Πίνοντας πριν μερικά χρόνια το καφεδάκι μας αναρωτιόμασταν με τον Ζαχαρία Χαλιαμπάλια (τελευταία δεν είναι και στα πάνω του) αν αναπαράγεται νέα γενιά φιλάθλων στον Ηρακλή. Συμφωνήσαμε ότι προς ώρας το κυανόλευκο δένδρο βλαστίζει καινούρια κλαδάκια εξαιτίας όμως του μπολιάσματος, από «εμάς τους παλιούς» όπως επέμενε ο Ζαχαρίας.
«Τα παιδιά, τα εγγόνια μας, εγώ , κάποιος άλλος που προπονεί ακαδημίες μιλάμε για τον Ηρακλή και αρκετά παιδιά μας ακούνε. Ως πότε όμως» συμπλήρωσε σκεπτικός. Ύστερα ψαχουλεύοντας την μπλούζα του έβγαλε από το στέρνο έναν σταυρό από γαλάζιο σμάλτο διακοσμημένο με γαλάζιες χαντρούλες και μου τον έδειξε. «Στράτο τον βλέπεις αυτόν. Μου τον έφερε από τα Μετέωρα η εγγονή μου η Σμαραγδούλα κι όταν την ρώτησα γιατί, ξέρεις τι μου απάντησε;», «Για να σε φυλάει, τι άλλο», «Και αυτό. Παππού μου είπε διάλεξα τα χρώματα του Ηρακλή, για σένα κι όποτε τον θυμάσαι να τον φιλάς, έτσι παππού;». Συγκινημένος ο βετεράνος παίκτης τον ασπάστηκε ευλαβικά σαν εικόνισμα και στοργικά τον ξανάκρυψε στον κόρφο του.
Προχθές ένας ες αεί γνώριμος μας, ο Αντώνης Ρέμος ρώτησε όταν όταν πάνω στο μεταλλικό στήριγμα του μικροφώνου του αντίκρισε ένα κασκόλ του Ηρακλή ρώτησε «Ποιος το άφησε εδώ αυτό»; κι ακούστηκε μια φωνή. «Από του καρδιά σου έπεσε» κι ο Αντώνης ξαναρώτησε:«Συγκινήθηκε εκεί μέσα, μόνο εκεί βρίσκεται ο Ηρακλής μόνο εκεί»… Δεν χρειαζόταν πιο πολλά, αν και «το μόνο εκεί» κάποιους θα τους ξίνισε διότι πολλά περιμένουν από αυτόν και μου έρχονται στο νου ετούτοι οι αγέρωχοι, οι κολλημένοι αμετανόητα «στο εμείς κάποτε» και στο δόγμα «από μακριά κι αγαπημένοι» τώρα που οι πατάτες τσουρουφλίζουν.
Καθότι γι αυτούς η ώρα δεν σήμανε ακόμη, αφού «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», περιμένοντας όμως τα «δικά μας» (του κόσμου δηλαδή) να ξαναγίνουν «δικά τους» από ενέργειες τρίτων (όπως για παράδειγμα του Ρέμου ή του Θέου και άλλων) και όχι των ιδίων, ώστε, αν κάτι στραβώσει, αυτοί να παραμείνουν στον αφρό, μ’ ένα «δεν σας τα λέγαμε εμείς» κι οι άλλοι στον καιάδα.
Στον αντίποδα οι φίλαθλοι δεν εγκαταλείπουν και πληθαίνουν. Μπορεί να γκρινιάζουν, να δυσανασχετούν ακόμη και να λογομαχούν μεταξύ τους, αλλά η ορμή τους δεν καταλαγιάζει. Και δεν θα κοπάζει, όσο θα υπάρχει για όλους μια Σμαράγδα στην καρδιά κι ένα σταυρουδάκι με γαλάζιες χαντρούλες στο λαιμό.
