Από την κερκίδα στη θέση του προέδρου. Σαν σε σενάριο από ταινία. Ο Νίκος Βαφειάδης το λέει ξεκάθαρα σε μια διαφορετική συνέντευξη στη «Μ»:
«Δεν το περίμενα. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου γιατί δεν είχα οικονομική δυνατότητα, πλην της εκπλήρωσης προσωπικών μου υποχρεώσεων, ώστε να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Είναι το πιο... τρελό μου όνειρο. Δε φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου πρόεδρο του Ηρακλή. Είναι τίτλος τιμής. Είμαι υπηρέτης του Ηρακλή. Τελειώνοντας τη χρονιά θέλω να μην υπάρχει άνθρωπος που να πει ότι δεν τηρήσαμε συμφωνία. Δεν περιμένω κάποιος να το εκτιμήσει, δεν το έκανα γι' αυτό, αλλά για τον Ηρακλή και για εμένα προσωπικά ως τρελαμένο Ηρακλειδέα». Άλλαξε όμως κάτι στον ίδιο; Στην καθημερινότητά του;
«Είμαι ένας απλός άνθρωπος με απλές συνήθειες, δεν άλλαξα τον τρόπο ζωής μου, είμαι ο ίδιος. Άλλαξε το πως διαχειρίζομαι καταστάσεις, στο πως συμπεριφέρομαι σε ανθρώπους στο ποδόσφαιρο και στις υποχρεώσεις μου. Ήμουν οπαδός και ο οπαδός έχει εκρηκτικότητα. Πολλές φορές παλεύω μεταξύ οπαδού και παράγοντα. Κάποιες φορές υπερισχύει η λογική του παράγοντα, άλλες ο παρορμητισμός του οπαδού. Προσπαθώ να βρω τη φόρμουλα και ο σύλλογος να έχει την εκπροσώπηση που αρμόζει στο τεράστιο μέγεθός του και να είμαι κοντά στα «πιστεύω» μου».
«Μόνη ανταπόδοση, ότι… υπάρχει ομάδα»
Δε μετανιώνει για την απόφασή του να μπει μπροστά. Όχι γιατί έχει τη θέση και το «ζει», αλλά γιατί η ομάδα… υπάρχει: «Η συγκυρία μ' έφερε εδώ. Μου προκαλεί ικανοποίηση παρ' όλο που συνδέομαι με μια από τις χειρότερες στιγμές, γιατί ο Ηρακλής δεν είναι για τη Γ' Εθνική. Φεύγοντας κάποια στιγμή θα έχω συνδεθεί κι εγώ σ' ένα βαθμό με ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, όπως χαρακτηρίζεται εντός και εκτός Ηρακλή. Δε φοβήθηκα να τσαλακώσω το όνομά μου. Δεν έχω ανάγκη δημοσιότητας, δεν κάνω ένα επάγγελμα που θα με βοηθήσει αλλιώς η δημοσιότητα. Είχα να χάσω, αλλά δε μ' ενδιέφερε. Δεν το μετάνιωσα. Η μόνη ανταπόδοση είναι ότι συνεχίζει να υπάρχει η ομάδα».
«Χρέος της γενιάς μας…»
Η αγωνία για το αύριο τον ώθησε να βγει μπροστά. Όπως και ο ορατός κίνδυνος ύπαρξης της ομάδας: «Όλοι στο συμβούλιο είμαστε εθελοντές. Όποιος θέλει να βοηθήσει η πόρτα είναι ανοικτή για όλους. Λεφτά για να… πάρει κάποιος, δεν υπάρχουν, μπαίνουν όλα στην ομάδα. Είναι χρέος της γενιάς μας να επαναφέρουμε τον Ηρακλή εκεί που του αρμόζει. Μακάρι να υπήρχε Τσιλόπουλος, Ατματζίδης, Περτσινίδης. Κάποιοι μεγάλωσαν, άλλοι δεν είναι στη ζωή. Ένας από τους λόγους που αποφάσισα να βάλω το κεφάλι μου στα προβλήματα, είναι ότι έβλεπα πως δεν υπάρχει επόμενη μέρα. Θεωρούσα αδιανόητο να μην υπάρχει Ηρακλής. Δε μπορούσα να διανοηθώ πως η γενιά μας θα στιγματίζονταν με μια διάλυση του Ηρακλή».
Βλέποντας τις δύο όψεις του νομίσματος
Έχοντας βιώσει τόσο την ομάδα από την οπτική του οπαδού, όσο και από αυτή του προέδρου, ρωτήθηκε αν μπόρεσε να «δικαιολογήσει» συμπεριφορές διοικούντων: «Ίσως μόνο όσον αφορά την επικοινωνιακή πολιτική, το πως διαχειρίζονταν καταστάσεις. Σε καμία περίπτωση τις οικονομικές ατασθαλίες τους. Αν υπήρχαν καθαρές κουβέντες και δε βασίζονταν σε θεωρητικά οικονομικά σενάρια, αλλά στα υπαρκτά, δε θα φτάναμε στα χρέη. Εμείς κινούμαστε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και οι υπερβάσεις έγιναν σύμφωνα μ' αυτά που μπορούσαμε οικονομικά τηρουμένων των αναλογιών. Ο Ηρακλής πρέπει να βασίζεται στις δικές του οικονομικές δυνατότητες και όχι σε επίπλαστες».
«Ευπρόσδεκτος επενδυτής με ονοματεπώνυμο»
Σε ποιο μοντέλο θα κινηθεί ο Ηρακλής στο μέλλον διοικητικά-οικονομικά; «Ο Ηρακλής πρέπει να είναι αυτάρκης και να μη δημιουργήσει χρέη» ξεκαθαρίζει και υπογραμμίζει: «Αν βρεθεί οικονομικός παράγοντας να δώσει ώθηση είναι ευπρόσδεκτος, αρκεί όμως: Να μπορεί να αποδείξει την οικονομική του δυνατότητα, να έχει ονοματεπώνυμο, Α.Φ.Μ., διεύθυνση και να ξέρουμε τι επαγγέλλεται. Όπως όλος ο κόσμος ξέρει ποιοι είμαστε εμείς».
«Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ή…»
Είχε εκφραστεί υπέρ του να γίνει ερασιτεχνικό το ποδόσφαιρο και επιμένει αναλύοντας: «Συνεχίζω να το πιστεύω. Ο Ηρακλής είναι παράδειγμα. Το πρώτο πράγμα που ακούμε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο να είναι «πώς θα βγάλω λεφτά». Χάνεται η πραγματική προσφορά στις ομάδες και συνολικά στο ποδόσφαιρο. Έχει χαθεί το φιλότιμο, η αγνότητα, η μπέσα. Να είναι επαγγελματικό, αλλά με πραγματικό επαγγελματισμό, αξιοκρατικό σύστημα και φιλοσοφία που πρώτα θα φροντίζει τον μικρό και μετά πως θα... κανακέψει τον μεγάλο, στοχεύοντας στην ενίσχυση του ανταγωνισμό. Μια φιλοσοφία που θα κλείνει την ψαλίδα. Η Μπέρνλι στην Αγγλία πήρε 220 εκ. ανεβαινοντας στην Premier League για να γίνει ανταγωνιστική. Όλοι εντυπωσιαστήκαμε με τη Λέστερ, που τότε πήρε 92 εκ. και η Μάντσεστερ Σίτι, που δεν είχε ανάγκη επιχορηγήσεων 96 εκ.. Με σχεδόν ίδια αφετηρία, κόντρα στα εκατομμύρια του Εμίρη, έφτιαξε ομάδα και πήρε το πρωτάθλημα παίζοντας μπάλα. Αν το πρωτάθλημα κρίνεται από το ποιος θα δώσει τα περισσότερα χρήματα, δεν είναι ανάγκη να γίνονται αγώνες. Ας κρίνεται από το ποιος θα ρίξει πιο πολλά στο τραπέζι. Αν γίνει ερασιτεχνικό το ποδόσφαιρο οι παράγοντες θα σταματήσουν να σκέφτονται πως θα κερδίσουν, αλλά πώς θα προσφέρουν. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο. Τα συμφέροντα είναι τεράστια. Φτάσαμε όμως στο σημείο να κρίνονται όλα στα δικαστήρια. Ναι, θα πρέπει να υπάρχει κανονιστικό πλαίσιο που να συμμορφώνονται όλοι, αλλά θα πρέπει επιτέλους να ξεκαθαριστεί: Όποιος αναλαμβάνει μια ποδοσφαιρική ομάδα, φεύγοντας θα πάρει και τον λογαριασμό, όσα δημιούργησε, με αντίκτυπο στις επιχειρήσεις του. Αν δεν μπορεί, ας μη μπει. Αξιοκρατία χρειάζεται. Στην Ιταλία έπεσαν ομάδες όπως η Γιουβέντους και η Φιορεντίνα».
