Σεμνά και ταπεινά, στη δεκαετία του 1960, γινόταν σταδιακά η επέκταση της αρχικής χωρητικότητάς της. Αξιοπρεπής, αλλά ταπεινή ήταν και η ομάδα, άρα μια χαρά βολεύονταν το πολύ 30.000 άτομα στις κερκίδες της και δεν είχαν ιδιαίτερες απαιτήσεις. Τους αρκούσε που ο ΠΑΟΚ διέθετε ένα καλό δικό του γήπεδο.
Με την αγωνιστική έκρηξη της δεκαετίας του 1970, η Τούμπα των 45.000 πλέον φιλάθλων άρχισε να δείχνει μικρή. Στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, η διοίκηση έφτασε στο σημείο να εκδώσει και εισιτήρια... ορθίων. Ταυτόχρονα, το γήπεδο γερνούσε σιγά – σιγά και όσα λίφτινγκ να έγιναν τις επόμενες δεκαετίες, όσο κι αν φτιασιδώθηκε επ’ ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, ποτέ δεν κατάφερε να κρύψει τα χρόνια της και τις αδυναμίες της.
Ο “ναός του ποδοσφαίρου” για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ ήταν λατρεμένος, αλλά δεν πρόσφερε ούτε καν στοιχειώδεις ανέσεις. Η ΠΑΕ πορευόταν χωρίς επενδυτή, χρήματα δεν υπήρχαν ποτέ για να εκσυγχρονιστεί το γήπεδο και η κατάσταση άρχισε, εν μέρει, να αλλάζει από τότε που εμφανίστηκε ο Ιβάν Σαββίδης. Τα γραφεία, τα γυμναστήρια, οι αίθουσες αποθεραπείας, οι αίθουσες διασκέψεων, τα αποδυτήρια και οι χώροι για τους vip’s έγιναν αγνώριστα, αλλά δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις κερκίδες, καθώς στόχος του, από την πρώτη στιγμή, ήταν να κτίσει ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο.
Τα μεγαλεία που έζησε η Τούμπα και η φήμη που απέκτησε σε παγκόσμιο επίπεδο, οφείλονταν στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Ο οπαδοί του είχαν να θυμούνται το σκηνικό και την όλη κατάσταση που ΟΙ ΙΔΙΟΙ δημιουργούσαν. ΠΟΤΕ κάποιος δεν τους πρόσφερε το παραμικρό ώστε να χαρούν για έναν επιπλέον λόγο μέσα σ’ αυτό το γήπεδο, πέρα βέβαια από τις επιτυχίες της ομάδας.
Στη φιέστα της περασμένης Κυριακής για την κατάκτηση του φετινού Πρωταθλήματος δεν χρειάστηκε να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Για πρώτη φορά στα χρονικά προσφέρθηκε σ’ αυτούς κάτι εξαιρετικό, κάτι μοναδικό, κάτι ανεπανάληπτο. Μια φαντασμαγορική γιορτή, γεμάτη όμως και με ουσία, την οποία απόλαυσαν εκστασιασμένοι και συγκινημένοι. Για πρώτη φορά στα χρονιά δεν ήταν οι πομποί αλλά οι δέκτες. Για πρώτη φορά δέχτηκαν ένα εντυπωσιακό δώρο, εκτός από το δώρο που τους έκαναν οι παίκτες και ο προπονητής. Και για πρώτη φορά, όταν έσβησαν οι τέσσερις προβολείς και άρχισε το σόου, η Τούμπα έγινε διαφορετική.
Αλήθεια, πώς μπορούσε να φανταστεί αυτό το γήπεδο τι θα ζούσε στα 60 χρόνια του, λίγο πριν γκρεμιστεί για να γίνει καινούργιο; Πώς μπορούσε να πιστεύει ότι κάποια νύχτα σαν αυτή θα γινόταν ένας υπέρλαμπρος τόπος μυσταγωγίας για να γιορταστεί με καλαισθησία και ευαισθησία η κατάκτηση ενός Πρωταθλήματος; Η Τούμπα οφείλει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον Ιβάν Σαββίδη, την ομάδα και τον λαό της γιατί αυτό που έγινε την περασμένη Κυριακή δεν το είχε ξαναζήσει, ούτε καν το είχε ονειρευτεί.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
