
O τελικός οδηγήθηκε μοιραία στην παράταση. Με εξαντλημένους τους περισσότερους παίκτες, με την καρδιά και την ψυχή να έχουν τον πρώτο λόγο και με την τύχη των δύο ομάδων να κρέμεται από μια κλωστή. Ο Ρομέρο είπε «όχι» στον Σούρλε, με ενστικτώδη απόκρουση και οι Γερμανοί ισοφάρισαν σε 2-2 τις κλασικές ευκαιρίες. Είχε αρχίσει ένα είδος ρωσικής ρουλέτας…
Ο Παλάσιο, η στιγμή και η απογοήτευση
«Απάντησε» ο «λίγος» Παλάσιο με την άστοχη λόμπα απέναντι από τον Νόιερ, για να γίνει το 3-2 στις ευκαιρίες, αλλά το… 3-3 ήταν μοιραίο για τους Αργεντινούς και τον Μέσι, που, στο μεταξύ, είχε «εξαφανιστεί». Σλάλομ του Σούρλε, σέντρα, στοπάρισμα του Γκέτσε με το στήθος, υπέροχο εναέριο πλασέ, στη σαφώς πιο ωραία στιγμή του αγώνα… και παγκόσμια πρωταθλήτρια, για τέταρτη φορά στην ιστορία της, η Γερμανία. Μια στιγμή ακόμη είχε απομείνει. Για τον Μέσι. Ενα φάουλ. Αλλά η εκτέλεση ήταν σκέτη απογοήτευση. Οι Γερμανοί άρχισαν ήδη να πανηγυρίζουν.
Δίκαια; Ναι. Η Γερμανία ήταν, συνολικά, η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Η πιο οργανωμένη. Η πιο πειθαρχημένη. Η πιο σταθερή. Η πιο αποτελεσματική. Και, γιατί όχι, η πιο παθιασμένη. Αξια και η Αργεντινή, όπως και η Ολλανδία. Αλλά αυτό που άπαντες περίμεναν από τον Λίο Μέσι, δεν το είδαν ούτε στον τελικό. Η σύγκριση με τον Μαραντόνα δεν μπορεί να γίνει ακόμη. Ούτε βέβαια και η ανάδειξη του Μέσι σε κορυφαίο άσο όλων των εποχών. Είχε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του, αλλά την έχασε…