Οι μεταπτώσεις στην απόδοση του Αρη δεν είναι τυχαίες. Εχουν την εξήγησή τους. Αλλωστε, δεν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης.
Παρόμοια προβλήματα εμφάνισε ο Αρης και σε προηγούμενα παιχνίδια. Το είδαμε να συμβαίνει και με τον Παναιτωλικό και με την Λάρισα και με τον ΟΦΗ. Είναι ξεκάθαρο ότι η αμυντική του λειτουργία έχει σοβαρά ζητήματα. Όταν οι παίκτες του έχουν τη μπάλα στα πόδια τους, ο Αρης δεν έχει κανένα πρόβλημα. Δημιουργεί, κάνει τελικές, σκοράρει. Όταν χρειάζεται να αμυνθεί, αλλάζουν τα πάντα. Γίνεται ευάλωτος και οι αντίπαλοί του πολύ εύκολα του προκαλούν προβλήματα. Αυτό έχει να κάνει με τους παίκτες. Κατά κύριο λόγο με τις διαφοροποιήσεις στην επιθετική του γραμμή, σε σχέση με τη την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο.
Με Ντιγκινί, Λάρσον, Ματέο Γκαρσία, ο Αρης πίεζε τον αντίπαλο από την άμυνά του. Δεν τον άφηνε με άνεση να αναπτυχθεί από πίσω. Τον δυσκόλευε. Με Ιντέγε, Γκάμα, Φετφατζίδη, οι «κίτρινοι» δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο. Όπως, δεν μπορούν να κάνουν την ίδια δουλειά και με τους αμυντικούς χαφ, σε σχέση με αυτούς που υπήρχαν την προηγούμενη σεζόν. Υπάρχει εμφανέστατη αδυναμία στους ανασταλτικούς μέσους. Δεν υπάρχουν, επίσης, καθαρά εξτρέμ, ούτε εναλλακτικές λύσεις στους ακραίους αμυντικούς. Ο Αρης έχει πρόβλημα… αναλογίας παικτών. Γι’ αυτό και αδυνατεί να βρει χημεία. Του λείπουν οι λύσεις εκεί όπου θα έπρεπε να έχει οπωσδήποτε. Ειδικά στη θέση του αμυντικού χαφ και του τερματοφύλακα το πρόβλημα… βγάζει μάτι.
Γι’ αυτό και ο Ενινγκ κάνει τις επιλογές που κάνει. Διότι δεν υπάρχουν άλλες. Οποιος κι αν ήταν προπονητής στον Αρη αυτή την περίοδο, με αυτό το ρόστερ στην διάθεσή του, την ίδια ενδεκάδα θα έβαζε…
