Όταν η κερκίδα αρχίζει τα «όλε-όλε» σημαίνει ότι έχει ευχαριστηθεί καλή μπάλα. Ειδικά, ο κόσμος του ΠΑΟΚ διαθέτει την τύχη να έχει απολαύσει εξαιρετικές παραστάσεις τα τρία τελευταία χρόνια, οπότε έχει μάθει να είναι απαιτητικός.
Κι όταν η ομάδα του ανταποκρίνεται σ’ αυτό που περιμένει της το ανταποδίδει απλόχερα. Όταν όχι, κάνει υπομονή, στηρίζει και περιμένει υπομονετικά για να έρθει ξανά στη φόρμα της. Και αυτό έκανε φέτος από τη ρεβάνς με την Μπενφίκα και έπειτα. Γνώριζε πολύ καλά ποιες είναι οι δυνατότητες αυτού του υλικού, διαπίστωνε ότι η ομάδα έκανε κοιλιά λόγω της καλοκαιρινής πρόκλησης του Champions League και αρκούταν να βλέπει τις νίκες να έρχονται.
Δεν γκρίνιαξε (οι ελάχιστοι που το έκαναν ήταν η μειοψηφία που επιβεβαίωνε τον κανόνα) ούτε στην ήττα από τη Βίντι. Αυτή, όμως, ήταν το πάτημα του κουμπιού για τους παίκτες του Ραζβάν Λουτσέσκου. Το ξύσιμο του εγωισμού μιας φουρνιάς γεννημένης για να φέρει πολλούς τίτλους στην Τούμπα.
Η παρέα του Πρίγιοβιτς και του Μπίσεσβαρ, του Μάτος και του Βιεϊρίνια, ενισχυμένη με τον Ζαμπά και τον δυναμικό Βέρνμπλουμ θύμισε τα περσινά και μοίρασε πλατιά χαμόγελα με την απόδοσή της.
Το 2-0 θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Το σημαντικότερο είναι ότι ο ΠΑΟΚ βρήκε την ενέργεια (ψυχολογικό ήταν το θέμα) που έψαχνε για αρκετό καιρό και προφανώς αυτό σημαίνει ότι ο Λουτσέσκου κάνει τις σωστές κινήσεις για να παραμείνει η ομάδα του στον σωστό δρόμο, αυτόν που θα εγγυηθεί ότι ο Δικέφαλος θα συνδυάζει τις νίκες με το καλό ποδόσφαιρο από εδώ και στο εξής.
Το μέταλλο πρωταθλητή είναι στην αντίδραση
Πάμε και στα πρόσωπα που ξεχώρισαν. Η αποθέωση του Πρίγιοβιτς από τον κόσμο στο φινάλε του ματς, προφανώς δείχνει την αναγνώριση της προσφοράς του. Ο «Πρίγιο» είναι ο φορ που κάθε οπαδός του ΠΑΟΚ ονειρευόταν για την ομάδα του εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα που τον έχει δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να τον απολαμβάνει και παράλληλα να αισθάνεται δικαιωμένος που δεν ήρε ποτέ τη στήριξή του προς τον πρόσωπό του, ακόμη και την περίοδο που μπαινόβγαινε στην ενδεκάδα.
Ο 28χρονος φορ ήταν αυτός που πρώτος είχε φροντίσει να δείξει πόσο πολύ τον είχε ενοχλήσει η ήττα και κυρίως η κακή εμφάνιση του ΠΑΟΚ που οδήγησε σ’ αυτή, στο ματς με τη Βίντι. Οι παρατηρητικοί θυμούνται το ξέσπασμά του πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια και χτυπώντας τη φυσούνα. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι η υπόσχεση που ο ίδιος και οι συμπαίκτες του είχαν δώσει μετά από εκείνο το ματς. Υπόσχεση για άμεση αντίδραση στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όπερ και εγένετο. Αυτό άλλωστε είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό. Η συνέπεια λόγων και έργων. Και η δυνατότητα να αντιδρά όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ή τουλάχιστον όταν νομίζουν οι γύρω της ότι είναι σε δύσκολη θέση.
Ο Πρίγιοβιτς δεν ήταν μόνος, είχε και άξιο συμπαραστάτη τον Λέο Ζαμπά, τον παίκτη με τις μεγαλύτερες προοπτικές αυτή τη στιγμή στο ελληνικό πρωτάθλημα και πολύ τυχερό που έχει πίσω του συμπατριώτες όπως ο Μάτος και ο Μαουρίσιο (θυμηθείτε το ματς με την ΜΠΑΤΕ) να τον υποστηρίζουν.
Αυτή η σερβοβραζιλιάνικη συνεργασία έφερε ένα γκολ, θα μπορούσε να φέρει κι άλλα και φυσικά είχε και μεγάλη υποστήριξη από την παρουσία αυτής της απίστευτης μπαλαδόφατσας, του Ντιέγκο Μπίεσβαρ.
Τέλος, δυο λόγια για την διαιτησία του Δανού Μάαε. Πέρα από τα γνωστά, ότι ένας ξένος αντιμετωπίζεται με μικρότερη καχυποψία, απέδειξε ένα ακόμη πράγμα. Ότι καλός διαιτητής είναι αυτός που σφυρίζει λίγο και δεν σφυρίζει με το παραμικρό. Και ειδικά το πέναλτι δεν πρέπει να δίνεται με το παραμικρό. Είναι η εσχάτη των ποινών.