Αποδόθηκε δικαιοσύνη με την ισοπαλία στην Τούμπα; Πολλά μπορεί να πει κανείς μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι, εξαρτάται πάντοτε από την οπτική που επιλέγει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Αρης εμφανίστηκε πιο διαβασμένος από οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, ακύρωσε τα πολλαπλά ατού του αντιπάλου του και πέτυχε να φέρει το παιχνίδι στα δικά του μέτρα, μένοντας, εν τέλει, με ένα αίσθημα απογοήτευσης που δεν του κατάφερε ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα από την ισοπαλία.
Ναι, αυτός ο Αρης θα μπορούσε να έχει φύγει ακόμη και νικητής από την Τούμπα. Αρκεί, βέβαια, να το πίστευε λίγο παραπάνω στο καλό του διάστημα -στο πρώτο ημίχρονο- και να είχε καλύτερες επιλογές στο επιθετικό transition, όπου του δόθηκαν τουλάχιστον 3-4 ευκαιρίες να χτυπήσει τον ΠΑΟΚ, αλλά (κυρίως) ο Λάρσον δεν είχε καθαρό μυαλό στην τελική πάσα, αδικώντας τις δικές του κούρσες. Θα μπορούσε, επίσης, να προηγηθεί στις ευκαιρίες του Γκαρσία (δις) και στο σουτ του Ματίγια, ωστόσο είδε -γι’ ακόμη μια φορά- φέτος την τύχη να του γυρίζει την πλάτη, μένοντας πίσω στο σκορ από ένα ομολογουμένως υπέροχο γκολ.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μια τέτοια εξέλιξη, ο ΠΑΟΚ θα αναλάμβανε πλήρως τα ηνία του αγώνα, πατώντας πάνω στο προβάδισμα που πήρε κόντρα στη ροή, ωστόσο ο Σάββας Παντελίδης, έστω και χωρίς τις επιλογές που θα ήθελε στον πάγκο, διαχειρίστηκε άψογα το παιχνίδι. Εχοντας τον Σιώπη να τρέχει για δύο στη μεσαία γραμμή και τον Ματίγια να οργανώνει άψογα από χαμηλά, έριξε γρήγορα τον Γιουνές στο γήπεδο για να κρατήσει χαμηλά την άμυνα των γηπεδούχων και να μην τους επιτρέψει να πάρουν μέτρα.
Ηθελε να φέρει το παιχνίδι στη μια φάση, στη μια στιγμή και το κατάφερε. Ο Αρης μόχθησε, έτρεξε πολύ και από τη στιγμή που δεν απειλήθηκε από τον ΠΑΟΚ, το πίστεψε. Και το ποδόσφαιρο του το επέστρεψε, επιτρέποντας του να ισοφαρίσει με μια στατική φάση και από το κεφάλι του -κατά την ταπεινή εκτίμηση του υπογράφοντος- κορυφαίου ποδοσφαιριστή του φετινού Αρη, του Φραν Βέλεθ.
Εν κατακλείδι, ο Αρης κέρδισε πολλά περισσότερα από τον βαθμό στην Τούμπα, στον δρόμο όχι τόσο για την εξασφάλιση της εξόδου στην Ευρώπη, που θα πρέπει πια -και βάσει εικόνας- θα θεωρείται σχετικά... αυτονόητη, όσο για την πίστη στο όλο οικοδόμημα. Ενα οικοδόμημα, που ελλείψει σοβαρών βάσεων από το καλοκαίρι δεν ήθελε και πολύ για να γκρεμιστεί στα μισά της χρονιάς, αλλά με την καταλυτική απόφαση για την πρόσληψη Παντελίδη και τις καθοριστικές μεταγραφές του Ιανουαρίου, έχει ισορροπήσει πλέον για τα καλά και (μετά από καιρό) αποπνέει σιγουριά και αισιοδοξία για το μέλλον...