Σαν κάτι να «σαλεύει» στα μεταγραφικά του ΠΑΟΚ. Ας ελπίσουμε ότι τις αμέσως επόμενες μέρες θα αρχίσει να «σκάει» η μία ευχάριστη έκπληξη μετά την άλλη. Κανείς δεν το πιστεύει, βέβαια, αλλά λέμε τώρα.
Πάντως, το ανησυχητικό δεν είναι ότι φεύγουν ή δε θέλουν να μείνουν κάποιοι παίκτες. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν έρχονται και το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα είναι αυτοί που τελικά έρθουν, όταν έρθουν.
Διότι, από πού κι ως πού να στενοχωρηθεί κανείς επειδή θέλει να φύγει ο Λούκας; Τι θα χάσει ο ΠΑΟΚ αν δεν ανανεώσει το συμβόλαιο του Λάζαρ; Πόσο χρήσιμος θα ήταν ο Χακόμπο; Ακόμη και ο Γλύκος, είναι άραγε τόσο σπουδαίος τερματοφύλακας, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί εύκολα; Το δυχτύχημα θα ήταν να θέλουν να μείνουν όλοι και να θέλει και ο ΠΑΟΚ να τους κρατήσει. Τότε θα βγάζαμε το συμπέρασμα ότι ούτε και φέτος θα γινόταν μια αξιόλογη ομάδα.
Αν μιλάμε για έναν ΠΑΟΚ που θα μπορεί να πάρει τίτλο, ελάχιστοι ήταν οι παίκτες που έπρεπε να παίζουν και του χρόνου και αυτοί οι παίκτες θα παίζουν και του χρόνου. Οπως ο Αθανασιάδης, για παράδειγμα, ή ο Κάτσε.
Το θέμα είναι ποιοι θα έρθουν. Τι είδους παίκτες θα αποκτηθούν. Πόσο ικανοί και όχι απαραίτητα ακριβοί. Πόσο καλύτεροι από τους περσινούς και πόσο ποιοτικοί για να ανταγωνιστούν τον Ολυμπιακό. Διότι, αν δεν κάνω λάθος, αυτός είναι ο βασικός στόχος του ΠΑΟΚ. Και η κοινή λογική λέει πως για να τον επιτύχει, πρέπει να συγκροτήσει ρόστερ ισάξιο, αν όχι ανώτερο, του Ολυμπιακού...
Ποιότητα και κίνητρο
Kαι ζέστη έχει στη Βραζιλία και υγρασία έχει, οι παίκτες «σκάζουν» και «πεθαίνουν», όπως ομολογούν οι ίδιοι, αλλά το θέαμα είναι πολύ καλό και οι περισσότεροι αγώνες από ενδιαφέροντες έως και συγκλονιστικοί. Δεν θα έχουν άδικο όσοι χαρακτηρίσουν αυτό το Μουντιάλ το καλύτερο όλων των εποχών, εάν μάλιστα έχουμε συναρπαστικούς ημιτελικούς και τελικούς, μεγάλο και μικρό.
Το πώς εξηγείται η υψηλή ποιότητα κόντρα στις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες, είναι ένα ζήτημα. Ενα άλλο είναι το πώς αντέχουν ποδοσφαιριστές οι οποίοι ήδη είχαν δώσει... αμέτρητους αγώνες πριν πάνε στο Μουντιάλ. Για παράδειγμα, από τους τέσσερις που έφτασαν στους ημιτελικούς, οι τρεις έχουν πολλούς «υπερφορτωμένους» παίκτες. Η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Γερμανία και, λιγότερο, η Ολλανδία.
Προσωπικά, το αποδίδω στην αξία αυτών των παικτών, που είναι τεράστια και στο πάθος τους. Ενα πάθος, ένα πείσμα, μια έντονη θέληση, που προσφέρει το κίνητρο της διάκρισης. Και αυτού του είδους η αγωνιστική συμπεριφορά πρέπει να αποτελέσει πρότυπο για κάθε ποδοασφαιριστή και κάθε ομάδα.