Στην Ελλάδα των 42 κομμάτων που “κατέβηκαν” στις Ευροεκλογές, στην Ελλάδα των περίπου 25 που ετοιμάζονται να “κατεβούν” στις εθνικές εκλογές, στην Ελλάδα των… άπειρων πολιτικών ιδεολογιών, είναι απορίας άξιον πώς θα διοικήσει τον Δήμο Θεσσαλονίκης η παράταξη που δεν έχει την πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων, αλλά διαθέτει μόνο 7 στους 49.
Είναι βέβαιο ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου θα είναι από θορυβώδεις μέχρι ταραχώδεις. Είναι βέβαιο ότι θα γίνεται “σφαγή” κάθε φορά που πρέπει να ληφθεί μια απόφαση. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότερο δημοτικοί σύμβουλοι, αν όχι όλοι, θα ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους σε διαφωνίες και καβγάδες. Είναι βέβαιο ότι θα είναι πολύ δύσκολο το έργο της νέας δημοτικής αρχής αν δεν γίνουν συγκλίσεις και εάν δεν επιτευχθεί συνεννόηση και συνεργασία τουλάχιστον για τα αυτονόητα. Διότι υπάρχουν αυτονόητα, για τα οποία αρκεί η κοινή λογική ώστε να πάψουν να αποτελούν ζητούμενα.
Εύχομαι σε νικητές και ηττημένους να εφαρμόσουν στον Δήμο Θεσσαλονίκης αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν όλα τα τελευταία χρόνια τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Οτι, δηλαδή, ο ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός στέλνει συνεχώς το απεγνωσμένο μήνυμα ότι απαιτεί ομόνοια και συνεργασία για την αντιμετώπιση των “καυτών” προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Αυτοί που είναι “κολλημένοι” σταθερά σε κάποιο κόμμα είναι οι λίγοι. Οι πολλοί είναι εκείνοι που “μεταφέρονται” από το ένα στο άλλο με την ελπίδα ότι θα βρουν επιτέλους αυτούς που δεν θα προδώσουν τις ελπίδες τους. Είναι και εκείνοι που επιμένουν να ψηφίζουν οποιοδήποτε μικρό κόμμα για να υποχρεώσουν τα μεγάλα να προχωρήσουν σε συναινέσεις, λέγοντας “όχι” στους διχαστικούς εγωισμούς των στελεχών τους εν ονόματι δήθεν της ιδεολογίας τους.
Ο κόσμος που ψηφίζει, αλλά και αυτός που απαξιώνει τη διαδικασία των εκλογών και δεν ψηφίζει, απαιτεί μια Ελλάδα ενωμένη, που για τα συμφέροντά της θα δουλεύουν σοβαρά και υπεύθυνα όλοι οι εκφραστές του, δηλαδή οι 300 “εκλεκτοί” της Βουλής. Εχει αηδιάσει με τους σκυλοκαβγάδες στο κοινοβούλιο και έχει εξοργιστεί με τις στείρες αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά πάνελ. Ο καθένας από εμάς αναγνωρίζει ότι δεν θα ήταν λογικό, ούτε και υγιές, να συμφωνούν όλοι σε όλα, αναγνωρίζει ότι σαφώς υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, αλλά ταυτόχρονα απαιτεί αυτές οι ιδεολογικές διαφορές να παραμερίζονται μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ σ’ αυτή την ταλαίπωρη χώρα.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο πρέπει να συμβεί και στους Δήμους. Και επειδή παίρνουμε ως παράδειγμα τον Δήμο της Θεσσαλονίκης, θυμίζω ότι οι ψήφοι στο πρώτο μέρος της εκλογικής διαδικασίας ήταν περίπου μοιρασμένοι σε τέσσερις υποψηφίους, ενώ δημοτικούς συμβούλους ανέδειξαν, εκτός από τους τέσσερις πρώτους συνδυασμούς, άλλοι 12. Σύνολο 16! Η πολυδιάσπαση, λοιπόν, στέλνει σαφές μήνυμα: “Συνεργαστείτε για το καλό της πόλης. Γίνετε μια γροθιά για να πάει η πόλη μπροστά. Δεν θέλουμε έναν πανίσχυρο, που θα αγνοεί όλους τους υπόλοιπους και θα λειτουργεί αυταρχικά. Θέλουμε να είστε πολλοί, αλλά να αποτελείτε μια γροθιά”. Είναι το ίδιο ακριβώς μήνυμα που η στέλνει η κάλπη και στις εθνικές εκλογές των τελευταίων χρόνων, πριν και μετά τα μνημόνια.
Αλήθεια, ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα συμφωνούσε μ’ αυτή την προτροπή – εντολή, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που ο νικητής, Κώστας Ζέρβας, διαθέτει 7 δημοτικούς συμβούλους στο σύνολο των 49 και από τη στιγμή που θα χρειάζεται μονίμως άλλους… 18, για να διαμορφώνει την πλειοψηφία του 50% συν 1; Η συνεργασία μεταξύ “αντιπάλων” δυνάμεων αποτελεί μονόδρομο…
ΥΓ. Συγχαρητήρια στον Κώστα τον Ζέρβα για τη νίκη του. Την άξιζε πέρα για πέρα. Και καλή δύναμη…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/6)
