Πάρτι κάνουν οι Αθηναίοι συνάδελφοι με τον Αγγελο Αναστασιάδη. Η αυστηρή κριτική έχει γίνει ειρωνεία κι αυτό είναι εύκολο να συμβεί όταν το πρόσωπο που δέχεται την κριτική είναι ο ανέκαθεν ιδιόρρυθμος και περίεργος Αγγελος, με τις εμμονές του, τις “τρέλες” του και τα “κουσούρια” που συνοδεύουν πεισματικά τα προτερήματά του.
Εχουν δίκιο, επί της ουσίας, για όσα του γράφουν. Και έχουν δίκιο γιατί οι αλαλούμ επιλογές του στο ματς με την Ιταλία είναι ικανές να προκαλέσουν τις διαμαρτυρίες ακόμη και των πιο άσχετων με το ποδόσφαιρο. Οντως ο Αγγελος σ’ αυτό το ματς παραβίασε κάθε κανόνα στοιχειώδους κοινής λογικής.
Το ενοχλητικό και υποκριτικό, ταυτόχρονα, είναι ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μιλήσει για τους… παικταράδες μας. Κανείς δεν ασχολείται με τη χαμηλή ποιότητα του έμψυχου δυναμικού που διαθέτει ο Αναστασιάδης ως ομοσπονδιακός προπονητής.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την πιο επιτυχημένη Εθνική ομάδα όλων των εποχών, την Εθνική που κατέκτησε το Euro του 2004, μια επιτυχία που πιστώθηκε, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, στον “μάγο” Οτο Ρεχάγκελ. Ας δούμε ποιοι ήταν οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Γερμανό τεχνικό στην τελική φάση της διοργάνωσης, στην Πορτογαλία.
Τερματοφύλακας ήταν ο Νικοπολίδης και δεν χρειάστηκε να παίξει άλλος. Ο μέγας Νικοπολίδης στην κορυφαία φάση της καριέρας του. Δεξιός μπακ, χαφ και εξτρέμ ο άφθαστος Σειταρίδης, που δεν έλειψε ούτε δευτερόλεπτο από τους αγώνες στην Πορτογαλία. Το αριστερό άκρο της άμυνας το κάλυψαν δύο εξίσου εξαιρετικοί επιθετικοί μπακ, ο Φύσσας και ο Βενετίδης.
Στα στόπερ δέσποζε η μορφή του ασυναγώνιστου Δέλλα και του φοβερά σταθερού και σοβαρού εργάτη που λεγόταν Καψής, με εφεδρικό έναν άλλο συνεπή δουλευταρά, τον Γκούμα.
Στα χαφ… μεγαλείο! Πέντε σπουδαίοι χαφ με διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και όλοι μαζί αποτελούσαν το πιο ισχυρό όπλο αυτής της ομάδας: Ο δεξιοτέχνης Μπασινάς, ο “σκύλος” Ζαγοράκης, ο για όλες τις δουλειές Καραγκούνης, ο μαέστρος Τσιάρτας και το υπερπολύτιμο εργαλείο Κατσουράνης.
Στην επίθεση, ο Χαριστέας σε τρελή φόρμα, ο Βρύζας ώριμος από την ωραία θητεία του στην Ιταλία, ο διεμβολιστής Γιαννακόπουλος, μέχρι και ο Ντέμης Νικολαίδης υπήρχε στο ρόστερ, έστω και στα τελευταία του.
Συμμετοχές είχαν επίσης ο Λάκης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος και ο Καφές, παίζοντας κάποια λεπτά για να δώσουν ανάσες στους βασικούς.
Για όνομα του Θεού. Τι να συγκρίνουμε; Μιλάμε για μια ομάδα που και τότε λέγαμε ότι δεν μπορεί να παίξει δημιουργικό ποδόσφαιρο, άρα καλά κάνει και παίζει… πειρατικά για να κλέβει τα αποτελέσματα και όμως οι παίκτες εκείνης της ομάδας ήταν όλοι κλάσεις ανώτεροι από τους σημερινούς. Παίκτες με αγωνιστικά προσόντα, αλλά και παίκτες με έντονη προσωπικότητα. Παίκτες, πολύ απλά, με στοιχεία που ελάχιστοι σημερινοί διεθνείς διαθέτουν.
Αλήθεια, τι είδους ποδόσφαιρο περιμένουμε να παίξει η σημερινή Εθνική ομάδα; Από πού κι ως πού και με ποιους παίκτες μπορεί να σταθεί η Ελλάδα απέναντι σε ανώτερους ποιοτικά αντιπάλους. Πόσο ανταγωνιστική μπορεί να είναι ακόμη κι αν στον πάγκο της κάθεται ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος και ο πιο σύγχρονος προπονητής του κόσμου;
Δεν θα έδινα ποτέ την Εθνική ομάδα στον Αγγελο Αναστασιάδη. Ημουν πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται να πετύχει. Αλλο, όμως, αυτό και άλλο να του χρεώνουμε αποκλειστικά το χάλι της ομάδας, το οποίο αντανακλά το χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη μετριότητα στην οποία είναι βουτηγμένοι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές.
Το κομβικό για την Εθνική δεν είναι η επιλογή του προπονητή. Είναι η διαμόρφωση συνθηκών ώστε να αναβαθμιστεί ο Ελληνας ποδοσφαιριστής. Να εκπαιδευτεί καλύτερα, να δουλευτεί καλύτερα, να βοηθηθεί για να αναδείξει τα προσόντα του και, το κυριότερο, να του δοθεί… χώρος για να παίξει. Πώς να φανούν οι Ελληνες όταν στις ελληνικές ομάδες παίζουν οι ξένοι; Δείτε την αρχική ενδεκάδα του αγώνα με την Ιταλία. Μόνο ο Μπάρκας, ο Μασούρας, ο Κουρμπέλης και ο Φορτούνης παίζουν σε ελληνικές ομάδες. Οι υπόλοιποι επτά σε ξένες…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
