Σχεδόν –για να μην πω απολύτως και θεωρηθώ υπερβολικός- σίγουρη ήταν η απόρριψη του αιτήματος των «κυανολεύκων» από την επιτροπή εφέσεων της ΕΠΟ.
Δεν νομίζω ότι ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν πως θα μπορούσε να έχει θετική κατάληξη αυτή η υπόθεση, γι’ αυτό και οι περισσότεροι εκτιμούσαν πως ο Ηρακλής χάνει το χρόνο του.
Δυστυχώς για τον Ηρακλή, είναι για μια ακόμη φορά αποπροσανατολισμένος. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι κοντά μια δεκαετία αντιμέτωπος με σοβαρά προβλήματα, με χρέη, με υποβιβασμούς με αδιέξοδα.
Σε εκτροχιάζει αυτή η κατάσταση, σε θολώνει, δεν σε αφήνει να σκεφτείς ψύχραιμα, να εξετάσεις ρεαλιστικές λύσεις, να βάλεις στο τραπέζι σενάρια που θα σου δίνουν το δικαίωμα να ελπίζεις πως θα φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα. Εστω κι αν θα χρειαστεί χρόνος, κόπος, μεγάλη προσπάθεια μέχρι να ξαναφτάσεις στον φυσικό σου χώρο.
Αυτοί οι λίγοι που μείνανε στον Ηρακλή να δίνουν μάχες χαρακωμάτων, δημιουργούν ώρες-ώρες την εντύπωση ότι κυνηγάνε χίμαιρες, ότι επιδιώκουν αποτελέσματα που είναι ανέφικτα, ότι βάζουν στόχους που έχουν μηδαμινές πιθανότητες να πετύχουν.
Ωστόσο, δεν γίνεται να συνεχίζουν έτσι. Κάποια στιγμή θα πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Θα χρειαστεί να αναζητήσουν λύσεις στα μέτρα τους. Να γίνουν πιο πρακτικοί. Να αποφασίσουν ότι η επανεκκίνηση δεν πρόκειται να γίνει δια της… τοποθετήσεως αλλά μέσα από ένα πλάνο το οποίο θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα το υποστηρίξουν και από το οποίο δεν θα περιμένουν άλματα αλλά αργά και σταθερά βήματα.
Αντί να ασχολούνται στον Ηρακλή με το αν θα μπορούσε ο τάδε ή ο δείνα υπουργός να αποφασίσει και να διατάξει την επανατοποθέτηση της ομάδας τους στην Super League 1, αντί να πιστεύουν ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα παρέμβει σε ένα δικαιοδοτικό όργανο της ομοσπονδίας για να βγάλει μια απόφαση έτσι όπως την θέλουν, όσοι πραγματικά νοιάζονται για να υπάρχει… αύριο για τους «κυανόλευκους» σε άλλο δρόμο πρέπει να οδηγήσουν τα πράγματα.
Διότι ο δρόμος που ακολουθεί ο Ηρακλής την τελευταία δεκαετία προκειμένου να δικαιωθεί, να κάνει μια καινούργια αρχή, να ξαναγίνει η ομάδα την οποία ξέραμε μέχρι το 2000, τον οδηγεί μόνο σε βράχια, όχι σε απάνεμα λιμάνια.
Κι η ευθύνη δεν είναι μόνο όσων τον αδίκησαν, δεν είναι μόνο όσων παρασκηνιακά τον έπληξαν.
Η ευθύνη είναι και των δικών του ανθρώπων, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο για να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση και πολλές φορές την έκαναν χειρότερη, εξαιτίας των δικών τους λαθών, των δικών τους εμμονών, των δικών τους ιδεοληψιών…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
