Αν παραιτηθεί κανείς από την προσπάθεια να εξηγήσει το περίεργο “άδειασμα” των παικτών του ΠΑΟΚ μετά τα δύο ματς με τον Αγιαξ κι αν δεν συμφωνήσει με την άποψη ότι μοναδική εξήγηση για την κακή απόδοση της ομάδας είναι η αλλαγή στο αγωνιστικό στιλ που θέλει να καθιερώσει ο Αμπέλ Φερέϊρα, πρέπει να διακρίνει ποιοι παίκτες δικαιολογούν την αξία τους και ποιοι όχι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ενώ όλοι έχουν, λογικά, τις ίδιες δυσκολίες προσαρμογής στη νέα αγωνιστική φιλοσοφία, δεν έχουν την ίδια απόδοση. Ακόμη και ο Πασχαλάκης, που δεν τον αγγίζει το θέμα της αλλαγής του συστήματος, είναι διαφορετικός από πέρσι. Δείχνει λιγότερο σοβαρός και περισσότερο επιπόλαιος. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα.
Ας αρχίσουμε από τον Μάτος. Κανένα παράπονο. Μπορεί και περισσότερα βέβαια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Φερέϊρα προτιμά να τον κρατά πίσω για να προωθείται περισσότερο από την άλλη πλευρά ο Γιαννούλης. Ο οποίος άρχισε μουδιασμένα, αλλά στα τελευταία τρία ματς είναι ο κορυφαίος παίκτης του ΠΑΟΚ. Ο Βαρέλα το είπε και μόνος του. Δεν είναι καλός. “Μπάζει”. Το ίδιο και ο Κρέσπο, αν και έχει δώσει λιγότερες αφορμές.
Ο Εσίτι τρέχει σαν τον σκύλο, φαίνεται ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, αλλά για να τρέχει και να μαρκάρει τον πήραν, όχι για να τα κάνει όλα. Αν ήθελαν να είναι και μπαλαδόρος ο αμυντικός χαφ, ας έπαιρναν άλλου τύπου παίκτη.
Στα χαφ η όαση λέγεται Μπίσεσβαρ. Μπορεί να κάνει και πολύ καλύτερες εμφανίσεις, αλλά αν κατακρίνουμε αυτόν, τότε τι πρέπει να πούμε για τους άλλους; Ο Ελ Καντουρί είναι σα να μην υπάρχει. Και πολύ φοβάμαι ότι και τυπικά δεν θα υπάρχει αν συνεχιστεί αυτό το έργο που τον θέλει κάθε τρεις και λίγο τραυματία.
Ο Αουγκούστο πότε σε πείθει ότι μπορεί να είναι ένας καλός οργανωτής και πότε εξαφανίζεται από το γήπεδο. Ο Μίσιτς έδωσε πολλές ελπίδες με την εμφάνισή του στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τον Πανιώνιο.
Οσο για τον Πέλκα, είναι ένα τεράστιο θέμα. Μπορεί πολλά και κάνει λίγα. Και επειδή η κερκίδα ξέρει ότι μπορεί να κάνει πολλά, τα βάζει συνεχώς μαζί του. Λάθος, γιατί έτσι δεν τον βοηθάει, αλλά τον αγχώνει περισσότερο. Ωστόσο κι εκείνος πρέπει να καταλάβει ότι λίγη περισσότερη προσοχή χρειάζεται στην τελική σκέψη και στην τελική ενέργεια για να μην αδικεί τα πολλά προσόντα του. Είναι πάντα πολύτιμος με τα τρεξίματά του, όμως από έναν παίκτη με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τα δικά του, λογικό είναι οι πάντες να περιμένουν περισσότερα.
Για τον Ακπομ και τον Σφιντέρσκι δεν μπορεί να πει κανείς κουβέντα. Μολονότι παίρνουν ελάχιστες πάσες, σκοράρουν. Και δεν είναι μόνο ότι σκοράρουν. “Τραβάνε” και μεγάλο ζόρι με το ατελείωτο “χαμαλίκι”. Δεν παύουν να δουλεύουν και οι δύο στο ματς ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Αντίθετα, μεγάλη απογοήτευση είναι ο Ζαμπά. Δεν έχει προσφέρει το παραμικρό. Από όλα τα φετινά πρώτα ματς, το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε είναι μια εντυπωσιακή ντρίπλα στο πρώτο παιχνίδι με τον Αγιαξ. Τίποτε άλλο.
Ο Λημνιός άρχισε τη σεζόν χάλια, αλλά βλέπουμε ότι σιγά-σιγά ανεβαίνει.
Αυτοί είναι. 15 παίκτες. Ροντρίγκο, Ινγκασον, Στοχ, έχουν παίξει ελάχιστα και οι υπόλοιποι καθόλου. Μήπως, συν τοις άλλοις, θα έπρεπε να έχει περισσότερες αξιόπιστες λύσεις ο κόουτς;
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport