Οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί! Η περίοδος που το ελληνικό ποδόσφαιρο γνώριζε στιγμές δόξας και αποθέωσης μέσα από το θαύμα της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 2004 δεν γυρίζει πίσω. Ήταν μοναδική στιγμή, τότε που συνωμότησε το σύμπαν και άνοιξαν οι ουρανοί… Από τότε δεν αξιοποιήσαμε τίποτα. Αντίθετα πιάσαμε πάτο!
Τώρα που η εθνική ομάδα προσπαθεί να επιπλεύσει το ερώτημα δεν είναι μόνο αν έχουμε καλό η κακό προπονητή στο εθνικό μας συγκρότημα. Το θέμα είναι τι ποδόσφαιρο έχουμε; Και ακόμα σημαντικότερο τι πρωτάθλημα και ποιοι παίζουν; Και τι είναι αυτό που παίζουν; Είναι ποδόσφαιρο ή μοιάζει με ποδόσφαιρο;
Όταν ο νταμπλούχος ΠΑΟΚ με την κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος διαθέτει μια… χούφτα έλληνες παίκτες από τους οποίους, ένας ή δύο παίζουν στην ενδεκάδα, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε από την εθνική ομάδα; Πόσο περισσότερο όταν η ψαλίδα ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τόσο μεγάλη όσο η απόσταση που χωρίζει τη Γη από την Σελήνη…
Στην εθνική ομάδα υπάρχει έλλειψη ικανών παικτών. Αυτό έχει μια φυσική συνέπεια, την έλλειψη ανταγωνισμού. Οι διεθνείς δηλώνουν ότι είναι τιμή μια πρόσκληση για την εθνική ομάδα, αλλά μέχρι εκεί… Μετά την τιμή, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι παίρνουν από την εθνική παρά δίνουν… Παραδείγματα υπάρχουν πολλά.
Μόνο που έτσι η εθνική δεν μπορεί να έχει τύχη. Και μαζί δεν έχει πρόγραμμα, οργανόγραμμα, προγραμματισμό. Άλλωστε η λέξη οργάνωση και ελληνική πραγματικότητα είναι ασύμβατες έννοιες. Κι όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο μπορούμε να ελπίζουμε μόνο σε θαύματα. Όπως αυτό που συνέβη στην Πορτογαλία.
Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Η όποια επιτυχία θα έχει- και μακάρι- η εθνική θα είναι προϊόν σύμπτωσης κι όχι αποτέλεσμα οργανωμένης δουλειάς και ταλέντου. Ο Αναστασιάδης είναι εκεί και αύριο θα φύγει… Οργάνωση όμως και προγραμματισμός ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (12/6)
