Είναι πραγματικά δύσκολο να βάλεις σε μία σειρά τα συναισθήματά σου μετά από ένα τέτοιο βράδυ, γεμάτο ένταση και συγκλονιστικές στιγμές. Πόσο δε μάλλον όταν το ζεις από μέσα. Κι ας έχουν περάσει κάμποσες ώρες απ’ όταν οι προβολείς του «Κλεάνθης Βικελίδης» έσβησαν. Μου είναι δύσκολο ακόμη για παράδειγμα να σκεφτώ αν μέσα μου κυριαρχεί η πίκρα για τον αποκλεισμό ή η χαρά για τον Αρη που είδα.
Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι για κάτι που σε πολλούς φάνταζε, πριν τις 21:30 το βράδυ της Πέμπτης (16/8), ακατόρθωτο ο Αρης όχι μόνο το πάλεψε και πήγε να κάνει το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα, αλλά υποχρέωσε λίγες ώρες μετά την ποδοσφαιρική Ελλάδα συγκλονισμένη να υποκλιθεί με αυτό που είδε. Αναμφίβολα το αποτέλεσμα πάντα μετράει. Και ο Αρης αποκλείστηκε, βάζοντας πρόωρο τέλος στο πρώτο του ευρωπαϊκό ταξίδι μετά από οκτώ χρόνια.
Δυστυχώς αποκλείστηκε με σκληρό τρόπο, τον πιο σκληρό ίσως που θα μπορούσε να βιώσει στο γήπεδό του. Μία στιγμή αδράνειας ήταν αρκετή για να “γκρεμίσει” τα όνειρα. Μισό βήμα πιο μπροστά για ένα οφσάιντ που δεν ήρθε έφτανε για τη Μόλντε. Κάθε λάθος που έγινε σε 210 αγωνιστικά λεπτά, που έπαιξαν οι δύο ομάδες, πληρώθηκε ακριβά. Ο Αρης πλήρωσε ξεκάθαρα το τίμημα της τραγικής εμφάνισής του στη Νορβηγία, διότι το μισό αν έπαιζε πριν από μία εβδομάδα από αυτό που έπαιξε στην έδρα του, τη μισή ψυχή να κατέθεταν οι ποδοσφαιριστές του στο Μόλντε, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Και είναι πράγματι να απορείς “που ήταν αυτή η ομαδική ψυχή πριν από μία εβδομάδα” και να αδυνατείς να πιστέψεις πώς ήρθε ο αποκλεισμός.Με τα “αν” βέβαια και τα “γιατί”, κανείς δεν κέρδισε. Κερδίζεις μόνο αν διδαχθείς από τα λάθη σου, κοιτάξεις τι έκανες και τι τελικά έπρεπε να κάνεις.
Τι να πεις γι’ αυτούς…;
Για τα 120 λεπτά με τη Μόλντε δεν έχει να πει πολλά κανείς. Ηταν συγκλονιστική η προσπάθεια. Μία αληθινή κατάθεση ψυχής από τους περισσότερους ποδοσφαιριστές που πήραν φανέλα στο χθεσινό παιχνίδι. Να πεις τι δηλαδή για τον μαχητή και το θηρίο που λέγεται ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΗΖΗΣΗΣ;
Ο αρχηγός του Αρη ήταν πραγματικά συγκλονιστικός και κέρδισε με το σπαθί και την αξία του τη χαμένη εμπιστοσύνη ορισμένων μέσα (και έξω...) από την ομάδα. Δεν είναι μόνο οι τοποθετήσεις του, οτι έβγαινε πάντα πρώτος πάνω στην μπάλα. Είναι το μεγαλείο της ψυχής του και το πάθος που έβγαλε, το οποίο κάποιες φορές αρκεί περισσότερο από την ποιότητα ή το ταλέντο που μπορεί να διαθέτει κάποιος αθλητής. Το παλικάρι ένιωσε!
Τι να πεις για τον ΝΤΙΓΚΙΝΙ, ο οποίος ήταν κυριολεκτικά παντού κι έκανε τα πάντα με την ποδοσφαιρική ευφυΐα που τον διακρίνει. Να πεις τι και για τον ΛΟΥΚΑΣ ΣΑΣΑ; με τον Βραζιλιάνο να βγάζει όλο του το “είναι” επιβεβαιώνοντας τα ηγετικά του χαρακτηριστικά, κόβοντας… τα πάντα; Πρόκειται για έναν κεντρικό χαφ ο οποίος σίγουρα έχει και σίγουρα μπορεί να δώσει πολλά πράγματα στον Αρη.
Ο Φετφατζίδης; Μέχρι να κουραστεί και να γίνει αλλαγή ήταν συνεχώς μόνιμη πηγή κινδύνου από την πλευρά του για τους Νορβηγούς. Ακόμα και τα μπακ, ο Κόρχουτ με τον Σούντγκρεν, εχθές ήταν (επιτέλους) εκεί και έδωσαν το κάτι παραπάνω. Εξαιρετικό και άξιο αναφοράς φυσικά το κοουτσάρισμα του ΣΑΒΒΑ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ, ο οποίος προπονητικά πήρε την ταυτότητα του (υπερόπτη και σίγουρο πριν το παιχνίδι) Μόε. Αυτή τη φορά το πλάνο τού βγήκε, γιατί προφανώς το ακολούθησαν και το εφάρμοσαν πιστά (και) οι ποδοσφαιριστές του. Κάτι που δεν έκανα στη Νορβηγία.
Δεν τίθεται επίσης θέμα διαχείρισης του αγώνα. Ηταν εξαιρετική. Πήγε το παιχνίδι ακριβώς εκεί που ήθελε, ακριβώς όπως το είχε φανταστεί, αυτός και οι χιλιάδες οπαδοί της ομάδας, για να...τρομοκρατηθεί ο αντίπαλος. Με ένα 2-0 στα αποδυτήρια, σωστή διαχείριση στο β’ ημίχρονο ακόμα κι όταν η πανικόβλητη Μόλντε έπαιξε με πέντε στόπερ. Ελεγχόμενη πίεση, εξυπνάδα, ψυχραιμία σε σημαντικές στιγμές του αγώνα. Φρέσκαρε την ομάδα του στην παράταση, έδωσε ανάσες, δεν άγχωσε τους παίκτες του. Ηταν εκεί για να τους δώσει πίστη και ελπίδα στο “πιο δύσκολο παιχνίδι της ζωής του” όπως το χαρακτήρισε.
Το έζησε έντονα και τα δάκρυα στα μάτια του τα λένε όλα. Γνώριζε εξάλλου ότι η ήττα στο Μόλντε μπορεί να του στοιχίσει κάτι περισσότερο από την πρόκριση. Κι όμως φρόντισε τη σιγουριά και την πίστη που εξέφραζε όλες τις προηγούμενες ημέρες για την ανατροπή να τη βγάλει η ομάδα του στο γήπεδο κερδίζοντας ξανά εμπιστοσύνη. Έδειξε ότι είναι εκεί. Έχει βέβαια κάθε λόγο να αισθάνεται πικραμένος και άτυχος όπως πήγε το παιχνίδι της πρόκρισης για τον Αρη. Είχε τις ευκαιρίες ακόμα και μετά το 3-0 στην κανονική διάρκεια (βλ. Ιντέγε) να κάνει την απόλυτη ανατροπή.
Δε μιλάμε για μετά το 2-0. Ακόμα και στην παράταση, μετά το γκολ της Μόλντε, δεν κατέθεσε ουδείς τα όπλα του και η ομάδα είχε τρεις κλασσικές ευκαιρίες. Τελείωσε το παιχνίδι με 34 τελικές! Του έλειπε μόνο η στιγμή. Το χθεσινό παιχνίδι, όπως ορθώς ανέφερε στο τέλος και ο Παντελίδης, πρέπει να μείνει παρακαταθήκη και να αποτελέσει οδηγός για τα επόμενα. Αυτά που έρχονται και προμηνύονται ακόμη καλύτερα αν κρίνουμε απ’ αυτό το συγκλονιστικό βράδυ στο “Κλεάνθης Βικελίδης”. Είναι από τις στιγμές εκείνες που λες οτι ο Αρης επέστρεψε και από τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις πιο δυνατός και περήφανος για να “πολεμήσεις” όσα πρόκειται να βρεις μπροστά σου. Διότι οι (νέες) προκλήσεις τώρα ξεκινούν. Ίσως λοιπόν ο Αρης εχθές να μην έχασε. Ίσως και να κέρδισε.
