Εχουμε ήδη ένα σωρό παιχνίδια στα οποία οι αντίπαλοι ψάχνουν με το ζόρι, με τον στανιό να ανακαλύψουν… ουρές.
Εχουμε ήδη πολλά ματς τα οποία περισσότερο τα συζητήσαμε για τους επικοινωνιακούς χειρισμούς των αντιπάλων, τις αντιπαραθέσεις, τις διαρροές, τις αναρτήσεις παραγόντων, τις προκλητικές δηλώσεις, παρά για όσα είδαμε να συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών.
«Εσύ έκανες αυτό γιατί είσαι με εκείνον, εσύ ζήτησες αυτό γιατί είσαι με τον άλλον» και πάει λέγοντας.
Όλα για τον αποπροσανατολισμό και για να κρατιούνται… ζεστοί οι στρατοί. Ο,τι και να πει κάποιος, ακόμη και σε περιπτώσεις που μπορεί, πραγματικά, να υπάρχουν επιχειρήματα, θα βγει ο άλλος, θα… χρεώσει τα επιχειρήματά σου στον… τάδε ισχυρό που δήθεν κρύβεται πίσω σου και θα καθαρίσει.
Μιλάμε για παράνοια. Μιλάμε, κυριολεκτικά, για ένα πανηγύρι στο οποίο το μόνο που δεν απασχολεί όσους το παρακολουθούν, είναι τι γίνεται εντός των γραμμών.
Αυτό που όλους τους απασχολεί είναι τι θα πει ο πρόεδρος της ομάδας, τι ανάρτηση θα κάνει ο υπεύθυνος επικοινωνίας, σε ποιο μπλοκ ανήκει η κάθε ομάδα της Super League.
Σε ό,τι με αφορά, χρόνια τώρα το φωνάζω ότι αυτό δεν είναι πρωτάθλημα. Ότι αυτή είναι μια αδιέξοδη ιστορία, η οποία ποτέ δεν θα μπορέσει να απευθυνθεί στους πολλούς, ποτέ δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί σε ένα προϊόν τόσο όμορφο και τόσο ενδιαφέρον, που να το αγαπάει η πλειοψηφία και το επίκεντρο να είναι οι αθλητές και όχι οι παράγοντες και οι υπεύθυνοι επικοινωνίας των ομάδων…
