Απ’ αυτό το Ευρωπαικό Κύπελλο, στο οποίο θριάμβευσε η επιμονή της τύχης να χαμογελά μονίμως στην Πορτογαλία και με δεδομένο ότι το τρόπαιο το κατέκτησε μια ομάδα που δεν το άξιζε, θα μου μείνει το πιο ωραίο γκολ που σημειώθηκε στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τουλάχιστον μεταξύ αυτών που έχει δει όλος ο κόσμος χάρη στην τηλεόραση. Είναι φυσικά το απίστευτο γκολ του Σακίρι, στον αγώνα Ελβετίας – Πολωνίας.
Στα δευτερεύοντα, αλλά πολύ σημαντικά:
Η αληθινή ηγετική φυσιογνωμία ήταν ο Γκάρεθ Μπέιλ. Ο παίκτης «μια ομάδα μόνος του», που οδήγησε την Ουαλία στους τέσσερις, αλλά που δεν αρκούσε για να τη «στείλει» και στον τελικό.
Η πιο συγκλονιστική απόδοση παίκτη ήταν του Σισοκό στον τελικό. Αν παραμείνει στη… Νιουκάστλ κι αν σήμερα κιόλας δεν πάρει μεταγραφή σε άλλη πολύ μεγαλύτερη ομάδα, θα σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τυφλοί προπονητές και τεχνικοί διευθυντές.
Εκτός από τους Ουαλούς, μικροί ήρωες ήταν και οι συμπαθέστατοι Ισλανδοί. Και οι μεν και οι δε δικαιολόγησαν την απόφαση της ΟΥΕΦΑ να αυξήσει τον αριθμό των ομάδων που μετέχουν στο Ευρωπαικό Κύπελλο. Βρέθηκαν πολλοί μέτριοι στη διοργάνωση, αλλά να που από αυτούς προέκυψαν ευχάριστες εκπλήξεις και, μάλιστα, χωρίς καμία μεσολάβηση της τύχης, όπως προκλητικά συνέβη με την Πορτογαλία.
Γιατί αναφέρομαι συνεχώς στη Θεά Τύχη; Γιατί το… παραξήλωσε. Σημειώστε:
Η Πορτογαλία, μην μπορώντας να κερδίσει κανέναν από τους τρεις υποδεέστερους αντιπάλους της, πέρασε από τον όμιλο ως μία από τις καλύτερες τρίτες. Ηταν, όμως, η πρώτη φορά που στις περιπτώσεις ισοβαθμίας δεν πριμοδοτήθηκε η νίκη, αλλά πριμοδοτήθηκε η καλύτερη επίθεση. Με το παλιό κριτήριο η Πορτογαλία δεν θα περνούσε. Πέρασε χάρη στα τρία γκολ που πέτυχε στο 3-3 με την Ουγγαρία και χάρη, βέβαια, στο γεγονός ότι ενώ το σκορ ήταν 3-3 οι Ούγγροι τράνταξαν το δοκάρι σε κλασική ευκαιρία…
Η Πορτογαλία έφτασε στον τελικό κερδίζοντας σε 90λεπτο μόνο τους Ουαλούς και τερματίζοντας πρώτη στη μάχη μεταξύ των «μικρών», ενώ στην άλλη διασταύρωση αλληλοεξοντώθηκαν οι «μεγάλοι», με νικήτρια τη Γαλλία, η οποία για να φτάσει στον τελικό απέκλεισε τη Γερμανία, ενώ η Πορτογαλία την Ουαλία.
Τι μεσολάβησε για να πάει η Πορτογαλία στον εύκολο δρόμο; H απρόσμενη ήττα της Ισπανίας από την Κροατία με ανατροπή και το γκολ που πέτυχε η Iσλανδία στο 92’ με την Αυστρία. Αν δεν έμπαινε αυτό το γκολ, η Πορτογαλία θα περνούσε ως δεύτερη και θα είχε μπλέξει με τα «θηρία»…
Στο τελικό, η Γαλλία έπαιξε μονότερμα την Πορτογαλία, δημιούργησε ένα σωρό ευκαιρίες, αλλά τις έχασε, με αποκορύφωμα το δοκάρι στο 90’. Αν η μπάλα πήγαινε στα δίχτυα, θα ήταν ήρωας ο… κοιμισμένος ο Ντεσάμπ και ο Σάντος λούζερ. Τώρα είναι λούζερ ο Ντεσάμπ και ο Σάντος μεγάλος μάστορας. Θα ήταν MVP της διοργάνωσης και του τελικού κάποιος Γάλλος, ενώ τώρα όλη η δόξα πήγε στους Πορτογάλους. Ναι, κανείς δεν είπε ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει σώνει και καλά δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορώ να χαρώ για την επικράτηση των Πορτογάλων.
Να χαρώ για τον φιλέλληνα Σάντος, που δεν παραλείπει με τις δηλώσεις του να ευχαριστεί την Ελλάδα και τους Ελληνες, αναγνωρίζοντας όσα κέρδισε σ’ αυτή τη χώρα, να χαρώ. Δεν μπορώ, όμως, να χαρώ για τη μικρή ομάδα του, ούτε για τον δήθεν σούπερ σταρ Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος ακόμη και τον τραυματισμό του κατάφερε να τον μετατρέψει σε σόου διαρκείας.
Τελικά, πιστεύω ότι η κατάκτηση του Euro από την Πορτογαλία αποτελεί μεγαλύτερο θαύμα από την κατάκτησή του από τη Δανία και την Ελλάδα. Η Δανία έπαιξε μπαλάρα και κατατρόπωσε τους αντιπάλους της. Η Ελλάδα έπαιξε αυτό που μπορούσε να παίξει, αλλά έκανε νίκες. Νίκησε δύο φορές την Πορτογαλία, έφερε ισοπαλία με την Ισπανία, νίκησε την Τσεχία, νίκησε και τη Γαλλία. Ναι, ήμασταν κι εμείς τυχεροί το 2004, αλλά όχι όσο οι Πορτογάλοι. Ούτε από συγκυρίες περάσαμε από τον όμιλο, ούτε τα δοκάρια έσπασαν οι αντίπαλοι, ούτε στα πέναλτι πήραμε παιχνίδι. Μετά τον όμιλο κάναμε τρεις καθαρές και παλικαρίσιες νίκες, με Γαλλία, Τσεχία (στην παράταση) και Πορτογαλία, δηλαδή επί ανώτερων και όχι κατώτερων αντιπάλων και πήραμε πανάξια την κούπα. Ενώ για να τη σηκώσει φέτος η Πορτογαλία συνωμότησε το σύμπαν.
