Το τελευταίο σφύριγμα του Τζήλου στην Τούμπα έβαλε... φωτιά στο τερέν και τις κερκίδες του γηπέδου, στον Λευκό Πύργο, σε τη Θεσσαλονίκη και σε όλα τα σημεία της Γης στα οποία υπάρχουν οπαδοί του ΠΑΟΚ. Η φιέστα και οι πανηγυρισμοί έχουν αρχίσει και δεν θα κοπάσουν πριν τα ξημερώματα.
Υπερβολικό το πανηγύρι; Σαφώς και όχι όταν ένας ολόκληρος λαός προσμένει αυτή την κούπα εδώ και 34 χρόνια και είχε στερηθεί με εξοργιστικά άδικο τρόπο την περσινή. Ο ΠΑΟΚ ήταν μέχρι σήμερα ο ορισμός του κλαμπ με τεράστια δυναμική, παράλληλα όμως και μνημειώδη αδυναμία να το αποτυπώσει αυτό στην πράξη.
Άλλοτε από δικά του λάθη και άλλοτε από αδικία, κυρίως όμως γιατί δεν είχε την οικονομική ισχύ για να σπάσει το κατεστημένο χρόνων, την ποδοσφαιρική έκφραση του αθηνοκεντρικού κράτους, όπως είναι το ελληνικό τις τελευταίες δεκαετίες (ας μείνουμε σ' αυτά που οι ίδιοι έχουμε ζήσει).
Το rewind καταλήγει στον Ιβάν
Είναι αυτές οι στιγμές που το μυαλό έχει την τάση να γυρίζει τον χρόνο πίσω και να επιχειρεί να ψάχνει τις μεγάλες στιγμές και τους πρωταγωνιστές τους. Δεν ήταν λίγες αυτές οι μνήμες και φυσικά δεν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί ένα μόνο πρόσωπο. Αρχικά ήταν ο Πρίγιοβιτς που πατούσε σαν οδοστρωτήρας όποιον έβρισκε μπροστά του (από ΑΕΚ, Αρη μέχρι και Λεβαδειακό), στη συνέχεια ο Πασχαλάκης που έκανε μία μνημειώδη εμφάνιση στο Καραϊσκάκη και ήταν καθοριστικός και σε αρκετά ακόμη (με πιο χαρακτηριστικό αυτό στο Κλ. Βικελίδης), έχοντας βέβαια όλη τη σεζόν συνοδοιπόρους τον Βαρέλα και τον Κρέσπο που αποτελούν το καλύτερο δίδυμο στόπερ στην ιστορία του συλλόγου.
Όταν υπήρχε ο κίνδυνος να δημιουργηθούν κραδασμοί με την ξαφνική αποχώρηση Πρίγιοβιτς ανέλαβε δράση ο χωρίς αμφίβολα κορυφαίος της σεζόν αλλά και συνάμα άτυχος στο φινάλε της, Αντρέ Βιεϊρίνια δίνοντας το σύνθημα της τελικής επίθεσης προς την κορυφή με το τρομερό γκολ-φάουλ στην Τρίπολη και χαρίζοντας σε όλους απίστευτες στιγμές όπως η φωτοβολίδα στο Αγρίνιο.
Στο πλευρό του, σωματοφύλακες του τίτλου και οι Μπίσεσβαρ και Μάτος που είχαν καταλυτική παρουσία σε κομβικές στιγμές των αγώνων. Φυσικά, θα πρέπει να αναφέρουμε και τους άλλους παίκτες, που, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο (πώς να εξαιρέσεις το κορυφαίο δίδυμο στόπερ Κρέσπο-Βαρέλα), έβαλαν το λιθαράκι τους για να φτάσει σ' αυτή την πανάξια κατάκτηση του τίτλου ο ΠΑΟΚ.
Όλη αυτή την παρέα, την διαχειρίστηκαν άψογα ο Ραζβάν Λουτσέσκου με τους συνεργάτες του (ειδικά οι κομπίνες του Κριστιάνο Μπάτσι στα στημένα αποδείχθηκαν κλειδί στην πορεία προς τον τίτλο). Την μετέτρεψαν σε μία σφιχτή γροθιά που δεν λύγισε σε τίποτα και από κανέναν μέσα στη σεζόν. Στον Ρουμάνο αξίζουν τα εύσημα γιατί πέρα από το αξιόλογο αγωνιστικά σύνολο που έχει δημιουργήσει, διαχειρίστηκε άψογα την ψυχολογική πίεση που είχε η ομάδα. Τόσο από τη δίψα των οπαδών της για τον τίτλο, όσο και από τις “επιθέσεις” των αντιπάλων της και του υπό κατάρρευση ποδοσφαιρικού κατεστημένου.
Όλοι οι προαναφερθέντες, όμως, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα αν δεν υπήρχε Ιβάν Σαββίδης. Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ ήταν αυτός που με το πείσμα του (και ικανότατους συνεργάτες στην ΠΑΕ) κατάφερε να κάνει όλη την Ελλάδα που τον έδειχνε με το “δάχτυλο” επί μία ολόκληρη σεζόν, στο τέλος να υποκλιθεί. Ήταν η απάντηση του Σανταίου Πόντιου και ήταν τόσο πειστική που φτάνει μέχρι την κατάκτηση του αήττητου τίτλου, με την κορυφαία επίδοση όλων των εποχών και αυτή είναι η τελευταία αποστολή που πρέπει να προστατευθεί στο ματς με τα Γιάννινα.
Υ.Γ. Για τον κόσμο του ΠΑΟΚ έχω αποφασίσει να γράψω ένα ξεχωριστό άρθρο τις επόμενες ημέρες. Το Πρωτάθλημα και πιθανόν και το νταμπλ είναι η μεγαλύτερη δική του δικαίωση, όπως και των επιλογών που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια.