Καλό το παραμυθάκι περί περιόδου εξυγίανσης, αλλά δεν έχει δράκο. Γιατί οι Κυριακές δεν γύρισαν πίσω για όλους, αλλά για συγκεκριμένους. Ιστορικά, ο Αρης δεν ήταν ποτέ μέσα σ’ αυτούς. Ανέκαθεν ήταν στην αντίπερα όχθη του… ποταμού αλλαγών που ρέουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Φάνηκε (και) χθες στο ΟΑΚΑ όπου ο Μίκαελ Ενινγκ πήρε το «βάπτισμα» στο «real Greek football».
Σε σημείο να παραδεχθεί μετά το παιχνίδι ότι… «είναι σημαντικό ότι δεν χάσαμε μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι. Δεν ξέρω αν υπήρχε κόκκινη κάρτα ή το πέναλτι, πρέπει να το δούμε». Τα είδε όλα ο Γερμανός. Από την αποβολή του Μπράουν Ιντέγε η οποία ήταν τραβηγμένη έως τον καταλογισμό του πέναλτι σε μια φάση όπου υπάρχει επαφή του Ροζ αλλά η μπάλα είχε φύγει για τα… μνήματα. Ο δε Ιντέγε (με το συμπάθιο) κιόλας δεν είναι ο Ιγκλέσιας του Αστέρα Τρίπολης. Δεν χρειάζεται να είσαι γνώστης όλων των αγώνων του Νιγηριανού για να αντιληφθείς ότι δεν μπορούσε να «κόψει» το πόδι του. Αυτό όμως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το μόνο που αλλάζει (στο πέρασμα του χρόνου) είναι οι κάτοχοι των πατρόν.
Ο Αρης άξιζε κάτι περισσότερο από τον βαθμό που πήρε. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν έπαιζε με αριθμητική ισορροπία ή αν ο Ευαγγέλου δεν έδινε το πέναλτι. Το τελευταίο, επαναλαμβάνω, δεν είναι «μαϊμού», αλλά δεν είναι και πέναλτι. Το πρόσωπο για τον Αρη είναι και πάλι ο νεαρός Τσιλιγγίρης ο οποίος με την εμφάνισή του, έκανε τους πάντες να αναρωτιούνται τι στο διάολο δεν έβλεπαν (στον Αρη) τόσο καιρό σε σημείο να παίζει ο Εμαν.
Μπορεί στο επόμενο παιχνίδι, ο 19χρονος, να κάνει μέγα λάθος, τουλάχιστον όμως (σου) καλλιεργεί την αίσθηση ότι η ομάδα είχε τερματοφύλακα. Το δεύτερο πρόσωπο είναι ο Λούκας Σάσα, πολυεργαλείο και με στάμπα δεξιού μπακ. Το τρίτο και τελευταίο είναι ο Ντάνι Λάρσον ο οποίος έβαλε γκολ, κυρίως όμως δεν ήταν στα χαμένα. Ηταν ο Σουηδός ποδοσφαιριστής που είδαμε πέρυσι. Σαν την αναβίωση ενός μεγάλου έρωτα για τους φίλους του Αρη οι οποίοι τον αγάπησαν, αλλά καιρό τώρα τον αναζητούσαν σαν μια χαμένη αγάπη.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (25/11)
