Μια νίκη επί της Ιαπωνίας θα την πανηγυρίζαμε, η ισοπαλία μας αφήνει απλώς ικανοποιημένους, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ετσι ή αλλιώς, θέλαμε μόνο νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού για να περάσουμε στην επόμενη φάση. Μια νίκη που δεν θα είναι απίθανο να κατακτήσουμε, αρκεί να βρεθεί ο τρόπος για να βάλουμε ένα ρημάδι γκολ. Το οποίο θα είναι το πρώτο μετά από τα δύο πρώτα ματς, στα οποία χάθηκαν όλες κι όλες μία κλασική και τρεις καλές ευκαιρίες κι εκείνες χωρίς καλά – καλά να «πατάμε» στην αντίπαλη περιοχή (σουτ Κονέ και κεφαλιά δοκάρι Γκέκα με Κολομβία και σουτ Τοροσίδη και κεφαλιά Γκέκα με Ιαπωνία).
Τώρα, αυτό είναι το ζητούμενο. Να κρατήσουν οι διεθνείς μας πίσω το μηδέν, πράγμα που πολύ καλά ξέρουν να κάνουν, αλλά και να πετύχουν έστω ένα γκολ, πράγμα στο οποίο δυσκολεύονται, ακόμη και όταν ο αντίπαλος είναι υποδεέστερος από ομάδες τύπου Ακτής Ελεφαντοστού.
Κατά τα άλλα, τα μηνύματα από το 0-0 με την Ιαπωνία μπορεί να μην προκαλούν ενθουσιασμό, επιτρέπουν ωστόσο αισιοδοξία. Πρώτα – πρώτα, φάνηκε να μην έχει επηρεαστεί αρνητικά η ομάδα από το επεισόδιο μεταξύ Τζαβέλλα και Μανιάτη. Υστερα, έπαιξε αυτό ακριβώς που μπορεί να παίξει. Καλή άμυνα, με κοντρολαρισμένες επιθέσεις. Και το γεγονός ότι είχε εννιά τελικές είναι θετικό.
Ακόμη, η ψυχή που κατέθεσαν οι παίκτες στο χόρτο σημαίνει ότι δεν έχουν σκοπό να πουλήσουν εύκολα το τομάρι τους και το εθνόσημο που φορούν. Από τη στιγμή που έμειναν με 10 παίκτες, έκαναν την υπέρβαση σε κατανάλωση φυσικών δυνάμεων, έχοντας, μάλιστα, να αντιμετωπίσουν τα τρεχαντήρια γιαπωνεζάκια.
Οσο για τον Φτεφατζίδη και τον Μήτρογλου, που ο Σάντος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει από την αρχή, λες και οι αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας στο ματς με την Κολομβία οφείλονταν στον Σαλπιγγίδη και τον Γκέκα, ήταν σα να μην έπαιξαν. Μετά την τριάρα από τους Κολομβιανούς «έγιναν» οι καλύτεροι παίκτες μας. Οταν, όμως, αγωνίστηκαν, κόντρα σττους Γιαπωνέζους, ήταν οι χειρότεροι. Και άντε, ας πούμε (ας πούμε, λέω) ότι ο Μήτρογλου τραυματίστηκε και δεν πρόλαβε να προσφέρει έως το τέλος. Ο Φετφατζίδης, όμως, ήταν σα να μην υπήρχε. Δυστυχώς, από το ξεκίνημα του αγώνα παίζαμε ουσιαστικά με 10 παίκτες. Κι αν δεν τον έστελνε ο Σάντος στον πάγκο, θα παίζαμε με 9.
Ο Κατσουράνης, τώρα, δεν δικαιολογείται. Στο πρώτο άγαρμπο τάκλιν έχουμε να λέμε ότι προσπάθησε να αποτρέψει μια επικίνδυνη αντεπίθεση. Το δεύτερο ήταν εντελώς άσκοπο. Και εντελώς απαράδεκτο, γιατί είχε προηγηθεί η πρώτη κίτρινη κάρτα και γιατί η μπάλα παιζόταν έξω από την περιοχή των Γιαπωνέζων. Κρίμα την εμπειρία του.
Κρίμα και για το όνομα που «κουβαλάει» ο Σαμαράς. Προσωπικά, ποτέ δεν μου έλεγε κάτι ιδιαίτερο ως παίκτης, αλλά από τη στιγμή που είναι βασικός στην ομάδα, νομίζω ότι οφείλει να κάνει κάτι περισσότερο από το να κουβαλάει την μπάλα, άσκοπα τις περισσότερες φορές.
Οι υπόλοιποι τα πήγαν μια χαρά, εκτός βέβαια από τον δημιουργικό τομέα στον οποίοι πάσχουμε μονίμως. Θεωρώ κορυφαίο τον Τοροσίδη και πολύ σημαντική τη συνεισφορά του Καραγκούνη. Και, για να μην ξεχνιόμαστε: Με πολύ πιθανό το νοκ άουτ του Μήτρογλου (που, έτσι κι αλλιώς, φαίνεται ότι είναι ανέτοιμος) ο μοναδικός διαθέσιμος φορ για τον τελικό με την Ακτή Ελεφαντοστού είναι ο Γκέκας. Περιμένω κάποια στιγμή να παραδεχτεί ο Σάντος ότι έκανε τεράστιο λάθος αποκλείοντας από την αποστολή τον Στέφανο Αθανασιάδη...