Πολύ καλά το είπε ο Αγγελος ο Χαριστέας στη γιορτή του Αθλητικού Metropolis στην παραλία της Θεσσαλονίκης, για τον αγώνα της Ελλάδας με την Κολομβία: “Ο Φερνάντο Σάντος είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος του ποδοσφαίρου, ο Οτο Ρεχάγκελ, όμως, είναι ένας πολύ καλός ψυχολόγος”. Ετσι είναι και μιλάμε για πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα. Και θεωρητικός χρειάζεται να είναι ένας προπονητής και καλός κόουτς, αλλά το να μπορεί να διαχειρίζεται τον ψυχικό κόσμο των ποδοσφαιριστών είναι ίσως το πιο σημαντικό από τα προτερήματα που πρέπει να διαθέτει. Ο Σάντος ποτέ δεν απέδειξε ότι παίρνει μεγάλο βαθμό σ' αυτόν τον τομέα.
Σήμερα, ενόψει του αγώνα με την Ιαπωνία και μετά το στραπάτσο από τους Κολομβιανούς, είναι απολύτως απαραίτητη η ψυχολογική τόνωση των διεθνών μας. Πρέπει κάποιος να τους εμπνεύσει και να κρατήσει ψηλά το ηθικό τους. Οφείλουν και μόνοι τους να καθίσουν να σκεφτούν γιατί πάσχισαν τόσο πολύ για να πάνε στη Βραζιλία, αλλά ο προπονητής τους οφείλει, από τη δική του πλευρά, να βρει τρόπους για να τους “ξυπνήσει”, να “ξύσει” τον εγωισμό τους και να αυξήσει σε υπέρτατο βαθμό τη διάθεσή τους.
Δεν περιμένω ποδόσφαιρο της προκοπής από την Εθνική Ελλάδας, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να το παίξει, δεν την έχω όμως “ξεγραμμένη” στον όμιλο και πιστεύω ότι έχει τα περιθώρια να περάσει στην επόμενη φάση. Το μυστικό είναι να μη δεχτεί γκολ από τους Ιάπωνες. Εάν κρατήσει το μηδέν παθητικό, που είναι η σπεσιαλιτέ της, τότε θα έχει πιθανότητες να πετύχει έστω ένα γκολ για να πάρει τρεις βαθμούς και να παίξει μετά “τελικό” με την Ακτή Ελεφαντοστού. Αν, όμως, “κατορθώσει” πάλι να δεχτεί πρώτη γκολ, φοβάμαι ότι εκτός από τις αγωνιστικές δυνατότητες δεν θα υπάρχουν και τα ψυχικά αποθέματα για την ανατροπή.
Λένε πολλοί, που ασκούν πολύ αυστηρή κριτική στον Σάντος (μαζί τους, αλλά εγώ δεν θέλω να ξεχνώ... τι είδους παίκτες διαθέτει) ότι στο ματς με την Ιαπωνία πρέπει να κάνει αρκετές αλλαγές και σε πρόσωπα και σε ρόλους. Πιστεύω ότι έχουν αυτή την αίσθηση διότι όταν μια ομάδα δεν “τραβάει” πάντα είναι καλύτεροι παίκτες αυτοί που δεν παίζουν από αυτούς που παίζουν. Οταν παίξουν και αυτοί που δεν είχαν παίξει και η εικόνα δεν αλλάξει, τότε θα προσγειωθούν οι πάντες στη σκληρή πραγματικότητα για να παραδεχτούν ότι κατά βάση το έμψυχο δυναμικό είναι που έχει έλλειμμα και όχι οι ικανότητες του προπονητή.
Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι έχουν μεταξύ τους σημαντικές διαφορές οι Ελληνες διεθνείς, οπότε όποιοι και να αγωνιστούν κάθε φορά, το στιλ, η εικόνα και ο τρόπος λειτουργίας της ομάδας είναι σχεδόν ίδια. Επομένως, όσοι και όποιοι παίξουν ας τα δώσουν όλα, με τη σκέψη ότι παίζουν το ματς της ζωής τους κι ας φροντίσουν να αξιοποιήσουν τις αρετές που διαθέτουμε ως ομάδα, με καλή αμυντική λειτουργία, καλή οργάνωση, αγωνιστική πειθαρχία και... λίγη ρέντα επιθετικά, ποντάροντας και στην πιθανότητα ότι αυτή τη φορά η τύχη δεν θα μας γυρίσει την πλάτη...
