Η συζήτηση ξεκινάει από τον απόλυτο στόχο του ΠΑΟΚ φέτος: Την κατάκτηση του πρωταθλήματος που για τον Δικέφαλο θα έχει διττή σημασία: Γόητρο, ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν πέρυσι, αλλά ταυτόχρονα και εισιτήριο για μια πιο πιθανή πρόκριση στους ομίλους του Champions League τη νέα σεζόν.
Εδώ ανοίγει η συζήτηση για τη διαχείριση του ρόστερ, με αφορμή και την δεύτερη «κολλητή» ήττα από τη Βίντι. Η διαχείριση φαντάζει στα μάτια μου ως το πιο δύσκολο κομμάτι στη σύγχρονη προπονητική: Είναι ένας διαρκής αγώνας που μεταξύ άλλων εμπεριέχει τα εξής: Να αποφασίζεις για τους «11» κάθε αγώνα με βάση το παρουσιολόγιο, ταυτόχρονα να μιλάς με τους άλλους 11-14 που έμειναν εκτός, να ισορροπείς ανάμεσα στα δικά σου «θέλω» αλλά και την εκάστοτε επένδυση που έχει κάνει η διοίκηση, να λαμβάνεις υπόψη του τα εργομετρικά και τις εξετάσεις, να αποφασίζεις όμως και σύμφωνα με την ψυχολογική κατάσταση του κάθε ποδοσφαιριστή σου.
Όλα αυτά πρέπει να βγάλουν ένα αποτέλεσμα, με βάση και την δυναμικότητα του εκάστοτε αντιπάλου και του πλάνου νίκης. Και βάλτε και τον εξής αστερίσκο: Όσο περνάει ο καιρός και οι αντίπαλοι σε μαθαίνουν, τόσο πιο δύσκολο είναι να τους αντιμετωπίσεις, γιατί σε ξέρουν. Προσθέστε και την παράμετρο της πίεσης, αλλά και της κοινής γνώμης: Η αγωνιστική περίοδος έχει πάνω από 40 επίσημους αγώνες και ορθώς οι απαιτήσεις είναι τεράστιες και για τους 40.
Στον τομέα της διαχείρισης θα προσέθετα και το επικοινωνιακό κομμάτι: Εκεί που πρέπει να προσέχεις τι λες, γιατί αυτό αφενός επηρεάζει παίκτες και φιλάθλους, αλλά και την εικόνα σου, αφετέρου μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ κάποια στιγμή αναλόγως και από τα αποτελέσματα. Προχωρώντας στο «δια ταύτα» μπορεί κάποιος να πει ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση (βάσει εικόνας και αποτελέσματος) έγιναν λανθασμένες εκτιμήσεις από τον Λουτσέσκου σε όλους τους τομείς σε ό,τι αφορά στους δύο αγώνες με τη Βίντι.
Όμως, η πρωτοπορία του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα και μάλιστα με διαφορά ασφαλείας έχοντας και μαξιλαράκι πόντων, συν το όχι και απίθανο ενδεχόμενο της πρόκρισης στην επόμενη φάση του Europa League εφόσον η ΜΠΑΤΕ κερδίσει τη Βίντι εντός έδρας, προφανώς και δε δικαιολογούν σε αυτή τη φάση μια συζήτηση καταστροφολογίας για τον προπονητή. Γιατί μέχρι εδώ, για όλα αυτά, για τον χαρακτήρα που δείχνει πως έχει χτίσει αυτή η ομάδα, όπως και για τις εξαιρετικές εμφανίσεις στα προκριματικά, μεγάλο μερίδιο ανήκει στον Λουτσέσκου και τη διαχείρισή του.
Η όποια καταστροφολογία συνειδητά ή μη μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα ακόμη πιο δυσάρεστων καταστάσεων, σε έναν ΠΑΟΚ που τη δεδομένη στιγμή ως βασικό του αντίπαλο έχει κυρίως τον κακό του εαυτό για τον απόλυτο στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Και στον οποίο, όπως έχουμε επισημάνει, η λέξη «balance» είναι η λέξη κλειδί. Κι αυτή σε αυτή τη φάση αυτή θα διαφυλαχθεί από όλες τις πλευρές μόνο με συνοδεία της εμπιστοσύνης προς στο έργο του, παρά την όποια κριτική, τόσο από τη διοίκηση όσο και από τον κόσμο, διότι το διακύβευμα είναι τεράστιο. Ίσως όμως αυτή η ισορροπία πρέπει να διαφυλαχθεί και από τον ίδιο τον Ράζβαν μέσω των επιλογών του, κλείνοντας τα αυτιά του σε διαφόρων αποχρώσεων και εκκινήσεων πιέσεις.
ΥΓ: Στην απουσία κρύβεται πολλές φορές και η… ουσία: Ο Πέλκας εκτός από τα χτυπήματα στις στατικές φάσεις, τις ασίστ και τα γκολ δίνει ενέργεια και ποιότητα στη μεσαία γραμμή. Οι δε Βιεϊρίνια και Μαουρίσιο αποτελούν μονάδες απαραίτητες: Ο Πορτογάλος με τις εξορμήσεις του προκαλεί συναγερμό στις αντίπαλες άμυνες, ξέρει τι πρέπει να κάνει μέσα στο γήπεδο, αποτελεί τον φυσικό ηγέτη της ομάδας. Ο Βραζιλιάνος μοιράζει, ηρεμεί, κατευθύνει, σουτάρει. Για τους τρεις (συν 2-3 ακόμη της ενδεκάδας) το «ουδείς αναντικατάστατος» σηκώνει μεγάλη συζήτηση και προφανώς αυτό κατά κύριο λόγο δεν μπορεί να είναι μονάχα ευθύνη του προπονητή.